5 of 5 (27 Votes)
Schilderachtig Acquatarola
Schilderachtig Acquatarola

“Ben blij dat het de laatste keer is dat ik die rotweg moet rijden”, moppert M. als we op zondagochtend naar het bergdorp rijden. De afgelopen maanden was hij daar wekelijks om de werkzaamheden aan het kerkje te volgen en kreeg ik tijdens het avondeten vaak verhalen te horen over het gehucht en haar inwoners.

Maar vandaag wordt het oude kerkje van Sant' Egidio Abate dan eindelijk ingewijd en gezegend, na een grondige restauratie waardoor het lange tijd gesloten was geweest na de schade van de laatste aardbeving. Het ligt in Acquaratola is een piepklein gehucht midden tussen de groene bossen van de Monti della Laga. Het dorp hoort bij de gemeente Rocca Santa Maria in de provincie Teramo. Een slechte slingerweg brengt je naar het afgelegen dorpje dat 1036 m. hoog ligt.

kerk renamed 4071

Ze laten je niet verhongeren

Vriendelijk gastvrije mensen zijn die bergbewoners. De hele dag sjouwden ze met koffie, koek en sapjes voor de werkmannen. Twee flinke boerendochters die vlak bij de kerk wonen brachten dagelijks voor de ´pauza pranzo´ een pan pasta, zodat de mannen genoeg energie naar binnen konden werken voor de middagarbeid, hun kerk moest weer zo snel mogelijk open. Afgelopen winter was tijdens de hevige sneeuwval het dorp ook nog een week lang geïsoleerd van de buiten wereld en tot overmaat van ramp was de stal van de schapen ingestort. “C´est la vie”, ze nemen het laconiek op.

Meer vertraging

heilige achter de muur 360 x 327

Op een dag werd M. gebeld door de capocantiere (voorman) dat er achter een muur twee heiligenbeelden waren ontdekt, daar moest een expert bijkomen en daarna gingen de werkzaamheden in traag tempo verder. En zo af en toe was er ook een bezoekje van een slang die de kerk in wilde.

Onze rit verloopt verder prima en ik geniet van de prachtige vergezichten. Maar hoe hoger we komen des te slechter wordt de weg en begin ik het gemopper van manlief te begrijpen! Bij een bocht roep ik abrupt “Fermati!” (stoppen). Er staan twee mannen in jagerskleding en aanhanger vol jachthonden langs de kant van de weg, “die moet ik fotograferen” zeg ik. De jagers vertellen dat ze op hazen jagen en dat hun honden kampioen zijn (wat vanzelf spreekt natuurlijk!). Natuurlijk mag ik een foto maken knikken ze trots. Vanuit het autoraam wenkt M. alweer dat ik moet opschieten, de kerkdienst begint zo.


De mis, de fanfare en eten, in die volgorde

prosessie 3 780 x 526 n

Als we in Acquaratola uit de auto stappen horen we de vrolijke noten van de fanfare al en voor de kerk hebben zich veel mensen uit naburige dorpjes verzameld, samen met de carabinieri wachten we nu op de komst van aartsbisschop Leuzzi uit Teramo. Samen met Don Pietro, de parrocco, (de pastoor van de parochie) en een nieuw aangestelde priester uit het zuiden zullen zij de kerk inzegenen. “Wat een ophef voor zo’n kerkje”, fluister ik oneerbiedig tegen M. die terug knipoogt. Maar de zon schijnt en iedereen is in feeststemming. Het is dan ook een heel mooie restauratie geworden waar hij best trots op mag zijn.

Na de mis en het lint doorknippen staan er hapjes en drankjes klaar, maar eerst gaat de goegemeente achter de processie aan het dorp door begeleid door luid knallend vuurwerk en dat nog wel op klaarlichte dag!

Castel Manfrino en schapen 780 x 506

Het eten van een cattle-drive in Zuid Italië

Natuurlijk is het hier géén feest als er niet wordt gegeten, dus zitten we even later met een kleine honderd man aan lange tafels onder de bomen achter de kerk. De vrouwen roeren in grote pannen waarin de “Pecora alla callara” lekker langzaam gaar stooft. Het is een oud recept uit de bergen van Abruzzo en dateert uit de tijd van de veedrijvers die hun kudden langs de paden van de Abruzzo naar de Tavoliere in Puglia brachten. De herders slachtten schapen die van vermoeidheid waren omgekomen of kreupele en gewonde beesten die de verre tocht niet zouden overleven en stoofden het vlees in speciale koperen of blikken pannen.

eten maken 780 x 503 n

Mag ik deze dans van haar

du botte 3 360 x 260 n

Na de eerste ronde van de feestmaaltijd lopen de vrouwen nogmaals langs te tafels om te vragen wie er nog een tweede portie wil, Don Pietro roept luid dat hij nog wel twee borden op kan van al dit heerlijks. Het is hem aan te zien. Twee jongens spelen op hun ´du botte´ een kleine accordeon en zingen liedjes uit de bergen van Abruzzo. Jong en oud danst en zingt vrolijk mee. Don Pietro, waar ik thuis al veel verhalen over heb moeten aanhoren, vraagt, als zijn bord leeg is en hij zijn tweede glas Genziana (bitterlikeur) achterover slaat, aan M. of hij een dansje mag maken met ´la bella Olandesina´ en of hij niet jaloers zal worden. “Wel nee”, roept M. vrolijk. En zo hadden we allemaal een mooie dag!




Klik hier voor meer foto´s van de restauratie en het openingsfeest

Over dit artikel

Turismo Teramo
Acquaratola
64010
Rocca Santa Maria
Teramo
Land: Italië