Bereguardo's pontonbrug: een verhaal dat 700 jaar oud is.
De Bereguardo schipbrug is een van de weinige pontonbruggen in Italië die je met de auto kan oversteken. De brug in Bereguardo is al die tijd van strategisch belang geweest. In de 14de eeuw was dat al zo en in de laatste twee wereldoorlogen was de brug nog steeds noodzakelijk voor de doorvoer van geallieerde legers.
Boek je hotel nu en betaal later in Pavia op Booking.com
Bespaar NU minstens 15% als je boekt vóór 31 maart 2023. op Booking.com!
In 1374 verenigde de familie Visconti de twee oevers van de Ticino rivier tussen Bereguardo en Zerbolò. In 1449 liet de familie Sforza het vervangen door een stabiele binnenvaartbrug. En later tijdens de eenwording van Italië werd het de grens tussen Piemonte en het Oostenrijks-Hongaarse Rijk en waren de uiteinden van de brug bemand door soldaten en douanebeambten.
De brug werd meerdere malen gerestaureerd, de laatste uitvoerige opknapbeurt vond plaats in 1913, toen betonnen bakken werden geplaatst die plaats innamen van de houten schepen. Een pontonbrug wordt in principe altijd gebouwd als een tijdelijke overbrugging, maar deze brug bij Bereguardo doorstond zelfs beide wereldoorlogen.
Dit soort brug volgt de stroming van de rivier, wanneer het waterpeil van de Ticino stijgt drijven de boten. Het bouwwerk leidt onvermijdelijk aan ouderdomskwalen en wordt ook slecht onderhouden (voor het laatst werd in 2013 een miezerig bedrag van Euro 70.000 aan onderhoudskosten uitgegeven).
Door de steeds droger wordende Ticino kunnen de boten niet meer drijven, stranden ze tussen de hopen grind en rusten ze vaker op de grond dan in het water, waardoor ze onvermijdelijk belangrijke schade oplopen. De brug zou als een erfgoed bewaard moeten blijven, omdat het voor de veel bewoners uit de omgeving een belangrijk doorgangspunt is en voor toeristen een toegang tot het Ticino Park.
De Ponte delle Barche di Bereguardo is ook een trekpleister voor filmliefhebbers, het speelde in een aantal films al een belangrijke rol als filmlocatie. Regisseurs als Castellano en Pipolo met Adriano Celentano namen er scènes op voor 'Mani di Velluto' (1979) en 'Il Bisbetico Domato' (1980).
