Laatst las ik een blog over de Romeinse man, een nogal stereotiep verhaal waarin geen cliché werd gemeden. Een Nederlandse vriend die in Italië woont maakte mij er op attent en had de suggestie dat ik een repliek zou schrijven. Ik doe dit meestal liever niet want het is bijna onmogelijk om zoiets te doen zonder een stukje eigen ervaring in te lassen dat inbreuk kan maken op mijn privacy en dat van mijn vrienden en kennissen in Rome.
De vlinder is dood, lang leve het roofdier
De realiteit van vandaag, anders dan het blog suggereert, is dat de zogenaamde 'farfallone': de vlinder, de romeo, de latin-lover al lang niet meer bestaat en zeker niet in de grote steden. Die mythe is dood, net als het fenomeen van 'Ciao Bella' dat uitstierf ongeveer op hetzelfde moment dat de eerste smartphone werd verkocht in Italië. De enige keren dat ik deze kreet nog hoor is bij een marktkraam meestal door een Ghanees of een andere arme vluchteling uit Bangladesh of zo, die mij een smartphone-beschermhoes wil aansmeren.
Romeinen anno 2016
Dit is Rome anno 2016: de barrista in de zonnebril is ongetwijfeld een Armeen want welk zelf respecterende Italiaan werkt er nog voor €900 per maand achter de bar. Voor dat geld blijft hij liever thuis bij zijn moeder wonen. De Romeinse (jonge)man is arrogant, op het onbeschofte af, buitenlandse vrouwen worden getolereerd maar niet aanbeden. Een buitenlandse vrouw die denkt dat deze goed geklede man met zijn glad gestreken haar en twee uur in de wind naar Aqua di Gio riekend, iets goed met haar voor heeft, heeft het bij het verkeerde eind. Je hoort het helaas te vaak dat een buitenlandse vrouw, om het even of het een Britse, Amerikaanse of Nederlandse is, die goed beschonken een bar uitloopt met zo’n type, met het idee dat hier een romantische afloop op volgt, bedrogen uitkomt in de meeste gevallen, lees de kranten er maar op na. Daar lees ik ook dat er 3500 nieuwe HIV infecties zijn per jaar, dat is in vergelijking met Nederland 10 maal zoveel.
Vrouwen voor het oprapen
Romeinen zijn ook gemakkelijk geworden, ze hoeven niet meer op jacht, er lopen genoeg prachtig blonde Oost-Europese schoonheden rond, en helaas is ieder andere meid die je in hoge hakken langs de Colombo ziet lopen ook vrijwel altijd een Servische of Poolse. Voor het passievolle Italiaanse paard is het draven met kleppen op, wie in galop schiet heeft al verloren. En als dat niet lukt zijn er altijd nog de datingsites waar Italianen zich met dezelfde toenmalige hartstocht aan hebben overgeleverd.
De dokter die zich Lapo Elkann waande
Het is ergens in november 2014 en ik ben bij mijn advocaat in Rome. Een integere, bebaarde jongeman van een jaar of 30. Maar ditmaal wordt hij bijgestaan door een dottore legale, die een kijkje komt nemen naar mijn onderbeen waar een flinke Maremmano de maand ervoor een hap uit had genomen. In de spreekkamer van mijn advocaat gunt hij mij even privacy zodat ik mijn broekspijp omhoog kan halen en mijn sokken uit kan doen voor de arts. Deze arts ergens begin 40, lijkt een beetje op Lapo Elkann versie 2011, en ik voel me helemaal niet op mijn gemak in de situatie. Ik vertrek gehaast uit het kantoor, vriendelijk een hand geven en weg hier. Een vrouw is zich normaal gezien bewust wanneer een situatie niet helemaal ok is. Ik had gelijk want een paar weken later krijg ik van de dokter het eerste vriendelijke telefoontje, het blijft daar niet bij, de Romein met een wil om te scoren schud je niet zomaar van je af. Die Romein is inmiddels telefonisch geblokkeerd, want ik heb dit niet nodig in mijn leven. Dat hij maar in de rij gaat staan bij Paola Saulino die iedere NEE kiezer een 'pompino' (google dat maar even) heeft beloofd.
De latin-lover ontmanteld
Het probleem is niet zo eenvoudig uit te leggen. De mythe van de latin-lover, de romantische held uit de jaren ´70, bestaat niet meer. Wat ervoor in de plaats is gekomen is de seksuele predator, een man die zichzelf nog wel ziet als de begerenswaardige romeo, maar waar geen vrouw, en zeker geen Italiaanse vrouw, interesse in heeft. Ik vraag me altijd af welke type vrouw nog zoiets zoekt, het is zeker niet meer van deze tijd, en dat vragen zich tegelijk heel veel Italiaanse vrouwen zich af. Italiaanse vrouwen trouwens, daar kan je een boek over vol schrijven. De laatste 20 jaar zijn ze supersterk uit de hoek gekomen, ik heb zoveel bewondering voor deze vrouwen want emancipatie in Italië gaat niet van een leien dakje. Niet zolang er nog zoveel Paola Saulino´s rondlopen, iets wat vooral onder de jeugd nog steeds aan populariteit wint. Mannen als voornoemde dokter hebben in feite keuze genoeg voor een ongebreideld seksleven waar weinig respect voor de vrouw bij zit. Nee, ´gods gift to women´, dat zijn ze niet.
Seksisme en frustratie van de Italiaanse man
Laur
a Boldroni, voorzitter van de tweede kamer in Italië, gaf de afgelopen maand op sociale media commentaar op de afschuwelijk seksistische, gemene en gefrustreerde taal van mannelijke collega's. Je moet een sterke maag hebben om zoiets te kunnen verteren. De TV spuugt het elke dag uit, naar ik me heb laten vertellen, want zelf heb ik geen TV. Mannen in Italië zijn vooral gefrustreerd, niet alleen zijn het verwende mama´s kindjes, ze worden door vrouwen voorbij gestreefd en hun charme heeft alle glans verloren. De burgermeester van Rome is een vrouw, Virginia Raggi, je moet kegels van ballen hebben voor die baan. Op de dag van haar verkiezing schrijft haar man Andrea haar een openbare brief.
Spaghetti e mandolino
Gelukkig is het niet alleen doom en gloom, zoals ze in het Engels zeggen, ik ken zeker 10 vrienden die fantastisch geëmancipeerd zijn tegen één die zich zo gedraagt. Ik kijk niet naar hun schoenen, het zal me worst wezen of ze afgetrapte sneakers dragen of blote voeten. Ze spreken of proberen althans goed Engels te spreken, want ze beseffen zich maar al te goed dat Rome een internationale metropool is. De stereotypes die mijn collega in haar blog beschrijft als de Romeinse man, worden smalend “spaghetti e mandolino” genoemd, er wordt goed over gelachen, want het is de Italiaan van een ander tijdperk.
