Let op, ze hebben er een gevonden zegt Nicola, de ´cavatore´ (truffel jager) die mij en een groepje vrienden heeft uitgenodigd om met hem op pad te gaan, op zoek naar deze kostbare aardknollen, wanneer de hondjes Lulu en Nina enthousiast kwispelend aan komen rennen. Het is de eerste keer dat ik een truffel jacht mee maak, hier in Umbrië, de groene schatkamer van Italië in de prachtige natuur dichtbij het stadje Norcia.

Op zoek naar het zwarte goud

Ongelofelijk want we zijn nog geen half uur onderweg en de hondjes hebben al meer dan 10 truffels gevonden! Nicola vertelt me dat de er wel 7 soorten truffels bestaan. In deze periode van het jaar zijn het herfsttruffels die we vinden, in de maanden mei en september mag er niet naar truffels worden gezocht, er is dan een rustperiode. Deze soort is wat lichter van kleur en ook minder sterk van geur en smaak. Het reukvermogen van de honden is zo ontwikkeld dat ze alleen de volgroeide truffel ruiken, exemplaren die nog niet voldoende rijp zijn ruiken ze dan ook niet! Voor het jagen op truffels worden vooral kleine hondenrassen getraind.

Van truffelvarken naar truffelhond

Vroeger, zo vertelt Nicola vol enthousiasme over zijn truffel passie, gebruikte men varkens om truffels te gaan zoeken. Maar die beesten waren zelf ook dol op de truffel en vraten hem dan vaak helemaal op! Bovendien was het niet eenvoudig om met zo’n dikkerd op pad te gaan en in en uit de auto te laden.
´Nina ferma!´ roept Nicola hard en rent naar de hond toe. Ik ga hem achterna om te zien wat er aan de hand is. Hond Nina is nog wat jong en dus enthousiaster bij het zoeken van het zwarte goud dan de oudere Lulu.

Nicola moet snel de truffel uit haar bekkie halen om de kostbaarheid zo min mogelijk te beschadigen. Als we verder lopen legt Nicola uit dat zijn hondjes al vanaf pup spelenderwijs wordt geleerd hoe ze truffels moeten zoeken. Iedere keer wordt de truffel wat dieper begraven en beter verstopt. Wel is het belangrijk dat er bij iedere vondst een brokje tegenover staat! De honden vinden het een geweldig leuk spel en schijnen er geen genoeg van te kunnen krijgen.

We wandelen verder door de prachtige bosrijke omgeving. Vooral onder jonge eikenbomen worden de waardevolle knolletjes gevonden. Nicola laat me trots het kaartje zien waarop zijn vergunning staat vermeld om naar truffels te mogen zoeken. Ook komen we een bordje tegen in het bos waarop staat dat dit gebied speciaal voor hem is gereserveerd om naar truffels te zoeken. Wat is er nu mooier dan heerlijk door de bossen te wandelen en ook nog eens een mand vol zwarte juwelen te vinden, glundert hij! Ondertussen is het wat gaan miezeren en besluiten we terug naar Norcia te gaan, trots met een mand vol met de rijke oogst die de honden vandaag hebben gevonden!

In het huis van een 16de eeuwse beeldhouwer

Ik verblijf in Palazzo Seneca, een mooi 16e-eeuws gebouw in het oude centrum van Norcia, oorspronkelijk de woning van een houtbewerker/beeldhouwer van die naam. In 2008 werd dit gebouw omgetoverd tot een elegant en smaakvol onderkomen, een fusion van design en traditie, eenvoud en kwaliteit. De vele vertrekken van dit palazzo zitten vol verrassende hoekjes met antiek en moderne kunst, zachte muziek en kaarslicht. 

Maar ook de bibliotheek, waar je heerlijk kunt lezen en mooie boeken over de omgeving kunt doorbladeren, zittend voor de grote open haard, zorgt ervoor dat je je hier thuis voelt! Aan het einde van de middag staat een bezoekje aan de spa, die deel uitmaakt van dit Relais et Chateaux hotel op mijn programma.

Truffels eten in de oudste herberg van Umbria

´Granaro del Monte´ in Norcia, waar we ´s-avonds dineren is het oudste restaurant van Umbrië. De truffels, die door Lulu en Nina werden gevonden, krijgen we die avond te eten in de heerlijkste pasta en vleesgerechten die met veel zorg zijn bereid. Als het zo is dat het varken géén truffels meer zoekt in Norcia, dan is hij nog steeds de hoofdrolspeler op culinair gebied. Norcini/ Norcineria is een bekende term die elke Italiaan wel kent. Deze traditionele manier van verwerken van varkensvlees is iets wat al eeuwen oud is. Ook is de prosciutto van de stad bekend en hoort bij de beste uit Italië, daarnaast zijn er ook veel andere worstsoorten die hier vandaan komen en die bereid worden met oude methodes en technieken typisch voor deze streek.

Tijdens de maaltijd maken we kennis met Vincenzo, een van de zoons van de familie Bianconi, die al generaties lang het hotelvak uitoefenen met een passie voor gastvrijheid en goed eten. Hij vertelt honderd uit over Norcia en het familiebedrijf dat al sinds 1850 bestaat. In die periode was de ´Locanda Grotta Azzura´ een herberg voor handelslieden uit Zuid-Italië, met name Campania, die halverwege hun reis open adem kwamen in Norcia voordat ze geconfronteerd werden met de lange, zware reis over de bergen naar Genua en Venetië, de twee meest bloeiende handelssteden van die tijd.
De avond vliegt om, heerlijk eten en een paar glazen Torgiano rosso, interessante verhalen waaronder de toekomstplannen van Palazzo Seneca en over de stad Norcia. Vincenzo vertelt ons ook nog over de wereldberoemde buitenlandse gasten die hier te gast waren en regelmatig terugkomen om een paar dagen te genieten van alles waar Norcia en Umbrië rijk aan zijn.

Veilig in mijn hemelbed - Palazzo Seneca

Eenmaal in bed beland luister ik naar het noodweer buiten, de hevige stortregen en de harde donderslagen van het onweer, en ineens moet ik denken aan Scholastica. Ze was de tweelingzus van de heilige Benedictus, vader van het kloosterleven in de Latijnse Kerk. Beide werden in 480 in Norcia geboren. Scholastica werd later als beschermheilige aangeroepen tegen onweer en hevige regen.
Ik draai me om en met een rustig gevoel kan ik gaan slapen.