5 of 5 (29 Votes)
De Eerste Hulp
De Eerste Hulp

Eerst het goede nieuws: hulp op de Eerste Hulp van een ziekenhuis in Italië is gratis en goed! Het slechte nieuws is natuurlijk dat je er terecht bent gekomen en je geen jota snapt van hoe het allemaal werkt. Ik heb ervaring, in feite heb ik veel ervaring, maar dat komt ook omdat het ziekenhuis naast de deur is en ik lange tijd een huisdokter had die aan de andere kant van de stad zijn praktijk had.

Als buitenlander stel je het toch op prijs als je over je mankementen in een taal kan spreken die je min of meer machtig bent en mijn Italiaans valt daar niet onder. Maar daar zal een doorsnee vakantieganger niet vaak mee te maken krijgen. De vakantieganger die iets mankeert gaat, net als elke andere Italiaan naar de Pronto Soccorso (let op, nooit naar de Ambulatorio, want dat zijn de poliklinieken). De doorsnee Italiaan zal altijd naar de EH gaan in plaats van zijn huisdokter want die vertrouwd hij eigenlijk maar half. Vandaar de rijen en rijen wachtenden die je daar in de wachtzaal ziet zitten. Niet dat de van de weg geplukte motorrijders daar niet ook tussen liggen, want die worden er met de regelmaat van de klok door het ambulance personeel tussen gewurmd. Een zere vinger, een bloedneus en een hoop verkreukeld zwartleer op een brancard geduldig zij aan zij tot ze aan de beurt zijn. Er zit systeem in het systeem, je moet het alleen even weten.

pronto soccorso 2 2

Wat wordt het? Rood, geel, groen of wit.

Achter het intake luikje schuilt een machtspersoon die besluit of je een rood, geel, groen of wit nummertje krijgt, hoewel de rode meestal op een brancard worden binnengebracht en in een aparte gang worden geplaatst. Gele en groene worden op een rolbed gezet, wit krijgt een rolstoel toegewezen (al je wit bent toegedeeld zou ik maar vertrekken en rond middernacht terugkomen, als er geen wachtenden voor je zijn). Je gegevens worden in de computer gezet en even later rolt er een brief uit de printer met je status. Over een EHIC kaart of andere bewijzen van verzekering doet niemand moeilijk. Betalen is er ook niet bij. Overigens wordt je wel geacht minimaal één begeleider bij je te hebben die je kan verplaatsen, want dat doet het personeel niet. De meeste Italianen brengen de hele familie mee, die de rest van de tijd aan de telefoon hangt om de ganse straat of het hele dorp op de hoogte te stellen van de enkel die tante Giulia verstuikt heeft, je weet wel gevallen over dat stoepje dat de gemeente nog steeeds niet heeft gerepareerd, etc. etc. Dat is het entertainment terwijl je wacht, want TV of tijdschriften zal je niet gauw zien. Even terzijde, wat een economische afvalbak moet dit wel niet zijn, per gekneusde rib kost dit 3 – 4 man gemiddeld een uur of 6 afwezig van de werkplek, 18 manuren en dan hebben we het nog niet over het slachtoffer.

Hou in de gaten hoeveel roden er voor je zijn, want die nemen tijd in beslag

Ik ga altijd alleen. Ik schat in op het elektronisch bord hoeveel roden en gelen er voor me zijn, want ik trek meestal groen, en heb me voorbereid op een paar uur wachten. Ik duw zelf mijn bed of stoel als die verplaatst moet worden, tenzij ik een gebroken been heb, zoals laatst, maar dan hoor je automatisch bij de rode liefhebbers. Als het slecht weer is komen er meestal snel een aantal roden bij en dan heb je pech. Rood heeft altijd voorrang.

De intake is het belangrijkste moment

Bij de intake is meestal wel iemand die Engels spreekt. Dokters over het algemeen niet, maar is een beetje afhankelijk van de leeftijd, ik heb er gehad die perfect Engels spreken, maar ook die geen woord over de grens machtig waren. Het is dus zaak je probleem goed uit te leggen bij degene die je gegevens in de computer tikt. Verder niets dan lof, vooral voor de medici, waarbij dagen van 18 uur geen uitzondering zijn, “en”, klaagde die van mij laatst toen ik zei dat hij er moe uitzag “ik heb 3 kinderen thuis”, alsof dat pas écht vermoeiend was. Ze nemen de zaken bloedserieus. Voor bijna alles wordt een röntgenfoto gemaakt, bloed afnemen gaat in een moeite door tenzij het echt niet nodig is. Ik was er laatst met iemand die zich wat duizelig voelde, dan komt de neuroloog langs, de KNO arts, er worden evenwichtstesten en gehoor testen gedaan, tussendoor hadden ze de resultaten van het bloed onderzoek, was wat, op zich niet gerelateerd, laag op dit of dat, meteen maar even aan een infuus, en een paar uur later geheel gereviseerd weer de baan op. Verwacht geen luxe, wachtkamers waar een blind paard geen schade kan veroorzaken zijn regel en spreekkamers waar drie dokters zo te zien een zelfde bureau delen, tegelijkertijd, geen uitzondering. Als je eenmaal aan de beurt bent dan gaat alles van een leien dakje.
En als je dan weg mag staat er nergens iemand die vraagt naar je creditcard of zegt, wilt u hier even tekenen voor de kosten.
Dat was bij het dierenziekenhuis wel anders, daar gebeurde niets zonder IOY´s in drievoud.

In het ziekenhuis

Met mijn been moest ik een aantal dagen in het ziekenhuis blijven want ze wilden er allerlei metaalwerk en haken en ogen in zetten om het zaakje bij elkaar te houden. Je leert er vliegensvlug een paar Italiaanse woorden bij die je niet eerder nodig hebt gehad, zoals pijn, plassen en wassen. Het personeel kon aardig met google vertaal op de telefoon uit de weg zodat acute problemen meestal gauw werden opgelost. De meeste patiënten worden dagelijks door familieleden van ´eetbaar´ eten voorzien, hoewel je niet van de honger hoeft om te komen en het altijd nog een stuk beter is dan die droge boterhammen met kaas die je in een Nederlands ziekenhuis worden voorgeschoteld.

misericordia

Nog een paar nuttige tips

In het onverhoopte geval dat je dus naar het ziekenhuis moet, tenzij je bewusteloos op straat ligt, vraag de omstanders naar welk ziekenhuis je moet gaan. Meestal weten de buurtgenoten wat het best bekend staat, want neem maar van mij aan, ér zit verschil in!

Ambulances, een verhaal op zich

misericordia2

Wij zullen hier ooit een apart artikel aan wijden, want het is historisch gezien erg interessant. Nu is alleen dit belangrijk voor je. Ambulances worden geëxploiteerd door verenigingen of stichtingen en zijn niet verbonden aan een ziekenhuis. In principe zijn er twee mogelijkheden, de Misericordia (van de kerk) en de algemene ambulance (niet gehinderd door geloof of politieke richting). De Misericordia is een interessante groep want ze bestaat voornamelijk uit vrijwilligers van adellijke en andere belangrijke families die diensten uitvoerden voor zieken en hulpbehoeftigden. Tot zo´n 30 jaar geleden kon je van straat worden opgehaald door een groep angstaanjagende gemaskerde mannen en vrouwen waarvan je, als je onverhoopt even wakker werd, waarschijnlijk vermoedde dat ze je linea recta in het vagevuur zouden storten. Achterliggende gedachte was dat ze niet herkend wilden worden, maar menig kind zal hier wel een trauma van hebben overgehouden. Ik ken persoonlijk een moeder die haar 8-jarig kind zag worden afgevoerd door deze goeddoeners. Ze heeft er nog nachtmerries van.

Voor vervoer per ambulance moet je in de meeste gevallen wel betalen (niet bij de misericordia ambulances), hoewel je de rekening later wordt thuisgestuurd. Bovendien laten alle ouden van dagen die eens een dagje uit willen, zich door de ambulance vervoeren, nodig of niet. Met gevolg dat je soms bloedend op een straathoek uren kan zitten wachten terwijl je allang in het ziekenhuis had kunnen zijn. Wees wijs, bel een taxi als het even kan, dat scheelt in tijd en ergernis en bovendien ga je direct naar het ziekenhuis van je keuze, ambulances hebben soms verplichtingen waardoor ze je ergens brengen waar je net niet toe naar wilde.

Over het algemeen gesproken is het prima geregeld, de service en vooral de kwaliteit van de medische diensten is buitengewoon goed en meer dan voldoende. Italianen houden, dit in tegenstelling tot ons noorderlingen, van pillen en pleisters, ze willen altijd wel een recept voor iets vooral antibiotica lijken standaard te zijn, maar Italiaanse dokters in het ziekhuis en specialisten zijn in mijn ervaring best wel terughoudend met het voorshrijven, de gewone huisdokter daarentegen zwijkt meestal onder de druk van de patient.

Over dit artikel