"Het landschap zoeft voorbij. De Dolomieten verdwijnen langzaam uit het zicht. Ik zit in de trein richting Milaan. Een week geleden ben ik van huis vertrokken op weg naar de Giro bergetappes. Ik wilde zelf een bergetappe fietsen en een Italiaanse schaatser bezoeken die ik ooit ontmoet had op het EK in Heerenveen. HIJ woont in die regio."
Vi Lugthart geeft een ooggetuige verslag van de Giro d´Italia van 2017 toen Tom Dumoulin winnaar werd, ter afsluiting van onze Giro Dolcevia d´Italia 2020

Dus pension en vlucht geboekt, fiets gehuurd en op de dag van de giro-etappe de Passo Gardena beklommen. Mijn eerste Dolomieten klim en hij was prachtig. De weg was afgezet, dat is heel luxe fietsen! Een stralende blauwe lucht, mooie pieken waar je naartoe mag fietsen, onder de Giroboog door van de top en dan een koffie op het terras.

De berg staat vol tifosi, wachtend op de mannen. Als eerste komt de helikopter, dan een lintje fietsers onder aan de berg en dan zijn ze er, Tom Dumoulin in een mooie positie en in het roze. Wat een adrenaline zo'n dag. Bij de berghut geniet ik even na met een grandioze smile en een glaasje prosecco. De volgende dag fiets ik door een schitterend groen dal naar de start in Innichen. Je waant je daar in een jigsaw puzzel.

Een handjevol Nederlanders, Tom en zijn ploeg binnen handbereik op een parkeerplaats net buiten het dorp. De Giro is in vergelijking met de Tour lekker gewoon en bereikbaar. Na de start op de terugweg eet ik een gersteknödelsuppe met Schlutzkrapfen, een lokale lekkernij. Heel lekker en goed fietsvoer! Tom kan de Giro nog winnen in de laatste tijdrit in Milaan, daar wil ik dan wel bij zijn! Na een avondje zoenen met de Italiaanse schaatser, helaas was hij getrouwd, zit ik in de trein naar Milaan.

Ik kon vrij goedkoop een kamer boeken om de hoek van de Piazza del Duomo, het heiligdom van Milaan en de finish van de Giro. Wat een prachtplek. In de Duomo hangt het laatste Avondmaal van Da Vinci, nooit geweten, maar die heb ik bewaard voor een volgende keer. Nu is mijn hoofd en hart vol van fietsen. Het wordt spannend. Tas in de kamer, omkleden en een roze bloemenkrans om die ik nog heb van de start in Arnhem het jaar ervoor. Het plein is nog niet zo druk. Er staan hier en daar wat oranje shirts: andere gelukkigen.

Het is een schitterende dag, op het plein heerst de spanning van een Giro finish die zijn weerga niet kent. Tom staat op 53 seconden, Pinot op 43 sec en Nibali op 39 sec, wetende dat Quintana een hark op de tijdritfiets is. Grote schermen op de Piazza bij de finish. Tom start vóór de top 3.

Als hij de laatste bocht om komt, zie ik alleen een rood, wit blauw ruggetje voorbij flitsen en ik schreeuw met mijn oranje buurmannen de longen uit mijn lijf. En dan maar wachten op de andere 3, bij het 2e meetpunt heeft Tom Nibali en Pinot al in the pocket, Quintana ligt dan ook al achter maar heeft nog secondes over, het wordt een zeer close finish. Quintana kan nog roet in het eten gooien in de laatste kilometers, zou hij het toch nog halen? Wij schreeuwen naar het videoscherm. En dan net voor de laatste bocht staan ze gelijk, in de laatste paar honderd meter verliest Quintana 14 seconden, Tom wint!

Rennen richting het podium, waar ik me niet zachtzinnig een weg baan door de Colombianen. Ze blijven altijd maar om Quintana roepen, maar nu hebben wij gewonnen, ik vind dat ik dus vooraan mag staan. Jos van Emden wint de tijdrit. En dan Tom: stralend in het roze, met het hele team van Sunweb op het podium.

Ik blijf nog wat hangen, zie Nederlandse tv ploegen overal in de weer. Op een klein pleintje aan de overkant van mijn kamer ga ik pizza eten. Achter mij zitten drie Engelsen met Giro VIP kaarten om hun nek. Ik vraag wat ze bij de giro hebben gedaan. Eén van hen blijkt een goede vriend van Brailsford te zijn (baas van de Skyploeg), dus zij mochten de hele dag met de Sky Ploeg mee. Ik schuif bij hen aan. Milaan centrum is eigenlijk een gezellige plek, ik voel me er gek genoeg veilig en heb een super avond met de 3 mannen. Fred heeft een fietsenwinkel in een dorpje met de prachtige naam Whaley Bridge. We drinken Mojito's en Aperol Spritz in een leuk cafe: Lebiciclette.com, het wordt een late nacht in Milaan.

De volgende dag geniet ik nog na van de prachtige tocht die ik heb gehad, de overwinning en de lol van mijn avontuur. Ik bezoek de beroemde Galeria de Vittorio Emanuele II met zijn chique winkels en drink een koffie op een dakterras van het warenhuis La Rinascente, met uitzicht op de Duomo. Wat een week was dit!

Ik zou zeggen als je altijd al de Giro hebt willen bezoeken of Milaan wil zien, combineer die twee, en knoop er een fietsetappe aan vast. Doen!