5 of 5 (27 Votes)
Machines uit de voormalige fabriek
Machines uit de voormalige fabriek

“Och, is het hier!”, zeg ik verrukt als we uitstappen voor een fabrieksgebouw dat aan een haarspeltbocht ligt van de weg dwars door de natuur die je van de kust naar het hoger gelegen stadje Giulianova brengt. Al vaak heb ik mij afgevraagd wat er achter deze fabrieksmuren zou liggen.

M. moet hier zijn voor om met de nieuwe eigenaar de restauratie te bespreken. “Wat geweldig dat er weer een authentiek gebouw in ere wordt hersteld en niet langer staat te verpauperen” merk ik op, want helaas hebben ze er een handje van om veel historische gebouwen te laten verwaarlozen en er een betonnen blok naast, of ervoor in de plaats te zetten. “Ga jij een beetje rondkijken en foto’s maken, ik ga met de operai (werkmannen) praten“, zegt M.

20170424 De Orsini fabriek

Doppio Arancio een sinaasappellikeur van wereldfaam

20170222 De koepel van Giulianova20170627 De Doppio Arancio likeur

Lopend over de binnenplaats van de voormalige bruidsuikersfabriek en likeurstokerij bewonder ik het bakstenen gebouw met lichtgrijze ijzeren deuren en vensters, een goed voorbeeld van ´archeologia industriale´, zoals deze bouwstijl wordt genoemd. Het fabrieksgebouw dateert uit 1910, en kreeg wereldwijd bekendheid door de ´Doppio Arancio´ die het produceerde, een sinaasappellikeur uit 1928 die Erminio Orsini, de oprichter van de fabriek, ontwikkelde. Er werden behalve likeur, ook bruidsuikers gemaakt. Vanaf de weg zie je mooi het hogere deel van Giulianova liggen, vooral de markante koepel van de kathedraal San Flaviano in Renaissancestijl.

Verf bladdert als oude machines Arte Povere worden

Net als ik mij afvraag wat dit turquoise wiel met allerlei pijpen en schroeven zou kunnen zijn, hoor ik Attilo D´Eugenio naast mij zeggen: ”dat was het hart van de fabriek”, de motor uit 1800 waar de machinerie van de fabriek mee werd aangedreven om de suikerzoete snoepjes te maken. “Hier kocht ik als jongen die met de ´rosolio´-smaak” herinnert hij zich, de smaak van rozenblaadjes, waarvan ook de klassieke likeur werd gemaakt. Bij bruiloften ontving iedere gast vijf bruidsuikers die symbool stonden voor gezondheid, welvaart, geluk, vruchtbaarheid en een lang leven.

Dat is toch geen cocaïne-likeur zeker?

20170627 Coca likeur

Even later loop ik met Attilio D’Eugenio, de eigenaar van het voormalige fabrieksgebouw door de koele ruimtes waar het lijkt of de tijd stil is blijven staan. Trots laat hij zijn aankoop zien en de bijzondere schatten die hier gevonden zijn na de overname, zelfs koraal en parels, verteld hij. Hij opent een kast met oude flessen, die hij voorzichtig tevoorschijn haalt. “Dit is ´em” zegt hij, ´de beroemde Doppio Arancio´, “en die”, wijzend naar een bijna lege fles, “dat werd hier ook gemaakt: cocaïne-likeur”.

Jeugdsentiment van een Pecorino-wijnmaker uit het land van Chieti

In het kantoor, hangen nog oude foto’s, maar ook vreemde mallen en instrumenten, waarmee likeur, bruidsuikers werden gemaakt. Stapels brieven, oorkondes en onderscheidingen van de koning en van de paus en gouden medailles gewonnen tijdens tentoonstellingen in Napels, Antwerpen en Parijs.

Als ik vraag wat hij voor plannen heeft met de fabriek vertelt hij dat toen hij de fabriek jaren geleden kocht het plan had om de productie van likeur en bruidsuikers voort te zetten, maar helaas waren de royalty’s net aan iemand anders verkoc

Pecorino Spumante van Eugenio

ht. Van alles werd hem voorgesteld om met de oude fabriek te doen, maar om hier een blok cement voor in de plaats neer te zetten, dat nooit, zegt hij emotioneel. “Deze fabriek was ooit het symbool van de stad en ik vind dat je dat moet respecteren”.

Het gebouw wordt nu gerestaureerd en krijgt een culturele functie. Er komt een museum over de geschiedenis van de fabriek en verder worden er tentoonstellingen en culturele evenementen georganiseerd.

Maar een beetje commercie is mooi meegenomen, want er komt ook een enoteca waar je de wijnen die D´Eugenio produceert kunt proeven en kunt kopen.
”Salute”, zeggen we, als we later met het personeel en de werkmannen ons glas Pecorino Spumante heffen en toasten op het nieuwe leven van de oude fabriek.

Over dit artikel

Attilio D´Eugenio
Teramo
Land: Italië