‘Grazieee zia!’ roep ik verrukt terwijl ik de oudere tante van M omhels. “Kind, ik ben blij dat je gelukkig bent met die hoop stenen”, zegt zia (tante) Annunziata lachend! Zojuist zijn we de trotse eigenaars van een ‘Trullo’ geworden. Jawel, zo’n wit kabouterhuisje met kegelvormige dakje in Puglia. Maar laat me vertellen wat er aan vooraf ging.
Vergelijk nu hotelprijzen in Taranto
Mijn schoonvader is in ‘de hak van de laars’ geboren en M en ik komen hier vaak voor familie bezoek of om gewoon te genieten van deze geweldige regio. In ieder geval is het Ieder jaar vaste prik dat wij begin november vanuit Abruzzo zuidwaarts rijden om in de provincie Taranto de kapel waar M´s overleden familieleden zijn bijgezet, met een bezoekje te vereren.
Chrysanten en stofdoeken
Op de ochtend van 2 november is het altijd een drukke boel op het ´campo santo´ (kerkhof). Mensen en kinderen lopen rond met planten en bloemen (vooral de chrysant is zéér populair) om de graven en het familie mausoleum mooi te maken met bloemen en brandende kaarsjes. 
De zon straalt aan de strakblauwe hemel, ik heb mijn jas al uit gedaan, warm van het verzorgen van de bloemen en de zilveren kandelaars te poetsen. “De mensen boffen met dit heerlijke klimaat zelfs in november kun je hier in een truitje lopen”, zeg ik tegen M die inmiddels begonnen is met het voorzichten afstoffen van de antieke madonna.
Na de mis is het eten geblazen
Om 12.00 uur begint de herdenkingsplechtigheid nadat de fanfare een paar (voor mij) onbekende nummers heeft gespeeld. Een goedgevulde priester staat op een podium en de mensen zitten rondom op stoelen in het zonnetje en luisteren naar zijn preek. Na afloop van de mis ontmoeten we de andere familieleden en gaan we zoals gebruikelijk samen lunchen.
We zijn dit keer uitgenodigd door tante Annunziatina die nog goed ter been is voor iemand die de tachtig allang passeerde. Ze woont in een oude masseria (boerderij) midden in de natuur samen met haar honden.
Met een glas Primitivo kom je een heel eind op zo´n dag
Het is in het zuiden van Italië gebruikelijk dat er niet eerder dan 2 uur wordt geluncht, hongerig geniet ik vast van de lekkere antipasti die op tafel staan. Maria, de hulp van tante, komt met een grote schaal aan lopen “Fav’ e fogghie”, zegt ze in dialect, ´fave e cicoria´ is een puree van tuinbonen met Catalogna, familie van de cichorei en onze witlof, een licht-bittere groente, die samen heerlijk smaken. Ook is er een antipasto met gefrituurde knapperige paprika en mosselen, het smaakt allemaal even lekker en ik voel me na een paar glazen primitivo een beetje slaperig, ik wen maar moeilijk aan al dat eten op de dag! Een nicht van M houdt mij een schaal voor met ‘bombetten’, een soort slavink gevuld met gehakt en caciocavallo kaas.
We praten over van alles en nog wat en de gastvrouw verteld over haar verleden en een geliefde die haar ooit een trullo cadeau gaf. Ik vertel op mijn beurt aan de familie hoe geliefd Italië wel niet is in Olanda en hoeveel landgenoten er hier in het trendy Puglia op vakantie komen. Over Chris Zegers die hier pas een tv programma opnam en over de film ´Tulipani – Liefde, Eer en een Fiets´ van Mike van Diem en hoe bijzonder hun trulli’s wel niet worden gevonden.
En dan zijn we plots de trotse eigenaar van een hoop witte stenen
“Chissà”, wie weet, zegt zia Annunziatina, kun jij dan nog iets met die hoop stenen van mij doen. “Wat... heeft u een trullo?” vraag ik haar verbaasd. “Ja kind,” zegt ze, “bijna iedereen had een trullo toen ik klein was.”
De oorspronkelijke trulli’s werden gebouwd door boeren en herders met stenen die ter plaatse werden verzameld en meestal gebruikt als tijdelijk onderdak of als opslagruimte voor landbouwwerktuigen. In de loop van de tijd ondergingen de huisjes een langzame evolutie en werden er verschillende kamers bij gebouwd. Ze rommelt intussen wat in een la van de kast en overhandigt ons dan een sleutel.
Even later lopen we met Nillo, een neef van M over de roestbruine aarde tussen de oeroude olijfbomen naar het witte huisje dat omringt is door ‘fici d'india’ , de typische cactusplanten die je hier zoveel ziet. Opgewonden en nieuwsgierig lopen we rond het huisje en bekijken het aandachtig van alle kanten. Onder de indruk van de manier waarop de trullo is gebouwd zien we dat het puntdakje uit stenen cirkels bestaat die tegen elkaar duwen, zodat het ‘kabouterhuisje’ zichzelf letterlijk staande houdt, geniaal vinden wij!
Praktische mannen en ik droom over gordijntjes
Nillo vertelt over de graven van Conversano die de macht hadden over het gebied verplichtte de boerenbevolking om ‘droog’ (zonder mortel) te bouwen. De boeren die op hun land werkten en een onderkomen voor hun gereedschap en zichzelf nodig hadden, mochten alleen een huisje van stenen bouwen dat in een mum van tijd afgebroken zou kunnen worden als er een belastinginner zou komen controleren. Het Koninkrijk van Napels had in de 15de en 16de eeuw forse belastingen opgelegd!
M en zijn neef discussiëren druk over hoe het nu precies zit met de belasting voor een tweede huis in Italië met het oog op deze trullo en hoeveel dat zou gaan kosten en andere praktische implicaties terwijl ik op een muurtje tegenover het witte huisje zit te fantaseren hoe we het gaan verbouwen en wat voor soort meubels er in komen te staan.
Vergelijk nu hotelprijzen in Taranto
