5 of 5 (27 Votes)
Schapen in het N.P. Sibillini

Bianca, een vriendin uit de Marche heeft mij uitgenodigd om samen een dagje te gaan wandelen in de bergen van het ´Parco Nazionale dei Monte Sibillini´. “We boffen met dit prachtig najaarsweer” zegt ze, onze jassen gaan uit, veel te warm, we laten de auto achter en gaan op pad genietend van de schitterende natuur en de herfstkleuren en de enorme bergen op de achtergrond.

Ongelofelijk zo vredig het hier nu is, je kunt je het bijna niet voorstellen hoe krachtig en gewelddadig de natuur hier een paar weken geleden was. Gelukkig hebben wij geen schade gehad verteld mijn vriendin wel wat angstige momenten zoals iedereen hier. Ik vertel dat ook bij mij in de Abruzzen de aardbeving flink te voelen was, maar ook dat bij ons in de provincie Teramo er veel problemen zijn met huizen die moeten worden gerepareerd.

Bianca, een natuurliefhebster meent dat volgens velen het in de natuur het veiligst is, er kan weinig gebeuren, het gevaar is meer in dorpen en stadjes waar oude gebouwen staan en waar de boel in kan storten. Bianca is biologe en kan over alles wat we aan flora en fauna tegenkomen veel vertellen. Wandelend over de prachtige bergpaden staat ze plots stil en kijkt omhoog “Daar, zie je dat, een ´gheppio´ (torenvalk), zie je zijn vleugelsm ze zijn puntachtig en hij heeft een smalle staart en daar dat is een ´poiana´ (buizerd) je herkent hem aan zijn brede vleugels en korte hals”.

20170212 pecore e cane 900 600

In de verte zie ik een wit gebouw. “Dat is het Santuario di Macereto”, verteld ze mij. Het achthoekige kerkje werd gebouwd in 1529, op de plaats waar een vroegere kerk stond uit 1359, gebouwd is door Giovan Battista van Lugano, hoogst waarschijnlijk was dit een ontwerp van Bramante een mooi voorbeeld van Renaissance architectuur hier in de Marche. La storia (de legende) van het Santuario is, dat lang geleden een houten beeld van de Madonna met Jezus vervoerd werd op de rug van een muilezel van het heilige stadje Loreto naar Rome, hier op ongeveer deze plek waar we nu staan, knielde de ezel en vertikte het om verder te lopen ondanks de klappen en schoppen die hij kreeg. De inwoners van het dorpje zagen dit als een goddelijk teken en eisten dat het beeld hier zou blijven en zo werd er een eenvoudig kerkje gebouwd toegewijd was aan de Madonna.

20140524 Macereto fb

Binnen in de originele kapel staat een opschrift in het Latijn, de legende van ´Macereto´ wordt beschreven ook zijn er enkele werken van de schilder en beeldhouwer Simone de Magistris uit het niet ver weg gelegen dorpje Caldarola te zien. Jammer dat we niet naar binnen kunnen om even rond te kijken.

We lopen veder langs Cupi, een dorpje waar het lijkt of de tijd stil is blijven staan, er wonen zo’n 15 inwoners, ook is er een rifugio (soort hostel) waar je kunt slapen en eten, hier worden allerlei activiteiten in de natuur georganiseerd, excursies en rafting op de rivier Corno .

20131204 DSCF3059

We passeren een grote kudde schapen, de witte waakhonden, gaan fel tegen ons te keer gaan als we te dichtbij de schapen komen. Het zijn pastore abruzzes zegt Bianca, dit witte hondenras komt uit Centraal-Europa, het zijn goede wakers over koeien en schapen, altijd op hun hoede en met een strijdlustig karakter.

20161019 FullSizeRender

Oorspronkelijk kwamen ze uit het Midden-Oosten. De verspreiding van dit ras is vrij breed: in Grosseto, Lazio, Umbrië, Marche, Abruzzen, Molise, tot het noorden van Puglia. Sinds de eerste eeuw werd deze herdershond al omschreven als een fervent verdediger van de kudde tegen wolven. De schapen zijn ´Sopravvissana´. Aan het eind van de 18de eeuw werd aan een zekere kardinaal Adani een paar Merino rammen ´Rambouillet´ geschonken, de beesten werden naar de Apennijnen in de Marche (Monte Bove) gebracht waar dit ras als l’Appenninica verder leefde, de plaatselijke bevolking gaf hun de naam Vissana. In het verleden werd dit schaap zeer gewaardeerd om de fijnheid van de wol en het lekkere vlees. Het ras komt nu voor in de Marche, Abruzzo, Lazio, Umbrië en de Toscaanse Maremma vertelt Bianca terwijl ik foto’s aan het maken ben. Vrienden van mij hebben hier vlakbij hun bedrijfje ´Scolastici´ waar ze biologische schapenkaas maken, zullen we even gedag gaan zeggen vraagt ze.

20120719 ricotta fresca

We worden hartelijk verwelkomt door Lucia en Marco die bezig zijn om een lunch voor te bereiden voor een groepje buitenlandse journalisten die hier komen eten. Er staat een lange tafel die met veel zorg gedekt is, allerlei soorten kaas liggen op houten planken mooi versiert met fruit, noten en bessen, en natuurlijk worden we uitgenodigd om mee te blijven eten, de Italianen zijn zo gastvrij!

20170213 file2

“Ik heb nog nooit zulke lekkere ricotta geproefd” zeg Annemiek, een journaliste die naast mij zit, “dit is precies wat mijn lezers tijdens hun vakantie zoeken, smaakvolle en authentieke producten van de streek.” Ook proberen wij ´Ciauscolo di Visso´ een smeerworst uit de Marche gemaakt door Guido Focacci, een vriend van de kaasmakers, die gezellig (na een paar glazen wijn) over zijn grootvader vertelt die lang geleden samen met zijn broers deze worstenfabriek begon, terwijl hij trots een foto laat zien.

Marco gaat ons voor en laat in de kelder de kazen zien die aan het rijpen zijn. “Met deze kaas stonden wij op de EXPO in Milaan” verteld hij. Zijn grootvader Venancio, verplaatste als jonge man aan het einde van de zomer zijn kudde in een week tijd vanaf het dorpje Cupi langs oude routes naar betere en rijkere winterweiden in de Maremma, het gebied tussen Toscana en Lazio. Als we buiten in de tuin koffie drinken staat de tafel vol met overheerlijke cheesecake, die signora Francesca, de moeder van Marco heeft gemaakt. Hun Sint-Bernard hond Nebbia staat kwijlend te kijken naar al dat lekkers op tafel. In de tussentijd ben ik aan mijn tweede portie begonnen.

20170213 formaggio grotta 01 900 600

De journalisten luisteren intussen naar een verhaal over het gebied grenzend aan het heiligdom van Macereto, dat ook een plek was voor handelaren en pelgrims die hier stopten om te rusten en te bidden op weg van Rome naar het heilige Loreto. Marco zegt dat na honderden jaren hun schapen nog steeds hier grazen in het hart van het Nationale Park van het Sibillini gebergte en met hoeveel zorg en liefde de schapenmelk in kaasproducten verwerkt wordt. Bij het weggaan krijgen we allemaal een stuk biologische kaas in een mooi linnen zakje als aandenken aan deze kaasboerderij.

Een paar dagen geleden had ik Bianca aan de telefoon, ze vertelt dat het bedrijfje van Marco en Lucia gelukkig niet veel schade door de aardbeving heeft gehad. Wel slaapt Marco in een tent of in de auto, géén gemakkelijk leven in de winter en op 1000 meter hoogte in de bergen, maar, zegt Bianca, hij is dapper en vindt dat de beesten niet in de steek mogen worden gelaten en dat elke ochtend hier op deze plek te ontwaken een nacht in de auto slapen waard is!

Over dit artikel

Land: Italië