Bouwen volgens een vast stramien zoals in al onze nieuwe wijken gebeurt is niet nieuw. Noor van Krimpen ontdekte dat ook de pre-Romeinse atriumhuizen in Pompeii al werden gebouwd volgens het principe 'als de buurman het heeft, wil ik het ook zo'.

Vinex wijken in Pompeii

Noor van Krimpen gebruikte een methode om de huizen van de elite in Pompeii te onderzoeken die eerder alleen werd gebruikt om de ontwerp technische kant van historische bouwwerken te analyseren.
De elite in Pompeji huurde architecten in om hun huizen te ontwerpen. Van Krimpen laat zien dat deze architecten werkten volgens de traditie van de antieke wiskunde die een aantal standaard verhoudingen gebruikten bij het ontwerpen van huizen.
Als het aan deze architecten had gelegen, was Pompeii waarschijnlijk een ware Vinex-wijk geweest, aangezien de standaard maten ook een standaard ontwerp opleverden. Bovendien werden de hofhuizen in Pompeii standaard rond een zogenaamd Atrium, een al dan niet overdekte binnenplaats, gebouwd. Dit levert een hoge mate van gelijkheid bij de bouwplannen.

Zij ontdekte hoe juist de afwijkingen tussen de villa's laten zien hoe een opdrachtgever invloed uitoefende op een ontwerp en hoe locatie en positie van een villa soms een unieke oplossing vereiste. De hofhuizen waren vooral gericht op de ontvangst van vrienden en andere notabelen en moesten dus een goede eerste indruk op de gast achterlaten.

Burenhulp

De Pompejaanse elite probeerde de illusie van een perfect huis in stand te houden. Er werd niet alleen gesjoemeld met afmetingen van kamers om de centrale symmetrie te behouden; Van Krimpen laat zelfs zien hoe twee buren de handen ineen hebben geslagen om zo hun buurman, een van de rijkste mannen in de stad, de loef af te steken. Zo bouwden deze twee een villa type 'twee onder een kap' waardoor de voorgevel even groot leek als dat van de rijke buurman. Van Krimpen onderzocht achttien Pompejaanse atriumhuizen.