Het kleinste eilandje van de Eolische archipel, een Unesco erfgoed, is niet gemakkelijk te bereiken, maar dat vinden de 300 inwoners van Panarea eigenlijk wel goed. In de zomer liggen megajachten voor de kust en laten de schepelingen zich met een tender naar de straatjes van het witgekalkte San Pietro brengen voor een avondje uit. Of ze komen per helicopter.
Vergelijk nu hotelprijzen in Panarea
Gewone stervelingen, zoals jij en ik, komen er met de ferry die de eilanden aandoet vanuit Milazzo, Palermo of Napels, een onbehaaglijke tocht van 45 minuten als je voor draagvleugelboot kiest, waarna je een paar uur op het eiland kan doorbrengen, veel is er niet te doen overdag, er zijn een paar winkeltjes, maar je kan lekker eten in een van restaurantjes in de haven. En voor de rest is het gewoon een lust voor het oog, ´eye candy´, zoals de Engelsen het zo mooi zeggen.
Covid vrij "dat willen we graag zo houden"
Van de 7 eilanden zijn er 5 compleet Covid vrij en de burgemeester wil dat graag zo houden, dus zijn de eilanden voorlopig nog compleet van de buitenwereld afgesloten. De meeste van de inwoners van Panarea hebben er geen moeite mee dat de inkomsten uit toerisme dit jaar stil liggen, zij hebben hun geitjes op het droge, het eiland telt gemiddeld meer biljo´s en miljo´s dan welke plek in Europa.
Stromboli vuurwerk aan de horizon
Op Panarea kun je in andere zomers zien hoe de vissers trouw hun vangst aan wal brengen, ik heb een vaag vermoeden dat het ze het meer doen om het pittoreske beeld dan om het geld, want het eenvoudige stulpje waar ze in wonen is meer waard dan ze in een heel leven bij elkaar kunnen vissen. Nog geen 50 jaar geleden was er geen elektriciteit of waterleiding en konden de bewoners het nieuws uit de buitenwereld alleen horen via een radio die stroom kreeg van een auto batterij, zonder auto, want het eiland heeft geen wegen die voor auto´s begaanbaar zijn, toen niet, maar ook nu niet.
Wie toen, en er waren er een paar, een huisje kocht betaalde er $200 voor. Een aantal kunstenaars trokken zich terug op dit godverlaten pareltje in de Middellandse zee en keken ´s avonds naar het vuurspuwende spektakel van de Stromboli aan de horizon. Dat was kort na de tijd waarin Antonioni er de film ´L´Avventura´ op nam, idyllisch was het toen, de witgekalkte huizen waren nog verweerd van de winterse regen en het zout in de lucht. De vissers van het eiland visten nog om hun familie te kunnen onderhouden.
L'Avventura is een Italiaanse film uit 1960 geregisseerd door Michelangelo Antonioni. De film is ontwikkeld naar een verhaal van Antonioni met co-writers Elio Bartolini en Tonino Guerra, en gaat over de verdwijning van een jonge vrouw (Lea Massari) tijdens een boottocht in de Middellandse Zee, en de daaropvolgende zoektocht naar haar door haar minnaar (Gabriele Ferzetti) en haar beste vriendin (Monica Vitti). De film werd gefilmd op locatie in Rome, Panarea en Sicilië in 1959 onder moeilijke financiële en fysieke omstandigheden. De film staat bekend om zijn ongebruikelijke tempo, dat visuele compositie, stemming en karakter benadrukt boven de traditionele narratieve ontwikkeling. L'Avventura werd genomineerd voor talrijke prijzen en kreeg de prijs van de jury op het filmfestival van Cannes in 1960. De film maakte van Monica Vitti een internationale ster. De film "ondermijnde systematisch de filmische codes, praktijken en structuren die in die tijd gangbaar waren. De film werd gerangschikt op nummer 40 in Empire magazine's "The 100 Best Films of World Cinema.". (Wikipedia)
Witte huizen, blauwe deuren, idyllisch Mediterraan
Idyllisch is het nog steeds, hoewel de huisjes nu elke maand bijgeschilderd worden om ze maar mooi wit te laten uitzien. Zodra de dagjesmensen worden afgevoerd met de ferry, komen de bewoners naar buiten, dat zijn intussen de Bulgari´s, de Dolce e Gabbana´s, de Visconti´s, de Borghese en een handvol mindere, maar aimabele, telgen van Europese koningshuizen, die op flip flops of blote voeten en wijdvallende allesverhullende mumu´s de terrasjes bevolken of zich met elkaar amuseren tijdens een etentje met de buren.
Je moet iemand kennen die iemand kent
Om op Panarea te verblijven moet je iemand kennen die iemand kent, normaal al iets wat in Italië gebruikelijk is, maar in dit geval hoort er ook nog bij dat men je ´aardig´ moet vinden, dat je past bij de rest van de bevolking. Het is een vorm van snobisme dat neerkijkt op snobisme. Dat je daarnaast nog een diepe zak met geld nodig hebt, is vanzelfsprekend. Of zoals de eigenaar van een restaurant opmerkte toen Abramovitch een tafel wilde reserveren “ik ken die man niet”.
Het mooiste uitzicht in de Mediterranee
Panarea is beeldschoon, zonovergoten, kleur gegeven door overdadige bougainvilles, blauwe deuren tegen witte muren en een onweerstaanbaar uitzicht. Als je zo gelukkig bent om een paar nachten in Hotel Raya of Hotel Cincotta te verblijven kun je ook de avond meemaken. Hotel Raya opende in 1960 haar deuren, nadat de eigenaars, een kunstenaarsechtpaar, die vaak gasten te logeren kregen en die herbergde in huisjes die ze geleidelijk aan in hun tuin bijbouwden, besloten om dan maar een echt hotel te openen. Ze zijn trots op hun twee sterren kwalificatie die ze nog steeds wisten te behouden, de kamers zijn simpel en er is nergens TV. Toch is het jaarlijks gevuld met jetsetters die even de andere jetsetters willen ontlopen. Er zijn nu meer hotels, maar La Raya is nog steeds het coolste hotel op het eiland, hoewel daar verschillend over wordt gedacht door mensen die prijs/kwaliteit vergelijken. Aan de haven zijn een paar gezellige bars en restaurants, na zonsondergang verandert het terras in een openlucht nachtclub met verleidelijke kaarsen en lantaarns.
Vergelijk nu hotelprijzen in Panarea
