Cosenza, de hoofdstad van de gelijknamige provincie in Calabria, was tot voor kort bij mij onbekend. Ik had de eer om met een local het gezellige centrum met winkelwandelstraat te ontdekken. Het lijkt een groot openluchtmuseum. Overal vind je er beelden, geschonken aan de stad. Zelfs eentje van Dali.

Cosenza breekt met het verleden, nieuwe brug is het symbool

Het centro storico toont gelijkenis met Napels. Vooral het oude theater spreekt me aan. Langs de nauwe steegjes wandel je naar het kasteel bovenaan. Hier heb je een eindeloos zicht over de stad.

Op 26 januari wordt de nieuwe brug van de Spaanse architect Santiago Calatrava ingehuldigd. Met 130 m wijdte en 104 m hoogte is dit het symbool voor de toekomst van de stad die het oude centrum verbindt met het nieuwere deel. Ook al is er hiervoor op politiek vlak heel wat aan vooraf gegaan. Het betekent een ware opleving die iedereen ten goede zal komen.

Wanneer je binnen 5 jaar terug komt, zal het niet meer herkenbaar zijn. In februari starten de werken voor een planetarium dat na Milaan het grootste wordt in Italië. Er komt een fitness centrum in open lucht, noem maar op, het oord heeft grootse plannen! En ik kan er alleen maar blij om zijn! Ik heb namelijk gezien hoeveel groeimogelijkheden hier nog zijn en deze gemeenschap snakt naar waardering. Ik hoop echter dat het authentieke, het pure en de vriendelijkheid, waarvoor deze streek in het diepe zuiden gekend is behouden blijft.

”Eten is een serieuze zaak”

In Calabria zeggen ze “ mangiare è una cosa seria “. Voor wie nog nooit hier is geweest, geloof me, eten is hier ook echt een serieuze zaak! Iedereen is fier op de lokale producten en tonen dat graag.

Eten bij Calabrezen thuis; 7 soorten pizza´s is heel gewoon 

We zijn uitgenodigd om het avondmaal te nuttigen bij Antonio, Calabrees in hart en nieren. Hij woont in een piepklein dorpje, Mendicino, dichtbij Cosenza.
La mamma is volgens hem al heel de ochtend bezig geweest om een heerlijke maaltijd te bereiden. En inderdaad als we toekomen is ze nog steeds in de weer. Maar niets is teveel, kopje koffie, zoet gebakje erbij en terwijl honderduit vragen en vertellen. Ze hebben familie in Nederland dus zijn ze wel al vertrouwd met onze gewoontes. Als Belgische vertel ik haar dat dat ook wel eens durft verschillen.

Ze is niet altijd gemakkelijk te verstaan als ze praat in het dialect maar dankzij Antonio’s vertaling, lukt dat wel. Ondertussen is de zus erbij gekomen. Opnieuw hele verhalen. Dan komt de schoonzoon binnen, afkomstig uit Argentinië. Ook die wil meer weten over ons.

Wat je allemaal niet over peperoncino kan weten

Hij heeft een cadeautje voor ons. Fernando kweekt namelijk pepertjes. Hij kan er over vertellen en blijven vertellen. Ik moet bij hem meteen denken aan de film Forrest Gump, waarin het personage Bubba ook alles weet maar dan over garnalen.
Antonio wil ons de leukste plekjes van zijn dorp tonen, dus gaan we allemaal samen op stap. Behalve Paola, de mama, die gaat nog verder koken!
Ondertussen wandelen we naar het hoogste punt en hebben daar een fantastisch zicht terwijl stillaan de zon verdwijnt. Iedereen kent hier iedereen en begroet elkaar hartelijk. Na een uurtje komen we terug aan in het gezellige huis.

Een tafel vol heerlijkheden uit Calabria

De kleine tafel wordt omgetoverd. Stoelen worden van boven en buiten gehaald. Dan komt de papa thuis en even later ook het vriendinnetje van Antonio. Als je denkt dat iedereen er dan is.. o nee iets later arriveert ‘la nonna ‘. De oma mag uiteraard niet ontbreken.
Dan komt de antipasti op tafel. Typische kazen, salami’s, olijven, aubergines, ajuin van Tropea, champignons. Het enige dat niet van de streek komt is de Mortadella. Ik zou hier al genoeg mee gegeten hebben maar dan komt de pizza.

Pizza met pompoen en spek, een andere met courgettebloemen, nog eentje met prosciutto. Het blijft maar komen!
Na 6 zegt Antonio voor te lachen : “en er zit er nog eentje in de oven “. Waarop de mama zegt ja inderdaad nog eentje met artisjokken! Deze verdienen echt een vermelding, want zelfs in Napels at ik ze niet zo lekker!

Mama mia alles is heerlijk, maar ik kan niet meer.

Doch, er is nog taart en fruit. Proef van het lokaal gemaakt digestiefje, Amaro Silano, dan zakt je eten wat en kun je er weer tegen. Als ik mee wil afruimen wordt ik vriendelijk naar de zetel verwezen. Wij zijn te gast en mogen niets doen.
Kijk maar een beetje TV. Het is Masterchef, met de beste kok van Italië! Hier op dieet gaan zou me nooit lukken. Alles draait werkelijk rond eten en familie. Een aantal van de clichés over het zuiden kloppen dus echt. Maar vooral de enorme gastvrijheid is iets wat ik nooit zal vergeten! Deze familie heeft mijn hart gestolen. Mi piace assai!