Alta Langa - Het eerste wat je ziet: de bergtoppen - Karin Stubbé

Lang geleden werd Karin Stubbé verliefd op Piemonte. Een land, een streek, een gevoel, waar ze inmiddels al 5 boeken over geschreven heeft, vandaag heten we haar welkom in onze Decamerone en schrijft zij over de eerste kennismaking met de ALTA Langa, waar ze nu al 17 jaar een huis heeft. Terugkijken naar vroeger en vertrouwen op de toekomst ´andrà tutto bene´.

Piemonte = uitzicht

Toen we ons huis ruim zeventien jaar geleden voor het eerst zagen, was er nog geen uitzicht. Dat ontdekten we pas nadat de omliggende hazelnotengaard ontdaan was van bramenstruiken en klimop. De boer, die ons ging helpen met de verbouwing van de ‘rustico’, vond dat we die ingroei zelf wel ter hand konden nemen. Als een test of wij stadse mensen het vol zouden houden? De eerste zomer togen we vol goede moed elke ochtend na het ontbijt van B&B Gioco dell’Oca naar onze droomplek. Van een elegante B&B bij Barolo naar de ruwe en ongepolijste plek in de Alta Langa.

Onze jongste van toen drie speelde met klei en water of lag in de tussen twee bomen gespannen hangmat te dromen. De rest ging gewapend met leren tuinhandschoenen tot de ellenbogen en een snoeischaar aan de slag. Boom voor boom en struik voor struik werd aangepakt. Soms waren daar halsbrekende toeren voor nodig. En wat was het warm. Heel langzaam werden de contouren van de bomen en struiken zichtbaar en werd de ruimte ertussen een meer dan manshoge warboel van groenafval.

Een veelzijdig uitzicht

Gezeten op de rand van wat eens de gierbak was, zag ik het uitzicht heel langzaam van een groene muur naar een glooiend landschap met heuvels en daarachter bergtoppen veranderen. Van links naar rechts een uitzicht van meer dan honderdtachtig graden. Een uitzicht dat elk moment van de dag anders bleek. Bij opkomende zon tekenden de punten van de bergtoppen zich scherp tegen de blauwe lucht af. Bij het vallen van de avond kleurde die hemel warm rood en zag je de zon langzaam achter de bergen verdwijnen. Overdag ‘broeiden’ die bergtoppen wat wazig mee in de warmte van de hoog aan de hemel staande zon.

Onweer en regen zag je al van ver aankomen. Woeste wolkenpartijen kwamen dan soms heel langzaam en soms heel snel overwaaien, daarbij een enorme hoeveelheid zomerregen achterlatend. Een andere keer draaiden de wolken tijdig bij en lieten de regen met centimeters grote hagelkorrels niet bij ons, maar bij de buren vallen. Hoe heftig de bui ook was en hoe hard je ook moest rennen om alles vast te zetten of naar binnen te brengen, we vonden het een fascinerend schouwspel. Een zomerbui duurde nooit lang en daarna gingen we verder met het landwerk en het klussen. Aan het begin van de avond kwamen de vuurvliegjes. Ook daar konden we eindeloos naar kijken. In de verte hoorden we dan de zwijnen knorren en de herten een soort blafgeluid maken.

De seizoenen in Piemonte

Na de zomer kwam de herfst, de winter en het voorjaar. En steeds weer een ander uitzicht. De kleuren van het landschap veranderden van groen naar oranje, rood en geel. Zelfs de wolken werden anders. Bij mist - ‘nebbia’ – leek je boven de wolken te zweven of je zat er middenin en voelde je alleen op de wereld. Het was dan zo anders stil, mystiek. In de ochtend bij het optrekken van het vocht zweefden kleine dotten wolk tussen de heuvelkammen. Elke keer weer op een andere manier, dik of doorschijnend als engelenhaar. In de winter was het uitzicht extra scherp. De bergen waren wit. De heuvels ook, maar niet altijd. In de avond kon je soms kleine bewegende lichtjes ontwaren. Auto’s, ruim zestig kilometer verderop, die langzaam over een bergweggetje reden. In de lente maakte het kale plaats voor intens groen. De kersenbomen domineerden de heuvelglooiingen met hun wolken van bloesem. De koekoek en oehoe riepen ons in de nacht. Ondanks dat het harde werk om van huis en land iets moois te maken niet altijd makkelijk was, bleef het uitzicht ons betoveren. De drang om er naartoe te gaan ook.

Het leven na de pandemie

Elke keer dat we er aankwamen, het hof op reden, uit de auto stapten en de frisse lucht inademden, liepen we langs het huis naar ons uitzicht. Het uitzicht bleef betoveren en maakte ons blij. Alleen, er kwam een kink in de kabel. Eerst in naburige provincies, maar uiteindelijk moest ook onze provincie eraan geloven. Veel veranderde. We mochten niet meer reizen. Slechts een keer per week naar de supermarkt om het meest noodzakelijke te kopen. Geen bezoek meer aan Bar della Riviera in Dogliani voor een ‘caffè’ met de krant of een praatje. Geen markt en dus ook geen grapjes meer bij het kopen van een stuk Gran Padano van Ivano. Onze Italiaanse wereld werd onbereikbaar. Buren sprak je alleen nog via de mail, whatsapp of telefoon. De vraag is hoe lang dit gaat duren. Of en zo ja wanneer de grenzen opengaan. En hoe de wereld buiten ons eigen huis en terrein er dan uit zal zien.  De tijd zal het leren. Een ding is zeker, het uitzicht blijft zoals het is. Dat zal niet veranderen.

Mijn tips

Agriturismo Il Gioco dell’ Occa: eigenaresse Raffaella zorgde voor een heerlijk ontbijt en vertroetelde ons wanneer we aan het einde van een dag hard werken doodmoe en vies terugkwamen. Haar B&B ligt net buiten Barolo. 

Ons huis, La Casa Vecchia, ligt in de zogenoemde Alta Langa, het hoger gelegen deel van de Langhe dat gedomineerd wordt door hazelnotenteelt en wijngaarden met druiven voor de Dolcetto wijnen. Informatie over de boerderij die wij verhuren staat op de website.