5 of 5 (27 Votes)

Sinds vier Mediterrane landen onder aanvoering van Italië een gooi deden naar de UNESCO Werelderfgoedlijst regent het commentaar van voor- en tegenstanders. Wat is uw mening: hoort het dieet op de lijst of wordt het keuken chauvinisme van Italië hier teveel eer aan gedaan?

UNESCO lijst van 'Immaterieel Cultureel Erfgoed'

Een aantal jaren geleden hebben deze landen (Italië, Spanje, Griekenland en Marokko) al een poging gewaagd om 'het Mediterrane dieet' op de lijst geplaatst te krijgen van de Unesco, die hiervoor in 2003 een speciale 'Immateriële Culturele Erfgoed Lijst' hebben ontworpen. Deze lijst is speciaal bedoeld voor zaken die als cultureel erfgoed kunnen worden aangeduid maar geen monument als zodanig zijn. De Argentijnse Tango, Chinese Opera en Kantklossen in Kroatië zijn hier enkele voorbeelden van.

Eten-en-drinken toerisme melkkoe voor Italië

De Italiaanse Minister van Landbouw, Giancarlo Galan, liet het er niet bij zitten en stuurde een groep ambtenaren terug naar de werktafel om een nieuw concept op te stellen voor de commissie van de Unesco. Laten we niet vergeten dat Italië voor een groot deel economisch afhankelijk is van haar gastronomie. Het enogastronomisch toerisme (eten-en-drinken toerisme) brengt 5 miljard deviezen in het laatje en groeit elk jaar tegen de verdrukking in.

De vraag is echter niet of Italië (of Spanje, Griekenland of Marokko) een eetcultuur hebben, maar of die eetcultuur als een Mediterraan dieet valt te classificeren. Hoe oud moet zo'n cultuur zijn? Wat zijn de cruciale onderdelen? De tomaat b.v., een product dat niet valt weg te denken uit de Italiaanse keuken, werd pas 'kort'geleden geïntroduceerd. Olijfolie is natuurlijk een vast onderdeel in alle vier de landen, maar, zoals ik iemand hoorde zeggen, een Spanjaard zou niet weten wat te doen met een Mozzarella als je hem er mee om de oren sloeg.

De San Marzano tomaten hype

De Italiaanse keuken kent een hoogconjunctuur momenteel en er is bijna geen chef ter wereld die de gerechten niet publiekelijk aan de borst gedrukt heeft. Een rozijn uit Marokko krijgt nooit de aandacht die een tomaat uit Italië krijgt. Zie de internationale hype dit jaar voor de San Marzano tomaat, waar ongetwijfeld een zeer goede marketing campagne achter schuil gaat. Een of andere Jamie Oliver zal een gastronomische scheet laten en de kranten staan er vol mee. Het lijkt wel alsof je net uit het oerwoud komt als je de San Marzano niet gebruikt. De San Marzano variëteit is, om het even helder te stellen, een uitstekende tomaat voor inblikken. Maar of het een prijs van bijna 5 Euro waard is zoals het afgebeelde blikje kost, betwijfel ik ten zeerste. Als je het etiket op een Aldi blikje tomaat van 32 cent goed bekijkt lijkt dat sprekend op een San Marzano en het zal het hoogstwaarschijnlijk ook zijn. Om zo te eten is die tomaat zeker niet de beste. Ik heb voor de zekerheid mijn Italiaanse kookboekenbibliotheek er eens op nagekeken en nergens kom ik de naam tegen. Flauwekul dus!

Een Mediterraan dieet is gezond

Een Mediterraan dieet staat algemeen bekend als een gezond dieet. De Mediterrane landen, Italië voorop, maken zich niet ten onrechte zorgen dat ook hun jeugd de Amerikaanse eetgewoonten zal gaan overnemen en de Pizza Naepolitana inwisselt voor Pizza Hut. Ook in Italië is men bang dat daar het spook van obesitas zich zal gaan manifesteren. Het is alle lof waard dat een Minister van Landbouw zich bemoeid met de eetgewoonten van het volk, en vooral de jeugd. Om het een cultureel erfgoed te noemen gaat wat ver. In november verwachten we de uitslag van de Unesco commissie.

Over dit artikel