Bibi´s blog | Richting ´il Tacco´, de hak van Italië

Het is vroeg in de ochtend als we vertrekken vanuit Teramo naar de hak van Italië, ´il tacco´, en de groene heuvels van de Gran Sasso achter ons laten. Na een paar uur rijden stoppen we net voor de grens met de Molise om iets te eten in het stadje Termoli, vanwaar je de de Tremite archipel kan zien liggen die je van hier per boot kan bereiken. En net als in Trani zie ik hier een Castello Svevo, een Zwabisch fort en heel fotogenieke ´trabocci´ ,de houten vissersplatformen in het water.

Witte muren, rode aarde, de Salento

De Salento in Puglia, eigenlijk net als de rest van de regio is een mix van westerse en oosterse en zelfs noordelijke culturen en tradities, die zijn terug te vinden in gebouwen, kerken en masseria´s. De hak van de laars staat bekend om zijn uitgestrekte landschap rijk aan olijven plantages, wijnbouw en cactusplanten. Puglia heeft zo ongeveer 60 miljoen olijfbomen. De kleuren van deze eeuwen oude bomen en wijngaarden zijn typerend voor het platteland van deze regio.
Maar ook de lage stenen muurtjes ´muretto a secco´, zo genoemd omdat ze zonder cement worden gebouwd, een kunst van bouwen die langzamerhand verdwijnt, maar als heel bijzonder wordt gezien omdat de stenen stuk voor stuk worden uitgekozen op maat en vorm om voor eeuwig pijnlijk precies in elkaar te passen. De versterkte boerderijen die hier ´masseria´ worden genoemd en in stijl een beetje Moors aandoen door de witte kleur en de platte daken, werden voornamelijk gebouwd in de 16de tot 18de eeuw.

De siësta wordt in Puglia heel serieus genomen

We zijn op zoek naar het resort waar we twee dagen zullen verblijven, rond drie uur in de middag is hier geen sterveling te ontdekken. Eindelijk als we langs een olijvenboomgaard rijden zie ik een oudere man op een stoel een dutje doen. Hij schrikt wakker als ik “Scusi signore!” roep.
Na een kleine 10 minuten waarin hij haarfijn uitlegt hoe we moeten rijden en ons honderduit verteld over zijn olijfbomen, vraag ik hem hoe het toch komt dat de aarde hier zo rood is. “Ferro, tanto ferro nella mia terra“, deze olijfbomen staan in roestbruine aarde door de grote hoeveelheid ijzer in de grond, zegt hij. Ja, gaat hij verder, de Arabieren mogen olie hebben maar wij hebben olijfolie, Puglia heeft zijn rijkdom te danken aan dit vloeibaar goud. Als ik hem vertel dat we veel plantages zijn tegengekomen waar de bomen er ziek uitzagen, verteld hij dat ´Xylella fastidiosa´, een ziekte die de laatste jaren veel bomen heeft aangetast een grote bedreiging vormt voor de landbouw en dat het heel moeilijk is om de ziekte te bestrijden, veel van de soms honderden jaar oude bomen moesten worden gekapt. “Gelukkig zijn mijn bomen nog niet aangetast en iedere dag bid ik tot God dat dit niet zal gebeuren!”. We nemen afscheid als oude vrienden, deze vriendelijkheid is zo gebruikelijk hier merken we later, en dan vraagt hij ons even te wachten. Even later duikt hij op uit de trullo met een grote groene fles in zijn handen. “Ecco”, hier, zegt hij, terwijl hij de fles in mijn handen duwt, een souvenir uit Salento! ”Wat aardig he?” zeg ik tegen M.

50 tinten blauw aan het strand van Salento

De kust van Salento is adembenemend mooi en varieert van witte stranden tot rotsen en kliffen, de kleine witte dorpjes die we tegen komen zijn typisch Mediterrane stijl. Wij zijn uitgenodigd in het Iberotel Apuglia, net buiten het dorpje Ugento, aan de kust tussen Torre San Giovanni en Torre Mozza. De schitterend mooie stranden en de smaragdgroene zee die soms wel vijf tinten blauw lijkt te hebben herinneren inderdaad aan de Malediven, het aangrenzend duinlandschap is overwoekerd met heerlijk geurende Mediterrane struiken en hier en daar vinden we wilde orchideeën (die we natuurlijk niet plukken, het is een beschermde plant) en dan weer plekken met schaduwrijke dennenbossen.

De twee dagen dat we in het ´ ´anti-stress-resort´ vliegen voorbij, bezoekjes aan de Spa, zwemmen in een van de vele baden, paardrijden en allerlei ander ontspannende activiteiten die je hier kunt doen zoals yoga en tai chi houden je van de straat. Na de twee dagen zijn we uitgerust om aan het tweede deel van de reis te gaan denken: Lecce en Nardi.