Ascoli Piceno is veel verder weg dan wij dachten. Niet in kilometers, maar in tijd. Het voorspelde halve uur, blijkt meer dan anderhalf uur op onze haperende Vespa. Om half tien rijden we eindelijk het stadje binnen, waarna even later een warme luchtstroom loom over ons heen rolt. De voorspelling klopt: het is nu al ver over de dertig graden. Een ruwe omschakeling na de koele temperatuur in de bergen.
Vergelijk nu hotelprijzen in Ascoli Piceno
De stad ligt in een besloten kom tussen een rivier en een beek: de Fiume Tronto en de Torrente Castellano. We komen aan de westkant binnen, langs de restanten van de vroegere Romeinse poort, la Porta Romana, als we met een mengeling van opluchting en schrik het spandoek ontcijferen. De Quintana is vanavond, 'La Giostra della Quintana 21.00.'
Om negen uur vanavond pas?! Onze eerste neiging is rechtsomkeert te maken. Knorrig rijden we verder. Over de Via di Angelini, het Piazza San Orlini, het Piazza Roma, net zolang tot we op de Piazza Arringo, één van de bekendste pleinen van Ascoli Piceno terechtkomen. Het is niet anders, we zullen de tijd moeten rekken. Ons humeur klaart echter onmiddellijk op als we ontdekken hoe leuk deze stad is. De eerste indruk is doorslaggevend.
We hebben nog geen mens gesproken, maar zijn nu al wèg van deze stad. De grandeur van een stad herken je aan zijn pleinen. Het is niet voor niets dat mensen zo dol zijn op het Piazza del Campo van Siena, of - zoals wij - op het Piazza Maggiore van Sulmona in Abruzzo. Dit Piazza Arringo is overweldigend dankzij het omvangrijke Palazzo dell'Arengo, de statige kathedraal van de heilige Sant’Emidio en de hoge herenhuizen die het omringen. En dan hebben we het Piazza del Popolo nog niet eens gezien.
Piazza del Popolo en Piazza Arringo
et plein en de huizen die het omringen zijn uitgevoerd in een ander gesteente dan dat we tot dusver hebben gezien: Travertijn. Een grijzig gesteente dat lijkt op marmer, maar met een opener structuur. In de loop van de tijd krijgt het ruwe onbewerkte gesteente een patina, een glans die oude meubels ook typeert. Het Piazza Arringo glanst nu volop in het zonlicht. Het lijkt net alsof het pas geregend heeft. Als door een magneet worden we vervolgens naar het Palazzo dell'Arengo getrokken, waarin tot onze verrassing het toeristenbureau is verstopt.
We openen de deur en stappen een onverwacht, aangenaam koele ruimte binnen. 'U gaat 's avonds zeker niet meer naar huis,' merken we op tegen de vrouw achter de informatiebalie, de enige aanwezige in een enorme ridderzaal, met hoge zuilen en tongewelven; het oogt allemaal adembenemend. Ook hier zijn geen toeristen te bekennen, maar op de één of andere manier hadden we dat al verwacht. Ze heeft vanuit haar werkplek uitzicht op enkele nagebouwde tombes met daarin archeologische restanten van een opgraving van de Necropolis vlakbij het centrum van de stad. In de wanden zijn glazen vitrines met diverse vondsten. Als het ons buiten nog niet duidelijk was, dan is het dat nu wel; we zijn terecht gekomen in een stad met een rijke historie.
200 torens, net als San Gimignano
'Tweehonderd torens waren het er de middeleeuwen,' ze vertelt dat de torens werden bewoond door de rijke families in de stad en een teken van macht waren. Hoe hoger, hoe rijker en machtiger. Om geen last te hebben van het gepeupel op straat en om vluchtroutes te creëren, hadden de bewoners hogerop houten loopbruggen aangebracht om zich snel van de ene toren naar de andere te kunnen verplaatsen of bij elkaar op bezoek te gaan.
Meer informatie over de Quintana heeft ze echter niet. Die kunnen we om de hoek vinden. Ze had gelijk, de zaal ingericht voor de Quintana is inderdaad om de hoek, maar ze begeleidt ons helemaal naar binnen en stapt op een jonge vrouw af. 'English?' vraagt onze beschermengel dwingend aan de jonge vrouw. Ze heeft blijkbaar een niet al te hoge pet op van ons Italiaans. Ze verwacht dat wij nu wel zullen afhaken, maar tweestemmig bezweren we: 'Italiano è no problema.' We houden nog net niet onze handen op. Als kinderen zo blij met het boekje over de Quintana nemen we hartelijk afscheid van onze beschermengel.
'Vergeet het museum niet,' herinnert ze ons nog aan hét museum van Ascoli Piceno, in ditzelfde Palazzo. Ze wijst naar boven. We beloven het met ons hand op ons hart.
De Quintana in Ascoli Piceno een middeleeuws feest als de Palio
'De Quintana werd al tijdens de Middeleeuwen gehouden en kent vele ceremonies die in dertienhonderd-zevenenzeventig in statuten zijn opgenomen. Zoals de historische parade door de stad en het steekspel zelf. De oorspronkelijke Quintana wordt altijd op de eerste zondag in augustus gehouden. De Quintana van vandaag, de tweede zaterdag van juli, is een extra feest dat in de loop der jaren is toegevoegd ter ere van de Madonna della Pace.
Aan de Quintana doen maar liefst 1500 mensen mee die zich in vijftiende eeuwse klederdracht steken. Tijdens het steekspel moeten ridders te paard zo snel mogelijk een achtvormig parcours rijden en daarbij met een lans een pop, een Moor raken. De banier, de trofee waar het steekspel om gaat, heet de Palio, die ieder jaar door een lokale of nationale bekendheid wordt ontworpen. '
Vergelijk nu hotelprijzen in Ascoli Piceno