Eigenlijk is het hele dorp van hem. Van hem en zijn dieren. Luca is kluizenaar tegen wil en dank. Zijn familie kwam hier vandaan, maar de andere nakomelingen tonen weinig interesse om nog naar het gehucht te komen. Behalve in de zomermaanden als het in de stad te warm wordt.
In Rome had Luca een druk bestaan, met een accountantsbureau, hij verdiende goed, maar had geen tijd om het uit te geven. Dus legde hij het bijltje er bij neer en vertrok met vervroegd pensioen naar de bergen waar hij nu heel alleen woont samen met zijn menagerie en hij houdt zich bezig met het renoveren van de huisjes waar ooit zijn uitgebreide familie in woonde. Er is nog een huis niet van hem, dat van een oude tante, maar de overdracht ligt al bij de notaris.
Ontvolking van bergdorpjes in Abruzzo
Veel Italiaanse bergdorpjes zijn zo goed als verlaten, de eigenaars van de huizen komen alleen in de zomermaanden om te genieten van de koelte en rust in de huisjes van hun grootouders. Ook de provincie Teramo is rijk aan authentieke dorpjes omringd door ongerepte natuur. Maar gelukkig zijn er ook Italianen die er voor kiezen om definitief terug te keren naar hun geboortedorp zoals onze vriend Luca.
Na een rit van bijna een uur langs steile slingerwegen en een ontmoeting met twee jonge reeën die geen haast hebben om de weg over te steken komen we aan in het bergdorpje waar Luca woont. Het gehucht ligt op bijna 870 meter en heeft een schitterend uitzicht, in de verte stroomt het riviertje Vomano. Sommige huizen dateren uit de 16e eeuw, het kerkje is uit 1593, en de meesten zijn gebouwd van zandsteen (arenaria), dat ook werd gebruikt om sculpturen en architecturale elementen te maken, de steenhouwers van dit gebied hebben de kunst van het maken van haarden en andere ornamenten generaties lang aan elkaar doorgegeven.
Bestek maken van de verlaten huisjes
M. heeft een afspraak met een landmeter en gaat al snel aan de slag om in kaart te brengen hoe en wat er moet worden gerenoveerd. Voor de aankoop van het huis heeft de notaris gegevens nodig voor de documenten die bij aan- en verkoop nodig zijn, een plaatsbeschrijving en de ligging. In feite zijn de landmeter en architect nauw aan elkaar verwant, om kwalitatief werk te leveren dat aan de normen en eisen voldoet. Een goede architect heeft een goede landmeter nodig, net zoals een goede landmeter niet zonder een goede architect kan.
Luca wil graag dat alles zo goed mogelijk wordt geregeld en dat zijn kinderen later geen problemen hoeven op te lossen. Dus restaureert hij zijn huisjes zo authentiek mogelijk maar wel met het nodige comfort. Tijdens de vakanties komen zijn kinderen uit de grote stad, ze vinden het hier geweldig, maar ja, ze hebben hun werk en kinderen dus verhuizen naar hier is niet zo handig, de dichtstbijzijnde school is een dik uur rijden.
We lopen naar het terras waar we koffie drinken en genieten van het prachtige uitzicht over de vallei, ik hoor gepiep dat bij het huis vandaan komt, “loop even mee dan laat ik je de pasgeboren kittens zien”. In de kamer waar de katjes zijn, staan zakken met honden- en kattenvoer, voor alle beesten die hij verzorgt. Verderop staat is de kennel waar al zijn honden leven, “een hele klus al deze beesten verzorgen, maar het maakt me erg gelukkig”.
In the middle of nowhere
Natuurlijk is het niet voor iedereen om hier te wonen, je zit hier behoorlijk geïsoleerd van de bewoonde wereld. “Als je ziek bent of als het sneeuwt”, zegt hij, “maar goed, dat hadden mijn grootouders ook en die zijn hier oud geworden!” Natuurlijk heeft hij een moestuin, kippen en schapen voor melk en kaas, ook een varken voor af en toe een stukje biovlees. De katten en honden hebben ook eten nodig, dus maakt hij eens in de veertien dagen een ritje naar de supermarkt en wordt de auto volgeladen, natuurlijk ontbreekt een bezoek aan de boekenwinkel niet, voor boeken en kranten, hij wil wel op de hoogte blijven ondanks dat hij geen tv heeft.
Met de kippen op stok
Als het donker is gaat hij naar bed en als het licht wordt, staat hij weer buiten. Ooit heeft hij dichtbij een kleine beer zien rondscharrelen, maar die had het veel te druk met het snoepen van de kersen. Je moet niet bang aangelegd zijn om hier helemaal alleen te wonen. Wolven zijn er natuurlijk ook, dus waken bij zijn 12 schapen 2 witte Mastino Abruzzese honden, Bianco en Bianca. In Nederland staan ze bekend als de Abruzzese herder, "Cane da pastore abruzzese", een hondenras dat in de loop van de millennia vrijwel onveranderd is gebleven, gekenmerkt door een dikke witte vacht en een kop die lijkt op die van een beer. Behalve het gezelschap van de dieren zijn er ook de herders met hun kudde die langskomen en de houthakkers met wie hij dagelijks een praatje maakt.
M. en de geometra komen na afloop van hun werk aan de huisjes bij ons zitten, we genieten nog even van het zonnige weer, het uitzicht, de wijn en de “ventricina d'Abruzzo”, een lokale specialiteit, een grove smeerbare paté van mager en vet varkensvlees met kruiden, voordat we de bochtige weg naar beneden weer opgaan aan het eind van een prachtige dag. Of ik met Luca zou willen ruilen? Daar moet ik toch nog maar eens over nadenken.
