The First 5000 Days, zo heet het kunstwerk van Beeple dat kort geleden door Christie's 69 miljoen opbracht. Een collage, een beeld voor iedere dag, een documentaire van de eerste 5000 dagen van zijn studie computer animatie. Zoveel gaat Dolcevia.com me niet opleveren ook al is dit een documentaire over mijn eerste 3000 dagen in Italië. Er zijn veel dingen die ik ondertussen heb geleerd over dit land en over ‘l’amore pazza per Italia’, een veelgebruikte koosnaam onder de conculega voor hetgeen we eigenlijk aan jou, onze lezer, ‘verkopen’, als ik het zo cru mag uitdrukken.
Vergelijk nu hotelprijzen in Genua
Ik word niet dagelijks gevraagd om mijn mening over Italië of hoe het is om hier te wonen. Hoe het is om alles op te geven voor een Italiaanse Droom? Was het de moeite waard? Alles bij een was mijn situatie wel uniek, en dus erg moeilijk te vergelijken maar iedere ervaring is natuurlijk uniek. Ik had Dolcevia.com toen al een paar jaar, de site leverde wat commissies op qua vakantiehuizenverhuur en adverteerders en het ging dus best aardig. Toegegeven het smeert een boterham misschien niet aan beide kanten, het was wel verrekte leuk werk. Ik besef dat een website beginnen van dit formaat niet meer zo voor de hand ligt, bloggen is gemakkelijker, maar om gezien te worden moet je beseffen dat je veel concurrenten hebt. Ik heb nu veel meer concurrenten dan toen ik begon en daarom is de markt verdund en moeten veel meer mensen, die over Italië willen schrijven en land als vakantieland promoten, het met minder doen. Ik kan het niet anders uitdrukken.
Heb je trouwens commentaar na het lezen van dit artikel of wil je reageren? Doe dat dan hier.
Mijn 'Italiaans Droom'
En hoe staat het nu met die ‘Italiaanse Droom’? Is deze vervuld, is het slechter of beter, dan ik had verwacht? Zou ik het nog een keer als ik voor de keuze stond. Of waar zou ik dan heen gaan? Wat zou ik dan anders doen? Ik leg het aan mezelf voor. Ik maakte mijn weg door Italie vanaf Turijn naar de Garfagnana bij Lucca, naar de Mugello naar Rome en toen naar Genua gedurende 8 jaar, ik heb ook close gestaan om in Bologna te wonen, het is uiteindelijk Rome geworden, iedereen zou eigenlijk moeten beginnen met een paar jaar in Rome te wonen, het is fascinerend en tegelijk ook frustrerend. Ik hou ook veel van de natuur maar winteren met grote hoeveelheden regen gepaard met de nodige aardverschuivingen, het daarna openliggend wegdek,beschadigde bruggen, neerkomende brokstukken werd mij wat veel.
- De culinaire tegenvaller
Ik moet voorop stellen dat de Italiaanse keuken voor mij nog steeds op nummer één staat. De eerste paar jaar van de Italiaanse Droom was een culinaire ontdekkingsreis. Iedere reis naar de supermarkt was een avontuur. Ik wilde alles proeven en dan ook nog maken, vooral omdat ik iedereen thuis wilde laten meegenieten van mijn ontdekkingen. Ik heb veel gekookt, ik heb schouder aan schouder gestaan met grote Italiaanse chef-koks, ik heb zoveel geleerd en zoveel geschreven over de Italiaanse keuken en er kwam een kookboek en een culinair woordenboek en opeens een volledige omkeer. Opeens merkte ik dat ik iets miste. Ik merkte bijvoorbeeld dat het moeilijk was om aan een korianderplant te komen, een van de belangrijkste ingrediënten van de oosterse maar ook de Zuid-Amerikaanse keuken. Ik kom regelmatig op het strand tussen 6 en 7 uur 's ochtends en wordt dan geconfronteerd met pizzadozen, heel veel dozen, overal lege dozen verstrooid over het strand, en ik dacht, is het dit? Pizza, eindigt alles, altijd met pizza? En toen begon ik me te realiseren dat er, behalve sushi, eigenlijk niks te eten is behalve Italiaans. Na tien jaar kon ik niet zeggen dat ik een geweldig Aziatisch restaurant heb bezocht, van een lekkere amerikaanse brunch heb genoten, of in de supermarkt een goede mango of Frans kaasje vond en dat is jammer.
- Italie is best provinciaal
Wie een paar jaar in Italië woont weet dat Italiaanse steden grote dorpen zijn. Ik ben hier vanuit Antwerpen verhuisd. Ook een groot provinciaal dorp en wat Antwerpen gemeen heeft met bijvoorbeeld Florence of Rome is dat het te overzien is, je fietst er vrij gemakkelijk in een uur doorheen. Uitzonderingen zijn Milaan en Rome die grote en saaie buitenwijken bieden die overgaan in andere dorpen zoals Frascati in Rome of Monza in Milaan. Buiten deze steden is alles ongeveer het formaat van Lelystad. Grappig is dat je snel merkt dat het ‘te doen is’ op bepaalde plekken en dat verandert bijna nooit. De kans is trouwens groot dat de inwoner van de desbetreffende dorpen ook vrij weinig buiten dat desbetreffende dorp heeft gezien. Jij bent dus al gauw heel bijzonder.
- De eeuwige buitenlander
Dat brengt me gelijk op het volgende punt. Je bent de eeuwige buitenlander. Dat je passages uit Dantes Goddelijke Komedie foutloos kunt citeren in perfect Italiaans doen er niet aan toe, je blijft voor altijd de buitenlander. Ik heb op werkelijk alle manieren geprobeerd mezelf te dwingen tot de massa, ik heb van slaap tot eetpatronen overgenomen van de Italiaan, ik heb zelfs een hele kast met ‘parolacce’ die ik kan opendoen voor iedere situatie, maar het enige wat ik toe nu heb bereikt is hilariteit. Niets is schijnbaar zo grappig als een buitenlander die in het Italiaans vloekt…rompicoglioni..
- Wijnkennis
De meeste Italianen drinken wijn waarvan een gemiddelde italië liefhebber in Nederland of België ver van af zou blijven, de geraffineerdheid is soms ver te zoeken. De laatste keer dat ik Italianen op bezoek had en ik me verontschuldigde omdat ik mijn wijnglazen nog moest afdrogen, greep hij naar een waterglas, “wat is dat dan? Toch ook een glas!“ Italianen drinken over het algemeen wijnen zoals Oltrepò Pavese, Lambrusco, Arneis en vrij goedkope spumante of de Tavarnelle uit een doos wat ik zelfs aarzelend in mijn kip cacciatore giet en toch is het een van de best verkopende wijnen uit de supermarkt. Daarnaast koopt een echte wijnliefhebber in Italië sporadisch iets in de supermarkt. Na een paar jaar leerde ik mijn wijn kopen bij de buurman, die een kleine wijngaard heeft bij Alba en mijn eigen Vinaio, die iedere week een doosje komt bezorgen.
- Relaties
Ik ben nog steeds single en na bijna tien jaar Italië zou dat menigeen waarschijnlijk verbazen, men zegt dat ik niet van de lelijksten ben en ik kan ook nog goed koken. Italië heeft mijn liefdesleven helaas niet verbeterd, in tegendeel zou ik haast zeggen. Mensen trouwen hier jong of een paar keer, ze zijn ieder geval bijna altijd in een stadium van getrouwd, uit elkaar of gescheiden. Niets bijzonders zou je zeggen, hier is dat toch ook. Ja, klopt maar met dat verschil dat ‘uit elkaar’ seperato/a een hele lange periode kan betekenen. In Nederland duurt de gemiddelde echtscheiding een paar maanden, in Italie, zelfs met de nieuwe wetgeving, gemiddeld 5 jaar!
- Gezondheidszorg
De gezondheidszorg is hier fantastisch, maar toch heb je hier meer kans om dood te gaan aan een gemakkelijk te voorkomen ziekte. De dokters en het ziekenhuispersoneel zijn goed opgeleid, maar helaas is het ziekenhuis oud en soms vrees ik echt voor vreselijke incidenten, het röntgenapparaat valt van ellende uit elkaar, er zijn geen rolstoelen, het is soms gewoon niet schoon. De huisarts heeft een ondergeschikte rol in Italië, ik heb het gevoel dat ze een soort filter zijn geworden voor specialisten. Ik moest laatst naar mijn oren laten kijken en de huisarts had zelfs geen eigen otoscoop, daarvoor moest ik maar naar de specialist. Het gevolg is dat alles een kwestie van wachten is. Gemiddeld voor een urgente colonoscopie in het ziekenfonds in Italië, wachttijd 12 maanden. Uiteindelijk betaal je meer voor je gezondheid in Italië want bijna iedereen heeft een bijkomende ziektekostenverzekering zodat ze gebruik kunnen maken van privézorginstellingen en klinieken (waar er veel van zijn) maar die helaas ook niet altijd een bijster goede reputatie hebben. Probeer niets te breken door te vallen over de gaten in het asfalt.
- De obsessie met het weer
Ik weet niet of het tussen de oren zit of dat het genetisch is, maar de Italiaan is gevoelig voor het weer. De “colpo d’aria” is geen overdreven verschijnsel. Ik vind het nu heel gewoon dat mijn buurvrouw met 20 graden in een gewatteerde jas loopt terwijl ik in korte mouwtjes en flipflops ze een hartelijke Buona Domenica wens! Ik verbaas me hoe iedereen alles over de 25 graden zwoegend ‘che caldo’ roept en alles onder 15 graden, murmelend tegen elkaar in het hondenpark, ‘che freddo’ noemt! Het lijkt altijd té warm of té koud. Nooit tevreden, ik heb nog nooit een Italiaan horen zeggen dat ze het weer mooi vinden! Overigens vraag een Italiaan gerust naar het weer, je krijgt bijna altijd een uitgebreide weersvoorspelling voor de volgende paar dagen. Voor mij is er trouwens maar één soort weer in Ligurië, klammig warm, wat dat betreft was het ondanks een snikhete augustus in Rome wat gemakkelijker op de gewrichten.
- Asfalt
Een paar weken terug kwamen ze hier voor de deur het asfalt maken, eindelijk, dacht ik. Kunnen we ons eindelijk weer verplaatsen met net een percentage minder kans op gebroken botten of hakken. Je zult mijn verbazing niet geloven, toen ze één baan van nog geen anderhalve meter breed op het wegdek goten en het daarbij gezien hielden. Of dan het nieuwe voetpad langs het kinderziekenhuis met zoveel hobbels dat het leek alsof ze het waterpas nog moesten uitvinden. En dan is volgens velen de plaag van het slechte wegdek, de bomen. De arme cipres die altijd de schuld krijgt, jaren onverzorgd blijft en dan uiteindelijk voor een autoweg moet wijken. Schijnbaar mag ik het wegdek bedrijf volgend jaar verwachten voor de rest van de weg. Ik betwijfel het.
- De kapper
Gekapt! Helaas deze week weer te voorbarig geweest, misschien zal ik het ooit leren. De dameskapper komt altijd aanbevolen, maar niemand laat echt haar knippen in Italië, je merkt het wel omdat bijna iedereen, behalve nonna, lang haar heeft. In Rome had ik een kapper die me goed knipte en me tegelijkertijd ook nog een gratis preek gaf, hij wilde ooit bij de broeders in Assisi, dat was zijn droom. Van de rest moet ik me soms afvragen of ze het knippen hebben geleerd van de tuinman. Als je haar je lief is, ga dan maar terug naar Nederland of België voor je coupe. Voor mannen valt het allemaal wel mee, als je keuze van haarstijl niet afwijkt van de variaties in coupe van de eerste divisie helden.
- De niets bedoelende uitnodiging
Ik eindig met een verdrietig verhaal, de absoluut niets bedoelende uitnodiging. Tot dat je dit in de gaten hebt zijn al vele mooie zomeravonden vergaan en vele doorgekweekte bruschetta richting afvalmand. Social life draait hier niet zo zeer om vaste afspraken maken en dan (zoals je misschien thuis gewend bent) aankomen met een flesje of bloempje voor de gastvrouw. Social life vindt plaats op straat, na je werk, ergens op terras, ongedwongen je komt hier aanwaaien wanneer je wilt en blijft misschien voor een aperitivo wat dan soms wordt gevolgd door een pizza. Tenzij je op een bruiloft moet zijn, is er eigenlijk geen afspraak, zelfs een koffietafel na een begrafenis is op de bonnefooi. Wil je persé een afspraak maken met een italiaan, bel dan tien keer van te voren om zeker te zijn dat ze komen en wees dan niet te verrast wanneer ze dan toch niet komen opdagen. Wanneer je zelf een uitnodiging krijgt, moet je dat ook met een paar korrels zout nemen, tenzij ze je arm in een houdgreep hebben, wordt je waarschijnlijk niet verwacht. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, maar die bevestigen de regel.
Fotogalerij bij dit artikel
Vergelijk nu hotelprijzen in Genua