Hotel Nuraghe Arvu, een consequente passie!

Als je van Dorgali, in het uiterste oosten van het Supramonte gebied, naar Cala Gonone rijdt, moet je door een tunnel die je letterlijk het gevoel geeft een poort naar een ander universum te betreden. Dwars door de laatste bergrug voor de Thyrreense Zee en omlaag slingerend naar zeeniveau, opent zich de wereld en kom je in het plaatsje Cala Gonone. (fotografie: Karin van Mierlo)

Zoals op zoveel plekken aan de Sardijnse kust, is ook dit gedeelte jarenlang onbewoonbaar geweest door malaria en de constante dreiging van aanvallen door piraten. Napolitaanse vissers kwamen hier al jaren tijdens het seizoen, maar vestigden zich in de jaren ’50 in wat eens een houtskoolhaventje was.

Met Sardijnse trots, het leven van Pietro 

Pietro, eigenaar, oprichter van hotel Nuraghe Arvu, maar bovenal een trotse Sardijn, herinnert het zich nog goed. Zijn oma en opa hadden op de hellingen aan de zee kant van het massief een herdershut, waar ook toen nog alles gedaan werd in één ruimte: eten, slapen, koken, werken en mensen ontvangen. Hij herinnert zich, naast de geur van de rozemarijnstruiken langs het pad naar de zee, nog de shock die de komst van de vissers teweegbracht in de lokale gemeenschap. Vis werd geruild tegen kaas en zowel vissers als Sardijnen waren stomverbaasd dat deze dingen zo lekker waren. Inmiddels is Cala Gonone een easy going, gezellig badplaatsje, dat een perfecte uitvalsbasis is voor de kust, zee en het binnenland.
Nuraghe Arvu ademt alles uit wat Pietro belichaamt. Hij vertelt ons hoe sterk hij is gehecht aan de lokale cultuur en traditie en beschouwt het als een voorrecht om op Sardinië te mogen wonen. Het hotel dat hij neergezet heeft is het resultaat van het consequent doorvoeren van die passie. Alles, maar dan ook alles is van lokale oorsprong. De tafels en stoelen, de gordijnen, het aardewerk, alles is gemaakt door lokale bedrijfjes en ambachtslieden. Regelmatig komt er ook een 77 jaar oude dame om culigiones te maken. Om deze lokale pasta, die gevuld is met aardappel, pecorino en soms munt te maken, zijn fijne, behendige vingers en jarenlange ervaring nodig. Gefascineerd staar ik naar haar ietwat beverige handen die desondanks heel verfijnde en volmaakt identieke culigiones produceren in een verbijsterend tempo. Ik heb het in het verleden nog wel eens geprobeerd en vertel haar nederig over mijn fiasco.

Alle goede dingen zijn met geduld gemaakt

De avond ervoor waren we onderhouden door Pietro, die ons een stevig college Sardijnse cultuur en traditie gaf. Rond een tafel die bijna bezweek onder de prosciutto, pecorino, salame, ricotta, pane Carasau (traditioneel, flinterdun en knapperig brood) en zelfgemaakte wijn, legde hij uit dat een van de belangrijkste kenmerken van de Sardijnse cultuur (naast een ongeëvenaarde gastvrijheid) ‘Pazienza’ is. Geduld dus. Niet direct een deugd die je bij voorbaat op een Italiaan zou plakken, maar zo beschouwen ze zich dan ook niet. “Tutte le cose bene sono fatto con pazienza” zegt hij. (“Alle goede dingen zijn met geduld gemaakt.”)
Als we die avond langs het prachtige organische zwembad, geflankeerd door een oeroude olijfboom, lopen, besef ik hoe alles hier ineengrijpt, hoe alles met elkaar verbonden is.

Een bezoek aan de wijngaard Atha Ruja

Nog nagenietend van de ontmoeting met de oude dame, krijgen we nauwelijks tijd om te genieten van ons balkon, dat op zee uitkijkt, want we zijn alweer op weg naar de Cantina van Pietro, waar hij met een opmerkelijk project bezig is. Op zijn wijngaard ‘Atha Ruja’ verzamelt hij vergeten, authentieke en bijna verdwenen Sardijnse druivensoorten, zoals de Muru Stellu. Hiervan maakt hij met behulp van een goede enoloog heel bijzondere wijnen van zeer hoge kwaliteit. Naast verschillende Cannonaus, die hij, na teruggevonden te hebben, weer opkweekt op oude stokken, maakt hij ook een Vermentino. Algemeen wordt aangenomen dat je zo zuidelijk geen goede Vermentino kunt maken, maar bij een blinde test is zijn wijn onlangs als beste uit de bus gekomen. Een korte wandeling door de wijngaard, een slok water uit de eigen bron en ik begin de betekenis van pazienza te voelen. Later die avond, onder begeleiding van meer wijn, pecorino, salame en ricotta, maak ik kennis met ‘vin cotto’. Dit blijkt een siroop te zijn van druivenmost dat, na lang uitgelekt te hebben in linnen zakken, zachtjes (jazeker…met geduld) ingedikt wordt tot een siroop, die overheerlijk is over de verse schapenricotta.
Met frisse tegenzin moeten we de volgende ochtend dit prachtige hotel en de diep gepassioneerde mensen achter ons laten. Getroost door de gedachte dat we hier zeker nog eens terugkomen, duiken we de wormhole naar een ander, maar niet minder boeiend, universum in.