Niet ver van de hoofdstad aan de noordzijde van de golf van Oristano ligt Cabras, een stadje van 9000 inwoners, dat voornamelijk van de visserij leeft. Cabras claim-to-fame is een binnenzee met brak water dat direct aan het plaatsje grenst en een van de grootste in Europa is met bijna 2000 ha oppervlakte, een uniek natuurgebied met diverse flora en fauna, vooral vissen en vogels. En dan is er de blote voeten "marathon".
In de serie 101 dingen die je, al is het maar één keer in je leven, gedaan moet hebben op Sardinië is de blote voeten tocht. Een bijzondere traditie die plaats in Cabras, halverwege de westkust, op het schiereiland Sinis, ten westen van Oristano. Ooit werd het vast gevierd op 6 september, maar dan viel het soms ook midden in de week, dus nu, praktisch: het eerste weekend in september.
De piraten gefopt
Volgens de officiële versie dateert het feest uit de 17e eeuw, maar de plaatselijke overlevering wijst toch echt naar de periode dat Moorse (Afrikaanse) piraten de kusten afstroopten. Welnu, toen ze de piraten op zee zagen naderen, dachten de dorpelingen aan één ding: hun heiligenbeeld van San Salvatore, dat moest vooral in veiligheid worden gebracht! Zo renden ze op blote voeten naar een plek 7 kilometer van hun kerk in Cabras vandaan. Hun voeten wervelden zo'n stofwolk op, dat de piraten dachten dat er wel duizend mannen op ze stonden te wachten. Ze voeren terug. De dorpelingen brachten het beeld blij weer terug naar de kathedraal in Cabras. Wát een wonderbaarlijke ontsnapping aan de piraten! Om het te herdenken, lopen ze dus jaarlijks dezelfde route, op blote voeten, in traditionele kledij, mannen en vrouwen apart.
De processie run is bepaald geen makkie
Cabras is het visserdorp bij uitstek op Sardinië, de vissers liepen er al van oudsher op blote voeten om makkelijk het water van de ondiepe en zeer visrijke lagunes in te lopen, blootvoets lopen was heel natuurlijk. Tegenwoordig zie je wel dat het rennen toch geen makkie is, niet iedereen is zo afgetraind ook, maar ze dóen het allemaal toch maar mooi: bij zonsopgang van de eerste septemberzaterdag rennen ze Santu Srabadori yellend (San Salvatore in het plaatselijke Sardisch) terug vanaf het dorpje dat nu San Salvatore heet, met crypte onder de kerk en een oeroude waterput diep in de aarde, maar dat is een ander verhaal. Het rennen gaat steeds in een soort estafette, gekleed in witte traditionele kleding, een soort pofbroek, blote armen en benen, koord om het middel.
Bezoekers aan Cabras worden niet aangemoedigd om mee te doen
Het is niet de bedoeling dat niet-dorpelingen meerennen, maar je mag best achter de afsluitende fiets meehobbelen. Je krijgt een standje als je stiekem toch meeloopt in de groep en ook als je foto's maakt van de achterste lopers, die het meestal moeilijk hebben. Respect!
Vrouwen in kleurrijke klederdracht gaan apart
Op zondag is er natuurlijk ook een mis in de kerk en later op de dag lopen de vrouwen en meisjes, zelfsde hele kleintjes, de route ook op blote voeten, verder gekleed in hun schitterende traditionele klederdracht. Zulke mooie foto's kun je maken van die dames en meisjes met vies gelopen voetjes! Daar poseren ze wel heel ontspannen voor, achteraf. Het is volbracht!
Na de mis in de kathedraal van Cabras is het ‘s avonds feest
Op het dorpsplein van San Salvatore is er later natuurlijk een groot feest, met Sardisch dansen en ´s avonds komt er ook altijd een moderne groep/band met prima geluid, veel mensen bijeen in een goede sfeer, nooit een opstootje, jong en oud door elkaar, de pure Sardische dorpsfeestsfeer. Handelaartjes langs de eerste straten, er komen mensen uit heel Sardinië. Je kunt voor weinig geld aanschuiven aan de lange tafels waar je natuurlijk vis eet, en wel de vis die het Goud van Cabras produceert, bottarga, zeg maar hun kaviaar, maar dan net anders. Best een simpele vis eigenlijk, op de markt in Nederland kost ie weinig, maar daar, zo gegeten als zij hem klaarmaken, de harder, in die sfeer gegeten: niets lekkerders!
