BiBi´s blog - Rouwen in Martina Franca (Puglia).

Ieder jaar eind oktober rijden M. en ik uit de Abruzzen naar Puglia voor Allerheiligen en Allerzielen. We volgen de Adriatische kust in zuidelijke richting en na een paar uur rijden zie je hoe het landschap langzaam aan verandert. Als we Molise voorbij zijn zien we vooral de grijsgroene kleuren van de olijfbomen die overal staan, in deze periode van het jaar is men altijd druk bezig met de pluk.

Groepjes mensen zitten op de grond onder de eeuwenoude bomen uit te rusten of iets te eten of te drinken. Langs de lage lange stenen muurtjes zie je enorme cactusplanten met rood, oranje en roze vruchten. De druivenpluk is inmiddels over en er staan nu alleen nog de winterdruiven die rond kerst worden gegeten, zorgvuldig afgedekt met lange witte stroken stof. Eindelijk we zijn weer in Puglia! Hier liggen de wortels van M.´s familie in het dorpje San Giorgio Ionico.

Op 1 november viert men in Italië Allerheiligen en de dag daarna worden de doden herdacht. Dit is de reden van onze jaarlijkse reis naar deze mooie regio in de hak van de laars. Een bezoek aan de familie van zijn vaders kant en natuurlijk een bezoekje aan de familiekapel om het schoon te maken, mooie bloemen te kopen en kaarsjes neer te zetten, het hoort ieder jaar bij een traditie waar ik eigenlijk wel blij mee ben.

Tulpen uit Puglia 

Als ik bij de bloemenkraam aankom staat er al een lange rij. Dezer dagen is het een drukte van belang op de Italiaanse kerkhoven. De bloemisten draaien een goede omzet en maken overuren. Wanneer het mijn beurt is groet de bloemenman mij hartelijk, ondertussen kent hij mij wel! Ieder jaar heeft hij het wel een keer over Nederland, het bloemenland, en vertelt hij mij voor de zoveelste keer dat de tulp zijn lievelingsbloem is. En weet je al dat er hier vlakbij gefilmd wordt, vraagt hij. Het gaat over tulpen en er is een Nederlandse regisseur die zelfs een Oscar heeft gewonnen! Ik kijk hem verbaast aan.

De film ´Tulpen, Eer, Liefde en een Fiets´ van Oscarwinnaar Marleen Gorris wordt inderdaad vanaf eind oktober in Puglia opgenomen, het is een productie van het Italiaanse Draka Cinema Productions, het Nederlandse Fatt Productions van Han de Weers en de Canadese Don Carmody Productions. De spelers zijn Donatella Finocchiaro, Giorgio Pasotti, Giancarlo Giannini, Lidia Vitale, Michele Venitucci, Puglia Toto 'Onnis en Mingo De Pasquale.  De Nederlandse cast bestaat uit: Gijs Naber en Anneke Sluiters, daarnaast speelt de Canadese Magda Apanowicz een rol.

Het verhaal gaat over Anna die met de as van haar overleden moeder naar de hak van Italië, Puglia, reist omdat zij hier geboren werd. Tijdens haar verblijf ontdekt zij de schokkende waarheid over haar familie, de identiteit van haar echte ouders die hier 25 jaar geleden met de lokale maffia hebben gevochten... op een veld van tulpen.

Tijdens de lunch met de Pugliese familie van M. vertel ik over de tulpenfilm. ´Oh´ zegt Danilo zijn neef, ´dat weet ik. Een kennis van mij heeft een bijzonder fietsmuseum en verhuurt wat typische jaren ´50 spullen aan de filmcrew´. Waar zij aan het filmen zijn is niet ver hiervandaan en als we later even gaan kijken en maak ik stiekem een paar foto’s van de filmers aan het werk.

Een spierwitte masseria tegen de felblauwe lucht: dat is echt Puglia
Die avond vertrekken wij naar Lizzano, een rustig plaatsje niet ver buiten Taranto, de provinciehoofdstad. De omgeving is bekend vanwege de Lizzano Doc Negramaro en natuurlijk de Primitivo van Manduria wijnen. Als we aankomen bij Masseria Bagnara worden we verwelkomd door de Pagano familie, Annamaria, Amedeo en Alessandro. De mooie witte herenboerderij is werkelijk een plaatje, midden in de natuur in de in deze tijd van het jaar rustige Salentijnse kuststreek.
Het hedendaagse design is heel mooi verweven met het authentieke karakter van deze hoeve. De volgende ochtend wandelen wij rond en genieten van de mooie en oh zo fotogenieke Masseria. Het witte gebouw steekt prachtig af tegen de strakblauwe lucht; de olijfbomen, de cactussen en de designmeubelen maken het plaatje compleet.

Ongelofelijk dat ik in november nog een duik in het buitenzwembad kan nemen. Helaas is er voor een spabehandeling geen tijd meer, ik wil ook nog Martina Franca bezoeken.

Martina Franca

Als we het stadje binnenlopen hoor ik muziek al en zie ik een lange stoet mensen in het zwart gekleed met witte handschoenen aan achter de fanfare lopen. Het is een indrukwekkend gezicht en van ontroering krijg ik bijna een brok in mijn keel! ´Dit doen wij als eerbetoon aan de overledenen´, vertelt een vriendelijke meneer die nog maar weinig tanden in zijn mond heeft.

Martina Franca ligt in de provincie Taranto op 431 meter boven de zeespiegel in het Valle d’ Itria, een prachtig groen en heuvelachtig landschap dat vol staat met trulli casedde, kleine huisjes met een puntdak waar de landarbeiders hun gereedschap bewaarden en waar zij konden uitrusten tijdens de warmste uren van de dag. De trulli’s geven dit gebied een sprookjesachtig uiterlijk. De grootste bloeiperiode van Martina Franca was de 18^de eeuw en de meeste gebouwen in het historisch centrum van Martina Franca dateren uit deze periode. De barokke stijl van de straten, de majestueuze gebouwen en schitterende kerken vallen direct op.  

In juli vindt het jaarlijkse festival van de Valle d’Itria plaats waarin bijzondere concerten zijn te beluisteren. 19 Avonden gewijd aan muziek, theater en film in dit beeldschone stadje. Maar ook in de milde herfst en in de wintertijd is het hier fantastisch en de temperatuur heel aangenaam.