5 of 5 (28 Votes)
Na de aardbeving
Na de aardbeving

Eind jaren tachtig maakte ik voor het eerst kennis met het dorpje Pescara del Tronto, mooi gelegen in het Parco Nazionale dei Monti Sibillini e il Parco Nazionale del Gran Sasso e Monti della Laga, zo'n beetje halverwege Amatrice en Ascoli Piceno dichtbij de grens met Umbria en de regio Lazio iets meer dan 2 uur van Rome vandaan. Mijn laatste zomer in het dorp is ongeveer 8 jaar geleden, hoewel ik er nu ook nog vaak kom.

In 1988 werd ik verliefd op een Italiaanse kunstenaar en ik woonde samen met hem in een bijzonder huis op een nog bijzondere plek, nl. op de Via della Minerva in Rome (het straatje dat van Piazza della Minerva (ook wel bekend van de olifant en de obelisk) dat naar het Pantheon plein loopt midden in het drukke centrum van de ´eeuwige stad´.

Natuurlijk een fantastische ervaring om daar te wonen en iedere dag het mooiste monument van Rome te kunnen bewonderen. Maar de zomers zijn heel warm in Rome en het was dus ook een verademing om de stad te ontvluchten en naar de koelte en de rust van de bergen van de Monte Sibellini in Marche te vertrekken, waar Silvia, de moeder van mijn inmiddels ex-partner, geboren was en daar nog een heerlijk landhuisje had waar de hele familie in de warmste maanden verkoeling zocht.

huis

Silvia was hier geboren in dit kleine dorpje Pescara del Tronto, waar de tijd stil leek te hebben gestaan. Ze kwam uit een groot gezin van drie meisjes en vier jongens, waarvan er twee priester werden.

Begin juli was het ieder jaar (twintig jaar lang) vaste prik dat we met de hele familie, die allemaal in Rome woonden, de stad te ontvluchten. Een echte volksverhuizing van zo'n drie maanden naar de koelte en de rust van het bergdorpje waar het leven zo anders was dan in de warme en chaotische ´capitale´ Roma.

Het leven in de natuur in het bergdorpje was een verademing; de rust, de koelte waardeerde je dan extra!!! Maar het was ook fijn om het contact te houden met de vele familieleden die alleen in de zomer naar de familiehuizen terugkeerden en de dorpsbewoners, die vaak langs kwamen voor een praatje.

bessen schoonmaken met neefje

De beide broers Don Onorato en Don Giusto, de priesters, waren zeer geliefd en deden vaak de zondagsmis in het kerkje van Pescara, maar ook in het nabij gelegen Amatrice waar Don Onorato meer dan 15 jaar ´parocco´ was geweest. Vaak kwamen er dorpsgenoten en oudjes op bezoek en die brachten dan natuurlijk cadeaus mee voor de ´heiligen´, kisten tomaten of andere groenten van hun orto (moestuin), of een net geplukte kip, eieren of ik weet ik niet wat!
Natuurlijk was het voor de bezoekers bijzonder om daar een olandese te ontmoeten en wilde iedereen natuurlijk van alles weten over de ´Paesi bassi´ met de molens en de klompen. Het leven in de bergen vond ik geweldig, in de zomer bessen, bramen maar ook frambozen plukken waar ik velden vol van gevonden had. Ook had ik iets ontdekt dat de dorpsbewoners niet goed kenden, ze noemden het ´Sambucco´, ik kende het als vlierbessen. Rond om het dorp stikte het van die bomen, ik was dus ook de enige die daar in augustus de blauwe bessen van de bomen haalde. Nieuwsgierig keken de de bewoners mij na als ik met tassen vol trossen blauwe bessen langs kwam. In het begin werd ik vaak gewaarschuwd dat de bessen giftig konden zijn of dat je er ontsteking in je darmen van zou kunnen krijgen, maar ik plukte dapper door en ondertussen kreeg ik de bijnaam van de dorpelingen ´de Sambucara´!

sambuco

In de tuin zat ik dan dagen samen met mijn schoonmoeder en de tantes bessen te ritsen, ondertussen hadden ze ook begrepen dat deze bes gezond en lekker was om jam van te maken of sap. En zo had ieder zijn eigen taak, ik plukte, een ander ritste de bessen en weer een ander spoelde ze af in ons bronwater (het huis stond namelijk onder de bron waar het zuiverste water vandaan uit kwam, de bron waar de rivier de Tronto ontspringt). En daarna stonden er grote pannen met donkerblauwe prut te koken op het ouderwetse gasfornuis.

slager Macelleria Filotei Antonio 2

Potten vol jam maakten we iedere zomer en zo kregen alle vrienden en bekenden, maar ook dorpsgenoten wel een potje van onze vreemde jam om te proeven, maar natuurlijk moest het wel te vertrouwen zijn deze vrucht met een verkeerde reputatie kwam uit het huis van de priesters! Ik herinner mij een van de laatste zomers dat ik er kwam dat iedereen het over de Sambucco had en ik zag overal mensen plukken langs de weg. Mijn jam had furore gemaakt! Aan het einde van de zomer was het tijd om walnoten te oogsten, met een lange stok (pertica) uit de bomen te slaan en hielp ik ijverig mee om manden vol walnoten maar ook hazelnoten te vullen.

slager Macelleria Filotei Antonio

In het dorpje woonde ook de tweelingbroers Enzo en Franco, twee vreemde vogels waar mijn ex al vanaf zijn jeugd bevriend mee was. De twee jongens, mannen inmiddels, leefden zo'n beetje als kluizenaars en sliepen zelfs samen in een bed! Vaak ging ik met ze mee op pad, wandelen door de bergen van de Monte Vettore die met 2.476 meter het hoogste punt van de Monti Sibilini is en die ze ontzettend goed kenden, dankzij hun heb ik de prachtige natuur in de omgeving leren waarderen.

Pasta alla Griscia

De oude zwarte fiets van oom-priester was mijn vervoersmiddel als ik hier was en vaak ging ik een eindje fietsen om foto's maken van de mooiste plekjes zoals het kasteel van Arquata del Tronto waar iedere zomer in augustus een groot diner wordt gehouden ter gelegenheid van ´la Corte della Regina Giovanna´ en langs de mooie oude huizen in Accumoli. Tochten in de ongerepte natuur op zoek naar truffels en funghi porcini samen met de broers Filotei, die al hun gevonden waar in het kleine fabriekje in Pescara del Tronto verwerkten en exporteerden door heel Italië.

Natuurlijk gingen we ook vaak naar Amatrice het nabij gelegen iets grotere (met zo'n 2650 inwoners) en toeristische stadje om boodschappen te doen bij de supermarkt die daar was, er was zelfs een ziekenhuisje aanwezig. Oom Don Onorato was hier meer dan 15 jaar priester iedereen kende hem natuurlijk goed. Hoe vaak heb ik wel niet meegeholpen met de voorbereidingen van de sagra van ´la pasta Matriciana´ die ieder jaar eind augustus plaats vindt en bekend is over de hele wereld!

Wat misschien minder mensen weten is dat in het dorpje Grisciano, wat hier ook in de buurt ligt de ´pasta alla Griscia´ vandaan komt. Volgens de inwoners van hier komt daar het originele recept van de Matriciana vandaan, alleen komt er bij deze Griscia geen tomaat aan te pas want dat hadden de herders toendertijd nog niet.

Ook in de winter was het leuk om hier kastanjes te gaan zoeken en die op het houtvuur te roosteren, mee op jacht te gaan naar wilde zwijnen met de mannen uit het dorp, die kwaad op die beesten zijn omdat ze al hun groenten uit de moestuin opvraten. En naderhand de sterke verhalen aanhoren van de aangeschoten opscheppers over de jacht in het dorpscafeetje, boodschappen doen in de piepkleine dorpswinkel waar je zo'n beetje alle nieuwtjes te horen kreeg wat er in het dorp gebeurde.

Borgo

De dorpjes hier in de bergen zijn een verademing tijdens de zomermaanden om de hitte van de grote stad te ontvluchten en een beetje het plattelandsleven te beleven zoals alle opa's en oma's dat hier generatie op generatie deden. De kalmte van het leven in deze kleine dorpjes die toeristisch gezien niets voorstellen, maar voor alle (tijdelijke) bewoners van onschatbare waarde zijn en een toevluchtsoord voor rust, ruimte en frisse lucht.

Pescara del Tronto heeft zo'n 135 permanente inwoners, maar in de zomermaanden is dat natuurlijk veel meer. Vaak tijdens de zomeravonden praatte ik met de tantes en de moeder van mijn ex nadat ze het ´rosario´ de rozenkrans hadden opgezegd. Vaak vertelden ze mij dan ook over de heilige San Emidio die hen bewaakte tegen aardbevingen, dat beweerden ze tenminste en als ik ze dan vroeg waarom ze daar zo´n vertrouwen in hadden, vertelden ze me vol overtuiging dat lang geleden hun moeder Cesira tijdens zo'n aardschok de muur van de huiskamer heel even zag openen zodat zij de bergen kon zien en daarna sloot de de scheur zich weer direct. Onomstotelijk bewijs dat San Emidio ons werkelijk beschermd, zeiden ze dan in koor.

buren

Tante Perina van 98 en Silvia van 90 jaar hebben beiden de ramp overleeft, hoewel Silvia met gebroken ribben in het ziekenhuis ligt van San Benedetto del Tronto aan de kust. De hele familie van zo'n 20 mensen waar onder baby’s en kinderen hebben het allemaal overleefd en hebben kunnen vluchten, maar zeker 6 andere familieleden die in een ander huis verbleven hebben het leven verloren, net zoals vele andere dorpsgenoten, vrienden en bekenden die ik heb leren kennen tijdens de rustige koele zomers, daar in de bergen van Pescara del Tronto.

Sommige foto´s bij dit verhaal zijn genomen met telefoons door bewoners na de aardbeving. Andere foto´s zijn van Bibi genomen tijdens haar verblijf in Pescara del Tronto enige jaren geleden.

Over dit artikel



Pescara del Tronto
Strada Statale 4 Via Salaria
63096
Vezzano, Pescara del Tronto
Ascoli Piceno
Land: Italië