Castiglioncello de parel van de Etruskische kust

Van Livorno zakken we af naar Quercianella, een in deze tijd van het jaar slaperig dorp zonder veel inwoners, onderweg naar Castiglioncello, aan de Etruskische kust, dat de naam heeft mondain te zijn en geliefd bij Cinecittà afgezanten.

Quercianella ligt aan een kuststreek die vaak vergeleken wordt met Big Sur in Noord Californië. Maar, werd mij verteld door Federico die er jaren gewoond heeft, Castiglioncello is een heel ander geval. In het half donker rijdt hij me er heen en hoewel er niet veel meer te zien valt, kent zijn enthousiasme geen grenzen. Hij laat me het centrum zien, we hangen samen over de reling boven een kleine baai en luisteren naar de golfslag op de rotsen. Tegen de donkerblauwe lucht tekenen zich de contouren van imposante villa´s af en een kasteel of twee hoog boven het dorp op een klip die ik liever niet bij storm ga bezoeken. Ik besluit om een dag of twee later overdag terug te gaan.

Op zondag is het zelfs nu in februari gezellig druk, veel dagjesmensen plus de Harley Davidson club hebben zich verzameld op het Piazza della Vittoria voor Caffė Ginori , dat zich vrolijk historisch noemt omdat het er al is sinds 1946. Op het terras drinken we voor de eerste maal dit jaar buiten een aperitivo. Historie moet betaald worden en we schrikken dan ook een beetje van het papiertje wat er bij wordt geserveerd. Ach, moet kunnen, de zon schijnt, de temperatuur is heerlijk met 18˚, wie op prijs kijkt is een kniesoor. Om ons heen verzamelt zich de linkse elite van Castiglioncello, je weet wel, Prada jas, Che Guevara sjaal en La Republicca onder de arm.

Klik hier voor vakantiewoningen in Castiglioncello en omgeving

We laten de winkelstraat voor wat hij is en lopen het park in aan de overkant. De vijver wordt bevolkt door uit de kluiten gewassen schildpadden die zich onbekommerd door de zon laten verwennen en zelfs niet schrikken van mijn hond die nieuwsgierig aan ze snuffelt. Het Castello Pasquini, midden in het park, ziet er voor een middeleeuws kasteel verbazend jong uit. Aha, het werd pas gebouwd aan het eind van de 19de eeuw, dat verklaart alles, naar voorbeeld van een oud Florentijns paleis. Hoewel Castiglioncello al bestaat sinds de tijd van de Etrusken, is er weinig van over dat ouder is dan 150 jaar. Maar daarvoor in de plaats zijn langs de kust prachtige fin-de-siecle villa´s verrezen, zoals dat van Marcello Mastroianni dat prominent aan de Via Aurelia ligt als je het plaatsje binnenrijdt. Men laat trouwens geen moment onbenut om je aan de glorietijd van de Italiaanse film te herinneren toen de caffė´s en de restaurants bevolkt werden door grote namen als Fellini, Ponti, Loren of Visconti en hun vrienden.

Klik hier voor een  fotoimpressie van Castiglioncello aan de Etruskische Kust

Er zijn talrijke schaduwrijke brede lanen die naar zee leiden, en hoewel er weinig echt strand is te vinden geniet men vooral van de lange wandeling langs de rotsen die de branding keren. Er zijn genoeg plaatsen om te gaan zitten, is het niet op een groot rotsblok, een muurtje of bankje, dan zijn er legio terrasjes waar je ook nog heerlijk kan eten. Een aanrader is b.v. het upmarket Cardollino waar je zowel buiten als binnen kan zitten en wat een heel goede keuken heeft en elke zondag een BBQ.

De wandeling langs de kust ten noorden en ten zuiden van Castiglioncello wordt onderbroken door een rotspartij waarover je alleen bij laag tij kan wandelen. Toch is het oppassen geblazen want ook ik moest halverwege terugkeren omdat een enkele poel tussen de grote blokken al vol met water stond en passeren zonder natte voeten onmogelijk maakte. Toch is dit een van de leukste dingen om te doen en best avontuurlijk.

Er zijn een aantal goede hotels, maar ik denk toch dat de meeste bezoekers opteren voor verblijf in een appartement die in maten en soorten worden aangeboden.