5 of 5 (27 Votes)

Onlangs kwam ik op internet een video-documentaire tegen van Lorella Zanardo. Een bekende vrouwelijke media persoonlijkheid in Italië die zich inzet tegen de degradatie van het vrouwelijk lichaam op de Italiaanse TV, vooral bij de publieke omroepen. Samen met journaliste Roberta Gisotti voert ze actie om vooral de methodiek van het meten van kijkcijfers te verbeteren. Een vreemd actiepunt is dat niet.

Kijkdichtheid wordt gemeten telkens als een kanaal 15 seconden of langer aan staat. Bij ongeveer 5000 gezinnen in Italië wordt nog op een verouderde manier gemeten via een kastje dat registreert dat de tv aanstaat en op welk kanaal, maar verder niets. Ook al loop je weg, sta je in de keuken, je wordt toch meegemeten; op deze manier ontstaat er al gauw een ‘publiek’ voor een bepaald programma.

Voor Lorella en haar collega kan het niet langer geaccepteerd worden dat vrouwen op het scherm, zelfs al hebben ze een serieuze boodschap, alleen de aandacht kunnen trekken als ze er uitzien als een fotomodel. Het beeld van de vrouw op TV staat wel erg ver af van de werkelijkheid van de vrouw op straat. In haar boek ‘Il Corpo delle Donne’ gaat Lorella Zanardo verder in op de vraag: Waarom accepteert de Italiaanse vrouw überhaupt dit beeld op TV? Want schijnbaar is er weinig protest en volgens de kijkcijfers bestaat 60% van de kijkers uit vrouwen.

Seksisme in de Italiaanse media wereld

Dat het alleen aan de methodiek van het meten van kijkcijfers ligt lijkt mij onwaarschijnlijk. Ik deel de mening met Lorella dat er meer achter zit. Het 'masker' van de Italiaanse vrouw, waar ze uitvoerig op ingaat in een 24 minuten lange documentaire is beschikbaar op haar website is een lange serie beelden van vrouwen in Italiaanse showprogramma's die ze voorziet van vragen en commentaar.

Aan seksisme, in Italië is dit nog steeds een maatschappelijk feit, en aan de positie van de man binnen de Italiaanse familiehiërarchie mag niet worden getwijfeld, daar liggen nog veel valkuilen voor gelijke kansen. Binnen de mannenwereld van de italiaanse media bestaat dan ook geen twijfel aan zijn marktwaarde, daar heeft een 100tal jaar emancipatie en feminiisme niet veel aan veranderd, de man staat nog steeds synoniem aan koopkracht, iets wat al lang uit de tijd is in de Westerse wereld. De Italiaanse media bedient de man, weet wanneer hij thuiskomt en de tv aanzet; niet voor niets dat rond deze tijd veel vrouwelijk schoon te zien is. Een nieuwsflash over het bloedbad in Teheran in 2009 op TG5 werd bliksemsnel onderbroken door een 'Veline' die net in bikini een trap op loopt.

Sara Tomassi"Vroeger verkocht ik het product, nu ben ik het product zelf!". Sara Tomassi

Toch bestaat de emancipatie van de Italiaanse vrouw wel degelijk. Bij journalistes, doktoren, managers en duizenden universitaire studentes in allerlei richtingen, ook al vallen de meesten na het bereiken van een diploma terug in het verwachtingspatroon van trouwen en kinderen krijgen, blijven deel uit maken van het arbeidsproces, meestal uit economische noodzaak. Maar ook al word je door de media als grijs en oninteressant ervaren en verdien je gemiddeld meer dan je man, moet je als vrouw in de maatschappij leren omgaan met deze cultuur. Sommigen, zoals Sara Tomassi (ex-vrouw van de voetballer Tomassi), die na 4 jaar cum laude afstudeerde en een felbegeerde job als manager kreeg aangeboden, verliet die baan al na een jaar voor de showbusiness. Ze zegt hierover "Vroeger verkocht ik het product, nu ben ik het product zelf!".

Neo-feministen?

De mediamadammen noemen zichzelf graag neo-feministen. Het beeld dat ons (als Noordeuropese vrouwen) soms choqueert is dat deze vrouwen zich inbeelden dat zij ten opzichte van andere vrouwen slimmer zijn, soms vinden ze zelfs dat ze een hogere status hebben bereikt, omdat ze mannen vanwege hun seksuele uitdaging om hun vingertje kunnen winden.

Een goed voorbeeld is Elisabetta Gregoraci die in de schijnwerper kwam omdat ze seksuele gunsten aanbood in ruil voor een baan als showgirl bij de Italiaanse publieke omroep RAI. Toen ze werd ontslagen bij de RAI kon ze gelijk aan de slag bij een van de TV-kanalen van de Italiaanse premier Silvio Berlusconi en is nu gastvrouw in de show Buona Domenica. Ze is trots op wat ze heeft bereikt, een quote van haar is “Nooit opgeven, vindt de moed om door te gaan als je je doel wilt bereiken”.

Natuurlijk is deze ideologie een doorn in het oog van de échte feministen, die hier erg weinig mee op hebben, maar 'what's in a name'? De dames meten hun schoonheid met andere vrouwen en met de maatstaven die door mannen worden gelegd. Een onoverkoombaar probleem is natuurlijk het ouder worden, iets wat ze met plastische ingrepen en inspuitingen voortdurend voor zich uitschuiven tot het moment dat het echt is afgelopen.

Anna Magnani"voordat ik op scherm kom zeg ik altijd tegen de make up mensen: laat mijn rimpels met rust, ik heb ze met hard werken verdiend". Anna Magnani

 


Neem bijvoorbeeld Raffaella Carrà, een van de beroemdste TV-persoonlijkheden van Italië, die al jaren haar eigen show heeft en tegen de 70 loopt. Tegen de schaamteloze vertoningen van jonge meiden in haar programma's protesteert zij niet; haar échte mening, haar gevoelens of een mate van onzekerheid is niet meer zichtbaar in haar expressieloze gezicht. Showgirls op leeftijd zoals zij, proberen hun kwetsbaarheid te verbergen door het uiterlijk opzettelijk te veranderen, zij willen hun macht zo lang mogelijk behouden en spelen hun troeven uit door de jongere generatie meiden in hun programma's zo dom en belachelijk mogelijk te laten lijken.

Het lot van de Italiaanse vrouw

Maar wat gebeurt er als er geen enkel teken van gevoel meer zichtbaar is in een gezicht? Wat gebeurt er met jonge meisjes die zich vergapen aan deze voorgevormde gezichten, het tv spektakel en de geperfectioneerde lichamen? De doorsnee Italiaanse vrouw verbergt zich voor zichzelf en verbergt zich voor anderen. Een échte persoonlijkheid, dat wat ons onderscheidt van de massa, is niet meer van belang als het uiterlijk de maatstaf wordt bij wie je eigenlijk bent.

Ik denk graag aan de eveneens Italiaanse Anna Magnani die het zo formuleerde: "voordat ik op scherm kom zeg ik altijd tegen de make up mensen: laat mijn rimpels met rust, ik heb ze met hard werken verdiend".

Over Lorella Zanardo

Lorella Zanardo is de schrijfster van het boek 'Il Corpo delle Donne'. De video 'Il Corpo delle Donne' is ondertiteld in vier talen, waaronder Spaans, Portugees, Engels en Frans. Ze was Europees Brand Manager voor Unilever in Milaan en Parijs, marketing directeur voor Gruppo Mondadori. Ze heeft een MBA en een graad in Engelse en Duitse literatuur, is toneel- en filmactrice en runt haar eigen adviesbureau, Sportgate. De moeder-van-twee is nu vooral bekend als adviseur en docent in feministische kwesties.

Videolink: http://www.ilcorpodelledonne.net/?page_id=91

Over dit artikel