Bibi´s blog: Prada, Vuitton, wijn en wuivende palmen aan de Adriatische kust

”Che bello”, wat mooi hier! roept mijn vriendin die al een woordje Italiaans heeft opgepikt. Bijna vliegend over de rustige landwegen passeren wij olijfbomen en wijngaarden, koren-en maisvelden en akkers met prachtige gele zonnebloemen.

Soms zie je een boerin bij haar kraampje die haar vers geplukte waar staat te verkopen. De gunstige positie van de heuvels en de zee, die je in de verte ziet liggen zorgt dat de kwaliteit van de producten die hier worden geteeld fantastisch is.

Als we later in de schaduw van een grote olijfboom zitten om even te rusten vertel ik mijn groepje over de Val Vibrata. Lang geleden werd hier hennep geteeld en verwerkt, zodoende kwam hier de textielindustrie op gang en werden er vele kledingfabriekjes geopend. Dankzij financiele hulp in de jaren ´70 van de banken (casa dell´ mezzogiorno), voor dit deel van Italie werd er veel geld geinvesteerd en kon gemakkelijk geleend worden. Veel slimme ondernemers uit het aangrenzende Marche openden werkplaatsen en fabriekjes in de Abruzzen. Bijna iedere boerenfamilie in de streek had wel een kamer in huis die werd omgebouwd als atelier om zodoende ook in de wintermaanden werk te hebben, dit duurde tot eind jaren ´80.

Veel bekende modeontwerpers zoals: Boss, Prada, Tod’s, Louis Vuitton en zelfs buitenlandse bedrijven als Yves Saint Laurent deden een beroep op de productieve boerenfamilie´s die hun kledingstukken maakten. Vandaar al de bekende “spacio’s“ de outlets die je hier kunt vinden. En ik beloof om er een paar te bezoeken waar je merkkleding voor fabrieksprijs kunt kopen.

We fietsen door het dorpje Sant Omero waar mooie gebouwen er verlaten bij staan. "Jeetje", zegt iemand, "als dit in Nederland stond hadden zij het gelijk omgetoverd in een mooi hotel of restaurant". Maar helaas, vertel ik hem, is er geen geld om deze bijzondere gebouwen op te knappen, en, kan ik er aan toe voegen dat M. thuis laden vol tekeningen in zijn architectenbureau heeft liggen wachtend op een investeerder!

Als we even later langs Santa Maria a Vico fietsen, zien we het oudste kerkje in de Abruzzen en even verder roep ik ”stop hier moeten we even kijken, dit zijn ´le pinciaie´, heel oude huisjes die gemaakt zijn van klei en stro”.

We zitten midden tussen de wijngaarden, de stadjes Colonella, Controguerra, Corropoli en Torano Nuovo zijn bekende wijnstadjes uit deze streek, bekend om hun Trebbiano, Cerasuolo en Montepulciano wijnen. “Nou, die willen we wel even proberen”, hoor ik achter mij.

Op 30 en 31 juli vindt in het dorpje Corropoli de "Ludo de le Botti", een populair volksspel plaats, het feest stamt al uit 1450 en werd tot de 19de eeuw jaarlijks gevierd. In 1983 is de traditie hersteld en sindsdien is het een jaarlijks terugkerend evenement. De optocht van zo’n 250 figuren in middeleeuwse kostuums, met daar achter de sterke mannen uit de diverse wijken van het dorp die houten wijnvaten van 70 kg naar de finishlijn moeten gaan rollen. Natuurlijk zal het niet ontbreken aan lekkere hapjes en een overvloed aan wijn.

Als we door het wijndorpje Colonnella fietsen, stoppen we voor de trap van het centrale plein waar we onze fietsen tegen de paal met het bord ´Belvedere´ parkeren, het plein biedt een prachtig uitzicht over de Val Vibrata. Aan de ene kant kijk je over de Adriatische zee, aan de andere kant zie je het rotsachtige profiel van de Apennijnen met de Gran Sasso liggen.

Iedereen heeft intussen trek gekregen en gaan we op zoek naar “Osteria Zenobi”. De aardige dame van de enoteca op het plein heeft ons verzekerd dat je daar ècht goed kunt eten voor een leuke prijs. Marcello Zenobi verwelkomt ons, hij is de zoon van chef Patrizia die lekker en gezond kookt voor haar gasten. Als hij vertelt dat de producten, groenten en kruiden, waar zijn moeder mee kookt van eigen land komen en de familieboerderij op 4 hectare Montepulciano druiven produceert, plus de olijfboomgaard met 600 bomen waar de eigen olie vandaan komt is onze verwachting hoog gespannen. Sinds 1994 is ook het restaurant onderdeel van het bedrijf dat mooi is gelegen midden tussen de heuvels. De gerechten die worden geserveerd zijn uit de regionale keuken, met bijzondere aandacht voor de recepten van de keuken van Teramo die heel gevarieerd is. De gezellige osteria is wat rustiek ingericht, maar zoals nu met goed weer, is het heerlijk om op de veranda te lunchen om te genieten van de specialiteiten uit de keuken van Abruzzen en de wijn van Colonnella. Zonder veel problemen krijgt een van mijn gasten op verzoek een aparte kaart voor vegetariers en overige dieetwensen.

We zijn dan wel in de Abruzzen, in de provincie Teramo, maar zowel het dialect als ook de keuken heeft veel invloeden van de Marche dat hier heel dichtbij ligt, ja, zeggen mijn vrienden lachend je zei toch al dat we hier in de “Marcuzzo” zijn!

Na een mooie lunch fietsen we in een wat rustiger tempo naar het natuurreservaat “Sentina”, een rustplek voor vogels die van de noordelijke Po-vlakte naar de Gargano in Puglia reizen, zo af en toe zie je zelfs flamingo’s. Via Porto d’Ascoli fieten we door de heuvels omhoog naar Monteprandone, het middeleeuwse stadje dat op bijna 300 meter hoogte ligt. We zijn nu in de provincie Ascoli Piceno in het zuiden van de Marche, ingeklemd tussen de bergen van de Monte Sibillini en de kustplaatsen San Benedetto del Tronto, Grottammare en Cupramarittima wat ook wel de “Riviera delle Palme” genoemd wordt, zo’n 7000 palmbomen groeien hier langs de kust.

We slapen vannacht in de Residentie "Borgo da Mare" , een palazzo uit 1500 in het centrum van het middeleeuwse stadje, omringt door een mooie tuin. De 11 appartementen alle voorzien van airconditioning wat je in de zomer wel nodig hebt en volledig ingerichte kitchenette. Na een duik in het zwembad gaan we boodschappen bij de kruidenier van het dorp. Ik sla meteen een paar dozen Maccheroncini van Campofilone in, want deze kwaliteitspasta wordt hier vlakbij gemaakt in Campofilone, een dorpje met mooi zicht op zee.

We kopen nog wat trostomaatjes een potje kappertjes, een fles olie die hier wordt geperst en een paar kaasjes van de plaatselijke kaasmaker. Die avond genieten we van de rust, ruimte, het geluid van krekels en een heerlijk glas “rosso bello“ van wijnhuis le Caniette waar we die middag zijn geweest.

De volgende morgen na het ontbijt aan de rand van het zwembad gaan mij vrienden verder op verkenning en komt M. mij, mijn fiets en al mijn inkopen van onderweg ophalen met de auto terug naar huis aan de andere kant van de regionale grens in Abruzzo.