Een nieuwe autoroute langs 15 van de mooiste dorpen in de Ligurische Alpen met een gastronomisch thema. Je ontdekt door deze tocht 14 van de Slow Food Presidia van Ligurië en Piemonte. Dit is de eerste keer dat er in samenwerking met Slow Food International zo'n tocht wordt samengesteld in het Nederlands. Wij zijn dus ook blij om deze tocht aan onze bezoekers te mogen presenteren. We hebben meegewerkt aan dit project van Slow Food Travel, omdat het voor ons ook belangrijk is dat de Slow Food presidi in Italië zich meer kunnen openstellen voor aandacht van toeristen, de eetcultuur blijft altijd een belangrijk onderdeel van een reis in Italie.
Vergelijk nu hotelprijzen in Bra
Wat is een Slow Food Presidia?
Een Slow Food Presidia handhaaft een duurzame kwaliteitsproductie vooral die met uitsterven worden bedreigd. Ze beschermt bijvoorbeeld een unieke regio of ecosysteem, herstelt en speelt een leerzame rol in het handhaven van traditionele productiemethoden, ze beschermt ook inheemse rassen van vee en lokale plantensoorten. Tegenwoordig zijn er meer dan 500 Presidi en meer dan 13.000 producenten bij betrokken. De Slow Food organisatie werd in 1989 opgericht in de Piemontese bergstad Bra, nu is het een wereldwijde beweging waarbij meer dan 160 landen betrokken zijn, die ervoor zorgen dat iedereen toegang heeft tot goed, schoon en eerlijk voedsel. Website over Slow Food International.
Wat zijn de Borghi più Belli d'Italia?
Als je een beetje Italiaans begrijpt dan verklapt de naam van de organisatie al een beetje wat ze doen. Dit is een Italiaanse vereniging van kleine dorpen en steden. Ze werd in maart 2001 opgericht en heeft als doel het gemeenschappelijk erfgoed te beschermen en te promoten van vooral veel middeleeuwse dorpen die anders zouden uitsterven tot spookstadjes. Je kunt de andere dorpen terugvinden via de website.
Basisinformatie over deze route door Ligurie en Piemonte
Bij deze route hoort een kaart die je op Google Maps kunt terugvinden (klik hier) of bekijk de kaart onderaan dit artikel. De afstanden tussen de plaatsen lijken op de kaart misschien niet erg lang, dat komt omdat deze tocht alleen gebruik maakt van twee tot eenbaanswegen (geen tolwegen), de wegen zijn ook veelal bochtig en het kan langer duren om van plek A naar B te komen. Een gedeelte van deze reis vindt ook plaats in de provincie Cuneo in Piemonte, het grootste deel van de reis gaat echter door de provincies Savona en Imperia in de Italiaanse regio Ligurië. Alle Slow Food Presidi van deze streek worden op deze reis vertegenwoordigt, maar uiteraard moet je rekening houden met het seizoen, als je deze reis in oktober doet of mei is er natuurlijk altijd een verschil, want de meeste producten zijn seizoensgebonden, maar de producten zijn ook vaak nog in verwerkte vormen ter plaatse te proeven of te kopen, zoals confiture of jam. De reis kun je vanuit iedere plaats op de kaart beginnen, maar we bevelen je aan deze in Savona te starten en te eindigen in Zuccarello.
Overnachtingen en restaurants? Deze komen in dit onderdeel niet aanbod. We zullen hierover een nieuw artikel publiceren wat vanaf 21 september 2019 beschikbaar zal zijn. Je kunt uiteraard altijd onze Agriturismo rubriek raadplegen of onze rubriek of Hotels & Resorts.
De Slow Food bestemmingen
De Dolcetto wijn uit Bormida vallei
De Dolcetto-druif wordt veel verbouwd in de regio Piemonte. Er werd voor het eerst al melding gemaakt van dit ras in de 16de eeuw in het gebied rond Monferrato. Ook de streken rond Alessandria en Cuneo verbouwden deze druivensoort en hij werd tot 30 jaar geleden ook nog gevonden in de Bormida vallei en in Alta Langa, het hoogste punt waar deze druif nog kan groeien. Maar het ras werd bedreigd met uitsterven. Op de hellingen van de vallei wordt nu weer op traditionele manier op moeizaam te bewerken terrassen dit druivenras verbouwd. Het loont de moeite een van de wijngaarden te bezoeken voor een proeverij, maar maak vooraf een afspraak als je wilt komen. Het zijn pittoreske bedrijven, met stenen muurtjes die de terrassen omgeven en de rotsige grond waartegen de wijnranken kleurrijk afsteken, vooral in de herfst. De jonge wijnbouwers hebben de Dolcetto druif weer een nieuw leven gegeven door ze op de traditionele manier op terrassen te laten groeien.
Contactadressen: Bormida vallei terrassen Dolcetto
Caprauna Raap
Caprauna is een schattig dorp in de bergen op de grens van Ligurië en Piedmonte. Het telt 130 inwoners met een gemiddelde leeftijd van 60 jaar. Toch is het ieder jaar oktober groot feest in het minidorpje, want dan wordt het Rapenfestival met een echte Rapenprinses, georganiseerd. Caprauna verbouwde, net als veel dorpen in deze streek, tarwe en groente op de oude stenen terrassen die er al eeuwenlang stonden. De boeren konden na de oogst nog rapen planten op de rotsige bodem van de terrassen, die een goede winteroogst beloofden. De Caprauna raap is zoet, mild van smaak en specifiek voor dit gebied, ze worden opnieuw geteeld door een jongere generatie die ook de terrassen en muren herstellen.
Meer over Caprauna en de rapen: Caprauna
Monregalese Koekjes van maismeel
Toen ik laatst de maismeel koekjes uit Piedmonte, officiële naam Monregalese Maismeel Koekjes, proefde, heb ik meteen in de molen een zak van het meel gekocht, zodat ik deze simpele, maar echt lekkere koekjes zelf kon namaken. En ik heb ze niet eens gedoopt in Barolo, zoals ze zeggen dat je moet doen. Ze zijn niet vet of te zoet, maar wel met een beetje bijt vanwege het maismeel. Het was gebruikelijk om de koekjes te maken na het kneden brooddeeg, je gebruikt tarwebloem, maismeel, boter, eieren, suiker en soms wat citroenrasp, vanille of honing, het lijkt wel wat op sprits, maar dan veel lekkerder.
Adressen waar je ze kunt proeven (en kopen): Paste di Meliga del Monregalese
Albenga Violette asperges
Albenga is een plaats die je zeker niet mag missen om een groot aantal redenen, maar, omdat dit een van de laatste bastions is waar de delicate paarse asperge voorkomt, moet er zeker een van zijn. Oorspronkelijk een gewas wat hier veel werd geteeld, maar zoals dat gaat, boeren prefereerden een gewas wat meer opbracht en dus verdween 90%. De soort is inheems in dit kustgebied en vergeef me de technische details maar, heeft 40 chromosomen in plaats van 20 en kan daarom niet gekruist worden met een andere soort. Ergo, als het hier niet meer groeit, sterft de groente uit. Ga het proeven voor het te laat is, maar let op de oogsttijd!
Hier kun je terecht: Albenga a tavola
Badalucco, Conio en Pigna bonen
De boontjes uit Badalucco, Conio, en Pigna hebben een oude geschiedenis, ze kwamen in de 17de eeuw van Spanje naar Ligurië waar ze wonderwel gedijden op de droogstenen ommuurde terrassen in de vallei van Nervia, Oneglia en Argentina. Er is veel namaak, want wie herkent het verschil tussen het ene of het ander boontje op z´n uiterlijk. De enige echte worden in juten zakken verkocht waaraan het label van het Slow Food Presidio is bevestigd.
Waar worden deze boontjes geteeld? Ga naar Agriturismo Al Pagan en vindt ook de recepten op hun website.
Meer over de Presidio lees je hier.
Bittere oranjebloesemwater
In vroeger dagen waren de stenen terrassen van heuvels rondom de vallei Vallebona volledig ingenomen door bomen en struiken die de parfumindustrie in Grasse van etherische oliën voorzag. Zo groeiden hier bittere sinaasappelbomen, rozen, lavendel, rozemarijn en tijm. Als de bloesems aan de bomen uitkwamen dan werden heel vroeg in de ochtend de met dauw bedekte bloempjes voorzichtig geplukt en te drogen gelegd in de opkomende zon. Daarna ging het naar een van de distilleerderijen die de olie produceerden en het bloesemwater was daar een bijproduct van. Het water van de bitter orange werd gebruikt in het maken van gebak, maar werkte ook heilzaam als je maag van streek was. Maar de chemie nam het over in Grasse, de bomen verwilderden en de genadeklap kwam met drie winters van extreme vorst. Maar er is hoop. Een van de distilleerderijen is weer open en heeft intussen al een boomgaard van 150 bomen en langzamerhand komt dit oude product weer op gang. Het water is alleen daar te koop, omdat de productie nog te laag is, maar de geschiedenis is fascinerend. Mijn goede vriendin Enrica van ´A Small Kitchen in Genoa´ schreef er een boekje over: Bitter Orange Blossom Water. Bezoek de distilleerderij van La Vecchia Distelleria en lees meer over de historie van Vallebona
Brigasca schapen
De naam van de Brigasca schapen komt van La Brigue, een plaatsje over de grens in de Val Roya, dat op Frans, Italiaans en dan weer Frans grondgebied lag. Op de rotsige hoogvlakte liepen de herders met hun grote kudden schapen van de kust de bergen in en weer terug om de beste weiden te vinden. Vandaag zijn er nog zo´n 1800 dieren aan de Italiaanse kant en 600 in de Val Roya in Frankrijk over. De schapen zijn herkenbaar aan de gekrulde achterover staande horens. Ze produceren een bijzondere Toma kaas die droog gezouten met zeezout minimaal 60 dagen moet rijpen en ricotta.
Bezoek de kaasmakerijen van de Brigasca schapen.
Gedroogde Calizzano en Murialdo kastanjes
Kastanjes waren een volksvoedsel in Italië, in de tijd dat graan te kostbaar was voor de arme landbevolking om brood van te maken. Vandaag is het andersom, maar kunnen we gelukkig wel genieten van een hele reeks van lekkere dingen die van kastanjes worden gemaakt, van koekjes en jams tot ijs. De techniek om kastanjes te drogen en te bewaren die vroeger in heel Piemonte en Ligurië werd toegepast vind je nu alleen nog maar de in Bormida vallei. De kastanjes worden op houten 2 tot 3 meter hoge rekken (raia) gelegd in kleine stenen huisjes met een dakspaandak. Deze huisjes worden tecci genoemd en ze staan meestal tussen eeuwenoude kastanjebomen in de vallei. Een langzaam brandend vuur op de grond rookt en droogt de kastanjes.
Waar vind je dit?
De vissers uit Noli
Noli is een kleine vissersplaats waar de vissers vroeg in de ochtend in kleine boten met hun netten de zee op gaan zoals ze dat al 8 eeuwen lang doen. In de friggitorie werd vanaf 6 uur in de morgen de vis gebakken voor transport naar Turijn. De beste plaats dus om een vismaaltijd te bestellen, want hier kan je er zeker van zijn dat je verse vis op je bord krijgt die die morgen werd gevangen.
Meer over de vissers van Noli vind je hier.
Perinaldo artisjok
Perinaldo is een kleine plaats in de Crosia vallei aan de westkant van Ligurië. Napoleon zou in 1796 de kleine paarse artisjok hebben meegebracht uit de Provence, wel althans de kok van Napoleon zal dat hebben gedaan denk ik. Wat is het verschil? De Perinaldo artisjok is zachter en heeft geen stekels. Hij wordt vaak gebruikt in een omelet, of geroosterd met Parmezaanse kaas en champignons of gebakken met knoflook en peterselie. Ze groeien tot op 600 meter hoogte op de droogstenen terrassen. In totaal worden er maar zo´n 60.000 per jaar geoogst en de meeste worden olie ingemaakt. In mei vindt een festival plaats ter ere van de Perinaldo artisjok en de Taggiasca olijfolie, de kans om beide delicatessen tegelijk te proeven.
De contactadressen vind je hier.
Savona Chinotto
Toen een zeeman in de 16de eeuw een sinaasappelboompje meenam uit China naar Ligurië en het in zijn tuin plantte, wist hij waarschijnlijk niet wat het gevolg zou zijn. De boom deed het wonderwel in het klimaat van de Ligurische kust. Het fruit van deze bomen werd chinotto genoemd, de sinaasappelen kun je niet vers eten want ze smaken te bitter. Pas in 1877 toen ene Silvestre-Allemand uit Frankrijk naar Savona verhuisde en het bittere fruit ging konfijten werd de chinotto populair. In de twintiger jaren liep de productie terug en hield tenslotte helemaal op. Inmiddels zijn er enkele nieuwe kwekerijen die nu weer de vruchten produceren. Er bestaan alweer aardig wat toepassingen voor de chinotto zoals in dranken en confituren.
De echte Chinotto van Savona producten vind je hier.
Valleggia abrikoos
Nee die kleine rode vlekjes op het zachte abrikozenhuidje is geen gevolg van een ziekte, die horen er te zijn! De Abrikozen van Valleggia worden weer gekweekt in de oorspronkelijke boomgaarden waar ze eens de glorie van de streek waren. Het dorpje Valleggia (gemeente Quiliano) leent haar naam aan dit tedere vruchtje, maar het groeit langs de hele kust van Loano tot Varazze in de provincie Savona. Je herkent ze meteen, niet alleen door de spikkeltjes, maar door het intense aroma en de smaak van deze abrikoosjes.
Bezoek de kwekerijen of de coöperatie van Albicocca di Valleggia waar je ze vers of als jam kan kopen.
Vessalico knoflook
Eenmaal een liefhebber van knoflook dan ga je verder en word je kenner van alle verschillende variëteiten, want neem maar van me aan, de ene knoflook is echt de andere niet. Het neusje van de zalm vind je in Vessalico, een klein dorpje in de vallei van Arroscia. Deze stokoude variëteit heeft de eeuwen overleefd dankzij een paar kwekers die op minuscule stukjes land tussen de rotsige bergwanden de bolletjes oogsten. Ze worden in vlechten gewoven die ´reste´ genoemd worden. Al twee eeuwen lang viert men in het dorp het oogstfeest ´Prato dei Canavei´ op 2 juli.
Producenten waaronder een agriturismo en meer informatie kun je vinden bij Vessalico Knoflook.
De Borgi più Belli onderweg - De dorpen
Garessio (Piemonte)
Het gebied werd al bewoond in de prehistorie, Liguriërs en Romeinen - piraten en plunderende Saracenen uit Frassineto (het huidige St. Tropez) waren de opvolgers, in 1064 verschijnt de naam Garexium voor het eerst in de geschiedschrijving en in 1090 werd de Certosa di Casotto gesticht. Het kasteel, of wat er van over is, stamt uit de 13de eeuw. Het was een belangrijke stad in het verleden op de grens van Piemonte en Ligurië en langs de oevers van de Tanaro, genoemd naar de Keltische god Taranis. De rode stenen, de cotto, geven warmte aan de Borgo Maggiore, de huizen en kerken, en beschermen je tegen de ruwe wind uit zee die ze liefkozend "marine" noemen. De Piemontese kalmte kruist hier met het Ligurische karakter - een interessante hybride want Garessio lig dicht bij zee, maar het is een bergstadje. De oude Bricco, die een grote restauratie nodig heeft, Porta Jhape, de "stok", de Clocharium-toren zijn oude namen die herinneringen opwekken. Garessio is een geliefd wandelgebied, met bv. de "rode route" van Garessio naar het kasteel van Casotto en de "blauwe route" die van Garessio naar Ceriale leidt. Tussen bossen, panoramische punten, forten en kastelen leert men de Alta Val Tanaro waarderen. En dan is het skigebied (www.garessio2000.it) waar je kan skiën met je oog op de Middellandse zee.
Apricale
Apricale is uniek, zo begint het verhaal over de stad. De 13de eeuw is nog zichtbaar aanwezig in de nauwe straatjes, de carruggi, die net als in Genua, tegelijk bescherming en verdediging waren tegen de steile bergwanden met trappen, poorten en overgangen die de wirwar nog onoverzichtelijker maken. Behalve het mooie open plein met een fontein die nog stamt uit de Gotische tijd, waar alles samenkomt en dat in de middeleeuwen het centrum van het land werd genoemd. Vandaag wordt Apricale vooral bewoond door kunstenaars van alle disciplines. En dan het kasteel van de hagedis, schitterend gerestaureerd met hangende tuinen en drie oude poortdeuren die nog geheel intact zijn, is zeker de moeite van een bezoek waard. Vijf eeuwen lang hadden de Doria´s van Dolceacqua het voor het zeggen in Apricale, totdat het na de val van Napoleon overging naar de Koning van Sardinië.
Castelvecchio di Rocca Barbena
De naam lijkt op de naam uit een sprookjesboek, als een mooie bloesem van steen die groeit op de helling van de Val Neva. De zee bij Albenga is maar 15 km, toch is dit een geheel andere wereld: klein, intiem, en ver weg van alles behalve voor de kenners, zoals enkele kunstenaars die Castelvecchio nieuw leven hebben gegeven. Bij avond, als de lampen aan gaan, het open vuur de nostalgie van de 19de eeuw aanwakkert en herinneringen ophaalt aan Ilaria Del Carretto, voordat zij in marmer werd vereeuwigd door Jacopo della Quarcia. De mooie dochter van de markies stierf jong in 1405 in Lucca waar het beroemde beeld in de dom te zien is. Het pad van Ilaria loopt van Castelvecchio naar Zuccarello, het kasteel waar zij haar jeugd doorbracht, tussen de kastanjebomen en olijven, de geur van Mediterrane kruiden. Castelvecchio was in die tijd een belangrijke plaats langs de handelsroute van de kust naar het noorden. Tegenwoordig ligt het aan de wijn en olie route. Je kan wandelen naar de Rocca Barbena, waar de bron ligt van de Bormida rivier. Er is een mooie Romaanse bultbrug over de Neva rivier in Castelvecchio.
Cervo
Cervo is een lief dorpje aan de kust, ten zuiden van Albenga. Het dorp bestaat al 2000 jaar en werd oor de Romeinen gebracht als legerplaats aan de Via Aurelia, toen de belangrijkste handelsroute naar Frankrijk en Spanje. Ook pelgrims vonden een veilig onderkomen in Cervo. Het middeleeuwse deel bevindt zich achter een klein kiezelstrandje, een groep schilderachtige huisjes en straatjes op een heuveltop waarop de mooie kerk van San Giovanni Battista torent. De inwoners van Cervo maken het plaatsje extra kleurrijk en vriendelijk door de grote hoeveelheid aan planten en bloemen in de straten.
Diano Castello
Het kleine dorpje Diano Castello in het binnenland van de provincie Imperia, heeft haar middeleeuwse stadsplan tot op vandaag weten te behouden met nauwe steegjes (carruggi), poorten en trappen. In de 11de eeuw werd het eigendom van de Markies van Clavesana tot het bij de republiek Genua werd ingelijfd in 1228. Het Palazzo Quaglia uit de 15de eeuw ligt in het centrum en een muurschildering op het stadhuis toont de slag van Meloria. Toen de piraten ophielden met het plunderen van de plaatsen langs de kust vertrokken de meeste bewoners uit het bergdorp naar Diano Marina. Van de oorspronkelijke vestingmuren zijn alleen de poorten nog over.
Finalborgo
Finalborgo is het historische deel van Finale Ligure, het wordt ook wel Borgo di Finale genoemd. Het ligt een paar kilometers landinwaarts van de populaire badplaats. Het dorp dateert uit de 12de eeuw toen piraten vanuit zee de kust aanvielen en een versterkte burcht op een heuvel met uitzicht op zee gemakkelijker te verdedigen zou zijn. Behalve het kasteel en andere monumenten is het een aardig middeleeuws plaatsje met een mooi plein en smalle straatjes. Een groot deel van de oorspronkelijke stadsmuren is nog intact. Mooie oude paleizen zoals het Palazzo Brunengo hebben authentieke elementen zoals een mooie loggia en diverse decoratief geschilderde gebouwen en galerijen waarvan sommige nog in goede conditie zijn.
Laigueglia
Met een naam die bijna onmogelijk is om uit te spreken, maar die in feite adelaar betekent ´aquilia´, en daarmee het geheim prijsgeeft dat de plaats door de Romeinen werd gesticht. De plaats bloeit als veel Catalanen zich vestigen als koraalvissers, de reden ook waarom veel families Spaanse namen hebben. Het gaat een beetje van hand tot hand in diverse oorlogen waarbij een keer zelfs de gehele bevolking van Laigueglia op schepen werden afgevoerd. Tegen de piraten werden drie dikke torens gebouwd waarvan er nog een over is. In de 19de eeuw toen de koraal en andere visserij op zijn eind liep vertrokken veel inwoners naar Zuid Amerika en in 1910 wordt het eerste strandhotel geopend.
Lingueglietta
Ook de naam van dit dorp is een tongbrekertje en in dit geval is het de familienaam van de eerste eigenaars/heersers van de streek waarvan we al horen in de 11de eeuw. Er wordt over en weer wat afgevochten om het dorp, maar de inwoners zijn manhaftig, zo zelfs dat ze met maar liefst 64 man deelnamen aan de beruchte slag van Meloria tussen Genua en Pisa in 1284. Na Napoleon wordt het weer stuivertje wisselen van Frankrijk naar Italië en terug en nog een aantal keren. Ook hier vinden we weer de smalle steegjes en bogen en trappen, van het kasteel is alleen een ruïne over, maar het kerkje staat er nog. De Romaanse Pieterskerk is een weinig voorkomend voorbeeld van een vestingkerk in Italie. De oude spoorbaan is nu een fantastisch mooi fietspad langs de zee geworden.
Millesimi
In 1206 houdt markgraaf Enrico del Caretto (de vader van Ilaria) de rechten over Millesimi, hij sticht tegelijk ook het klooster van Santo Stefano en de plaats vaart wel bij onder het bestuur van de familie vooral in de 13de en 14de eeuw, de economie draaide goed op varkens, schapen, fruit, groenten en wijngaarden. Aan alles komt een eind en bij de Vrede van Utrecht in 1713 gaat de plaats naar het huis van Savoie. Het oude dorp dat aan de oude Romeinse route naar het noorden ligt, hoopt mettertijd weer gerestaureerd te zijn. De nauwe straatjes, de oude boerenhuizen de beroemde Romeinse brug over de Bormida het heeft allemaal wat TLC nodig. Maar het hart klopt.
Noli
Noli was eens een maritieme onafhankelijke republiek. Het was een belangrijke plaats in het verleden, hoewel de glorietijd in de 14de en 15de eeuw plaatsvond, bestond Noli al in de tijd van de Byzantijnen. Vooral tijdens de kruistochten werden er goede zaken gedaan. Wat er in de stad aan paleizen en voorname gebouwen is overgebleven getuigd van een grote rijkdom. Daarom is Noli zeker een plaats die je gezien moet hebben, ook hier hadden de markgraven Del Carretto kastelen en bouwden ze belangrijke kerken waarbij veel gebruikt is gemaakt van een groene steensoort die hier voorkomt.
Perinaldo
Het dorp werd rond het jaar 1000 gesticht door Rinaldo, graaf van Ventimiglia als een deel van Dolceacqua. Het ligt op 600 m hoogte en kijkt als een natuurlijk amfitheater uit over de zee, met olijven, wijngaarden, mimosa en andere mediterrane struiken als natuurlijke wanden. De stad is vooral bekend als geboorteplaats van wereldberoemde astronomen zoals Gian Domenico Cassini. Het middeleeuwse centrum is een van de best bewaard gebleven van Ligurië.
Seborga
Seborga, waar hadden we die naam eerder gehoord? Behalve dat het bij de mooiste dorpen van Italië hoort. Het dorp ligt hoog in de bergen achter de Ligurische kust tussen olijfbomen en mimosa’s en op een heldere dag kun je de hele Côte d´Azur zelfs zien. Maar waar het de wereldpers mee haalde en bekendheid door kreeg was het feit dat het een aantal jaren terug haar onafhankelijkheid uitriep en zich beroemde op het feit dat ze een prinsdom waren met een eigen vlag en eigen geld. Ja daar haal je de pers wel mee en dat brengt toeristen naar het eens zo stille bergdorp. Er staan drie belangrijke religieuze monumenten en er is een connectie met de orde van de Tempeliers.
Taggia
Taggia ligt 3 km van zee aan de mond van de Argentina vallei, allereerst is daar de monumentale Ponte Antico met 15 bogen en een lengte van 275 meter en dateert uit de 13de eeuw. De stad bestaat uit diverse straten die parallel lopen en die dateren uit de 10de tot de 15de eeuw. De Benedictijnen hebben grote invloed gehad wat bij diverse monumenten terug te vinden is. Taggia lag bovendien aan de belangrijke Via del Sale, waar alle handel met het noorden voorbij kwam.
Triora
Een oud dorp diep verborgen in de vallei waar de Argentina door stroomt, een dorp vol legenden en verhalen van heksen en toverij. Maar ook van lekker brood, wat je ruikt als je in de ochtend het dorp binnen loopt. Oude nauwe straatjes met veel trappen en poorten, zoals al de bergdorpjes hebben, maar hier heerst een speciale sfeer die je niet kan uitdrukken in woorden. In 1588 werden enkele vrouwen in Triora beschuldigd van hekserij en bloedig om zeep geholpen. Het ligt allemaal gedocumenteerd in het etnografisch museum ter inzage. Behalve meer oude monumenten is vooral het kerkje uit de 12de eeuw bijzonder om te zien. Ieder jaar viert men het grote heksenfeest op 18 augustus, maar het dorp heeft eigenlijk altijd wel iets op de kalender staan over hekserij.
Verezzi
De Italianen noemen het de parel gezet in het juweel van de Palmen Rivièra, tussen Finale en Pietra Ligure. Een spel van kleuren en vormen dat overal om aandacht en bewondering vraagt. Verezzi, of liever Borgio Verezzi, bestaat eigenlijk uit vier gehuchten en liep in de jaren ´60 het gevaar om een klomp van nieuwbouw en beton te worden, gelukkig werd het oude dorp Verezzi zelf als monument bestempeld en bewaard voor de toekomst. Tegelijk werd toen het grote festival voor dramatische kunsten opgestart, dat zich tot de dag van vandaag tot een van de beste festivals voor drama heeft ontwikkeld.
Zuccarello
Zuccarello is een langgerekt dorp dat aan weerszijden van de hoofdweg gebouwd is vol portico´s, galerijen en pilaren met daarachter de carruggi, de typisch Ligurische nauwe steegjes die vaak met trappen verbonden zijn. Torens markeren de toegang door de stadspoorten en de Romeinse brug heeft nog niets van haar charme verloren ondanks dat duizenden toeristen hem fotografeerden. Hier in het Markgraven paleis werd in 1459 de wapenstilstand getekend tussen het koninkrijk Frankrijk, de republiek Genua en de Del Carretto familie. Interessant zijn ook de beudi, lange kanalen die het water naar de molens bracht om de olijven de persen en de stad van water te voorzien.
Vergelijk nu hotelprijzen in Bra
