Als we Tropea binnenrijden komt de gedachte in me op dat je maar beter niks uit je raam moet laten vallen want het is een eind om het terug te halen. De Lungomare, de boulevard vouwt zich keurig om de rots heen waar de oude stad bovenop prijkt. De huizen lijken wel een verlengstuk kaarsrecht omhoog. Er zijn eigenlijk 2 Tropea´s, het ene stuk ligt netjes op de grond en dat is waar de meeste inwoners hun huizen hebben. En dan heb je op duizelingwekkende hoogte het andere stuk.

Het is een doolhof van straatjes en pleintjes in het centro storico die allemaal min of meer op de Corso Vittorio Emanuele, de hoofdstraat uitkomen, geplaveid met grote glimmende rechthoekige stenen en aan weerszijden boetiekjes afgewisseld met souvernirshops en restaurantjes.

Het is knus, geen ander woord beschrijft het beter. De kathedraal, maar dat is een groot woord voor de kerk die nog door de Noormannen werd gebouwd zo rond de 12de eeuw, maar waar sindsdien barok en andere invloeden het huidige kerkgebouw van gemaakt hebben, ligt aan het centrale plein en beheerst het stadsbeeld min of meer. Aan het andere eind van de straat kijk je dan uit over een weergaloos zeegezicht, trouwens ook een prachtig plekje om de zon te zien ondergaan.

Maar dit hooggelegen deel van Tropea is maar afleiding, iets wat je tussendoor ook nog kan doen. Het eigenlijke werk ligt beneden, waar in de zomer duizenden Italianen hun stadse flats inruilen voor fijn wit zand en doorschijnend water ideaal om te snorkelen, afgewisseld met vis voor lunch en vis bij het avondeten.

Buitenlanders kom je hier nog niet vaak tegen, het blijft voorlopig een goed bewaakt publiek geheim, de badplaats Tropea. Mocht je al een enkele keer een andere taal horen, dan zijn het waarschijnlijk emigranten die op familiebezoek zijn, want Calabria heeft een grote leegloop meegemaakt in de jaren na WW2.

Kom je in juni of september, in feite de mooiste maanden, dan zal je zelden toeristen zien, de stranden zijn dunbevolkt en hier en daar kan je baaitjes vinden die nauwelijks bezocht worden, zelfs in het hoogseizoen. De kust heeft een overdaad aan dramatische cliffhangers, daar tussen bevinden zich tussen Nicotera in het zuiden en Pizzo in het noorden genoeg witte zandstrandjes die je doen denken aan eilandjes in de stille zuidzee met wuivende palmen en een bloeiende cactus.

Er liggen een aantal hotel resorts langs de kust waar ook Nederlandse reisorganisaties kamers en appartementen aanbieden, er is zelfs een Club Med iets te noorden van Pizzo. Je vliegt het best met Alitalia of KLM naar Lamezia Terme, of je pakt een budgetairline naar Napels of Bari, wat natuurlijk iets verder rijden is. 

Intussen hebben we honger gekregen en het ene na het andere restaurantje lokt mij met heerlijke menu´s. Ik besluit uiteindelijk om ´La Lamia´ te proberen, in het centrum met een leuk terrasje voor de deur. Het was een keuze in de trant van ´God zegene de greep´, maar deze god had het goed met me voor. Vooraf probeerde ik de met kaas gevulde aubergine met gecarameliseerde uitjes (van de beroemde zoete rode uien uit Tropea), gevolgd door heerlijke gegrilde scampi met bergamot olie. Daar heb ik geen spijt van gehad.