Sardinië is een eiland met honderd gezichten. En van die honderd gezichten is Sant ‘Antioco, in contrast en eigenheid, een van de meest opvallende. Waar het ooit één van de belangrijkste havens en een scharnierpunt in de internationale handel van de Middellandse Zee moet zijn geweest, is het nu een van de rustigste en meest ongemoeid gelaten stukjes van Sardinië.
Boek je hotel nu en betaal later in Sant'Antioco op Booking.com
Bespaar NU minstens 15% als je boekt vóór 31 maart 2023. op Booking.com!
Het vijfde eiland in grootte van Italië is met het moedereiland verbonden door een lange brug. Die verbinding was al door de Carthagers aangelegd en door de Romeinen verbeterd. De resten hiervan kan je zien als je vanaf het ‘vaste land’ de nieuwe brug oprijdt. Ondanks deze eeuwenoude verbinding heeft Sant ‘Antioco niets van zijn eilandkarakter verloren. Wij kwamen vanuit Cagliari en waren nauwelijks bekomen van Iglesias, Carbonia en de unieke mijnstreek waar we doorheen gereden waren, toen we ons, eenmaal de brug over, in een compleet ander land waanden. De weg die het eiland rondgaat slingert zich slaperig door een lichtglooiend en leeggewaaid landschap en brengt je, voor dat je er erg in hebt, weer terug bij het begin. Het is een eiland, tenslotte. In het noorden ligt het land wat lager en zijn er lange zandstranden. Naar het zuiden toe wordt de kust rotsachtig en zijn er kleinere strandjes die ingesloten worden door kliffen, zoals Cala Lunga: een heerlijk rustig strand met helder blauw, ondiep water waar je met een gerust hart je kinderen hun gang kunt laten gaan.
Wij verblijven op de Ecolounge van Monique van Proosdij, een Nederlandse die met haar Sardijnse echtgenoot Toni dit plekje heeft opgezet met de bedoeling haar gasten in contact te brengen met de ongereptheid van het eiland. De relatief eenvoudige accommodatie bestaat uit een blokhut (de Beach lodge) en een ingerichte legertent met een houten vloer, bedden en een compleet keukentje (Safari lodge). Beide accommodaties hebben eigen, goed verzorgd sanitair en een terras op het westen, waar je eerste rij zit om de zon in de zee te zien zakken.
Toni verzorgt kookworkshops, waarvan wij er een bijwonen. In zijn buitenkeuken maken we onder andere calamari piccante en een couscous. Couscous? Jawel, want net als op Sicilië zijn hier flink wat Noord-Afrikaanse invloeden in de keuken terug te vinden. Een invloed, zo vertelt Monique, die je ook terugvindt in de mentaliteit op het eiland en die er mede voor zorgt dat dingen hier niet of maar mondjesmaat van de grond komen. Misschien lastig als je iets wilt opzetten, maar wellicht zorgt dit er ook voor dat Sant ‘Antioco nog steeds is wat zij is.
Vanuit Sant ‘Antioco is Cagliari net een leuke dagtrip, maar van hieruit kan je ook met gemak twee van de mooiste kusten van Sardinië verkennen. Eenmaal de brug over kan je naar rechts voor de Costa del Sud, of rechtdoor langs de westkust, naar de Costa Verde. Wij kiezen ervoor om nu eens niet een Costa te doen, maar juist het stuk voor de Costa Verde, dus rijden we richting Iglesias en verlaten na Gonnesa de 126 richting zee.
Bij Fontanamare begint de aanloop naar de Costa Verde met een lang zandstrand. Allengs wordt de weg bochtiger en de rotsen hoger. Zo slingeren we ons noordwaarts langs de Golfo di Gonnesa, voorbij een opmerkelijke witte, kruisvormige rots (Pan di Zucchero). Daar duikt de weg iets het binnenland en de bergen in. Schitterende, steeds veranderende landschappen ontrollen zich achter elke bocht. We rijden door woeste bergen en lieflijke weiden, afgewisseld met verlaten mijnen, die vergezeld worden door mysterieuze spookstadjes. Buggeru, een kilometer of 10 voor het begin van de Costa Verde, is een slaperig, schitterend gelegen havenstadje, waar je vanaf zo’n honderd meter op neerkijkt en dat speciaal gemaakt lijkt voor een lunch aan de haven. Maar aangezien wij nog een half eiland te gaan hebben, rijden we verder en verlaten even later dit schitterende en weinig bekende stukje kust. We duiken het Arburese-gebied in en opnieuw zien we grazige weiden, gevaarlijke rotsen en pijnboombossen die elkaar razendsnel afwisselen. Na Arbus, waar de beroemdste Sardijnse messen worden gemaakt, komen we, bij een koffie in Guspini, even op adem van deze caleidoscopische tocht. Hierna begint het Campidano laagland, dat van Oristano tot Cagliari loopt, maar dat wij snel willen oversteken, aangezien we onze zinnen op Alghero gezet hebben. Dat lijkt ons ook wel wat.
