Laatst zag ik een toneelstuk waarin de hoofdpersonen van zuid naar noord dwars door de Laars reizen. Als ze aan hun reis beginnen, plannen ze hun reis per regio en ergens in het midden krabben ze op hun hoofd... Tja. Ze zouden moeten stoppen in Molise - de regio ter grootte van een truffel in Italië, ingeklemd tussen de Abruzzen, Apulië (Puglia) en Campanië. Molise is de regio die iedereen graag vergeet. Ten onrechte.
Ik kom al in de Abruzzen sinds ik 4 maanden oud was. En hoe vaak ik ook de prachtige heuvels en valleien uitkamde, nooit waagde ik het over de bergtop heen te gaan naar het nabijgelegen, bergachtige - en prachtige - Molise.
Enthousiast sloot ik me dus aan bij een groepje van mijn Alma Mater, de Universiteit van Michigan, om naar Molise te gaan. Allereerst om het gebied in en rond de belangrijkste stad Campobasso te verkennen en vervolgens wat verder weg, begeleid door een paar deskundigen.
De dag begon al heel vroeg in Gildone om samen met de Italiaanse familie van onze gastheer en twee honden, Ziggy en Maybe truffels te gaan zoeken. Wat er eigenlijk op neer komt dat je kijkt hoe de honden truffels zoeken. Met hun neuzen snuffelen ze naar de truffels die in de grond begraven liggen - althans Ziggy deed dat. Haar partner Maybe, deed haar naam eer aan en was zo te zien niet erg opgewassen voor die taak. Ziggy haalde op z’n eentje de hele voorraad binnen, duidelijk bezorgd om haar kostje bij elkaar te verdienen.
Gildone op de heuveltop
Onze volgende stop was bij een boerderij voor een traditionele maaltijd van 3 uur, gevolgd door een ‘verplichte’ siesta van 3 uur. We werden getrakteerd op pasta - natuurlijk met truffels - en kregen een serenade van een jongeman op zijn accordeon - hetgeen hoop geeft dat deze oude tradities nog niet zijn ingeruild voor videospelletjes.
De klokken van Agnone
De volgende dag ging het naar het mooie stadje Agnone, in de provincie Isernia, beroemd om 26 generaties van klokkenmakers. De werkplaats begon al in de Middeleeuwen en is daarmee de oudste gieterij van heel Italië. Sinds de 13de eeuw worden hier klokken gemaakt voor elke gelegenheid, voor zowel keizers, koningen als pausen. Ik ontdekte er zelfs een die gemaakt werd om de kleine Nicholas Green te eren, de 7-jarige die tijdens een vakantie in Zuid-Italië door een schietpartij om het leven kwam. Zijn organen leefden voort in 7 andere personen - een moedige liefdaad die een culturele verschuiving in Italië teweegbracht, waardoor het aantal orgaandonaties in 10 jaar tijd verdrievoudigde. Zijn familie werd zelfs ontvangen door paus Johannes Paulus II.
CAPTION: Het duurt ongeveer 3 maanden om een enkele kerkklok te produceren, begraven in enorme kuilen waar het gesmolten brons in het gietstuk wordt gegoten en afgekoeld en tenslotte wordt gezegend.
De Willy Wonka kaasfabriek
Na deze ongelooflijke reis door een oude gieterij en het museum, was het tijd voor een rondleiding door de Caseificio Nucci, een oude kaasfabriek die gelijkenis vertoonde aan wat Willy Wonka's Chocoladefabriek zou zijn geweest als die in Italië had gestaan.
Teams van vrolijke arbeiders, van top tot teen in het wit gekleed, trekken in paren aan een stuk kaas of ze spannen ze om hun ellebogen, zodat ze lijken op heerlijk glanzende witte toffees, waarna er verschillende soorten kaas van worden gemaakt: mozzarella, stracciatella (heet hetzelfde als de chocolate-chip ice cream, maar vraag me niet waarom) en andere grote bollen van heerlijkheid.
De fabriek staat tegenwoordig onder toeziend oog van twee talentvolle zussen, nadat generaties besnorde Nucci's de Caciocavallo beheerden. Hoewel ze nog steeds op traditionele wijze met de hand kaas maken, is het geweldig om te zien dat zelfs in het diepe hart van Italië met de tijd wordt meegegaan met vrouwen aan de leiding!
Hun Caciocavallo - de naam betekent letterlijk "over het paard gegooid", zoals stijgbeugels over een paard worden gegooid, en wordt zo genoemd voor de manier waarop hij wordt opgehangen om te rijpen - is onlangs bekroond met een eervolle Italiaanse kaasprijs voor 2022.
Keuken hack: Prik Caciocavallo op een vork en verwarm het boven de vlam van je fornuis, dat is zo lekker en zo dicht als een gewone sterveling kan komen bij Ambrosia - voedsel van de goden.
Als je enkele echt afgelegen heuvelstadjes wil zien en door enkele van de mooiste natuurgebieden van Italië wilt reizen, zonder toeristen, dan biedt Molise een overvloed aan bezienswaardigheden en aan smaken om van te genieten. En hou bij elke maaltijd rekening dat er nog een dessert komt dat je niet mag missen.