5 of 5 (27 Votes)
Lockdown in het mooiste land ter wereld
Lockdown in het mooiste land ter wereld

Hoe is het om in lockdown te zitten in het mooiste land ter wereld? Ikzelf, Elisabeth Bertrand, en mijn overige redactieleden van Dolcevia.com schrijven uit eigen ervaring een dagboek over de totale isolatie van Italië en 60 miljoen van hun inwoners. Om te beginnen wil ik het volgende delen, iets wat me tussen alle honderden domme gifs's en paniekerige krantenkoppen het beste is bijgebleven: een waardevolle bezinning over het leven met de Coronavirus in Italië geschreven door de beroemde Italiaanse psychotherapeut Raffaele Morelli. 

"Ik geloof dat de kosmos zijn eigen manier heeft om de dingen en wetten weer in evenwicht te brengen, het moment dat we leven zit vol met anomalieën en paradoxen, het stemt tot nadenken.... Niet alleen moeten we aandacht schenken aan de veranderingen van het klimaat en de desastreuze gevolgen die dat heeft voor het milieu, dat alles begint zorgelijke niveaus te bereiken. China als eerste en er zullen ongetwijfeld nog vele landen volgen, werd gedwongen om alles te bevriezen, met als direct gevolg dat de economie instort, maar de vervuiling daalt tegelijk aanzienlijk, de lucht wordt beter, misschien moet je nog een masker te dragen, maar je ademt al beter. We leven in een historische tijd met alsmaar luidruchtiger geluiden van rechtse discriminerende ideologieën om ons heen, maar toen arriveerde het virus dat ons nu wijst op de banaliteit van dit alles. In een oogwenk zijn wij het volk geworden dat wordt gediscrimineerd, die wordt gescheiden van de rest, of ergens vastzitten aan een grens, wij, die 'het virus' dragen. Ook al zijn wij niet schuldig, ook al zijn we blank, westerlingen of reizen we business class. In onze consumptiemaatschappij, waarin we 14 uur per dag bezig zijn iets, wat dan ook, te bereiken, zoals een hond op zijn staart jaagt, inclusief zaterdag en zondag en waarin geen vrije momenten op onze kalender mogen voorkomen, daar komt van de ene op de andere minuut een abrupt einde aan. We worden gedwongen om thuis te blijven, de dagen worden langer en je begint je te bezinnen over verloren tijd als deze niet meetbaar is in geld. Weten we nog wat we met tijd moeten doen als er geen financiële waarde aan wordt verbonden?

In quarantaine in het mooiste land ter wereld

We leven in een tijd waarin we het opgroeien van onze kinderen niet meer ervaren, dat hebben we uitbesteed aan anderen, scholen en sportverenigingen. De virus arriveerde en de scholen gingen dicht, dat dwingt ons na te denken over alternatieve oplossingen, het brengt vaders en moeders weer samen om met elkaar oplossingen te zoeken. Het dwingt je opeens een nieuw soort gezin te zijn, waar we dingen samen doen en samen eten. Onze relaties, de communicatie, het sociale leven speelde zich vooral af in de virtuele wereld. Sociale netwerken waardoor we de illusie hebben gecreëerd van samenzijn, maar het virus neemt nu de echte nabijheid weg: niet aanraken, niet zoenen, geen knuffels, leven op afstand. Hoeveel van deze gebaren en hun betekenis hebben we voor lief genomen de laatste jaren?

Ons sociale leven centreerde zich vooral rond ons zelf en we wisten ons daarmee een gevoel van tevredenheid en voldoening te geven, maar het virus stuurt ons een duidelijke boodschap: de enige uitweg is samen te werken, een gevoel van samenhorigheid, gemeenschap, het gevoel deel uit te maken van iets groters om voor te zorgen en dat kan voor ons zorgen. Die gedeelde verantwoordelijkheid, het gevoel dat het lot niet alleen van jou is, maar dat iedereen om je heen afhakelijk van jouw daden. En aan de andere kant dat je ook van hen afhankelijk bent.

Dus, als we ophouden met het aanjagen van de hetze, ophouden te zoeken naar de schuldige en ons gaan afvragen waarom dit is gebeurd, dan kunnen we in plaats daarvan ons gaan afvragen wat we er van kunnen leren. Ik denk dat we allemaal veel voer om na te denken hebben gekregen omdat we, volgens de wetten van de kosmos dankbaarheid zijn verschuldigd aan de aarde. Het virus legt ons dat uit, maar ten koste van een hoge prijs." Raffaele Morelli - Italiaanse Psychiater en psychotherapeut

Onno Kleyn Genua, 10 maart 2020- De eerste dag van Lockdown De dag begint een beetje slordig want ik heb opeens geen idee meer wat er nu precies aan de hand is en moet verschillende media gaan volgen. Ik kijk meestal niet naar volledige persconferenties van Conte (de Eerste Minister) maar vanmorgen heb ik dat wel gedaan, terwijl ik nog aan de koffie zat, in bed. De persconferentie van Conte werd uitgezonden via het twitterkanaal van het Min. van Gezondheid is ook een beetje vaag, het enige niet vage stuk is dat we allemaal in de rode zone zitten, sinds vandaag. Gezien we in Ligurië maar 71 besmettingen hebben is rode zone en quarantaine zeker niet orde van de dag geweest en niemand weet precies wat het gaat betekenen.

Het eerste waar ik me druk om moet maken is de hond, die moet naar buiten, de hond heeft behoeften en daar kan ik niet aan voldoen als ik binnen moet blijven. Gelukkig biedt de trouwe hondeneigenaren Whatsapp groep een uitkomst, twee ervan zijn advocaat, er zit een medicus bij en nog een tiental bezorgde Italiaanse moeders. De advocaten leggen de regels prompt voor je uit: Je mag alleen naar buiten als je jezelf kunt 'autocertificeren' als je naar buiten gaat en dat wil zeggen, dat je, of gaat werken, of voor gezondheidsreden naar buiten moet, aan een primaire levensbehoefte moet voldoen of een van je ouders moet bezoeken. Als je geen goede reden hebt, kan je een forse boete verwachten en er wordt streng gecontroleerd.

De honden op het strand vanmorgen

De eerste moeder met hond meldt zich tussen de berichtjes door vanuit het park waar we meestal samen lopen met de honden, Mamma mia klinkt het geklaag, het is schijnbaar te ver om te lopen dus is ze met de wagen gekomen, dat is dus al goed fout volgens de verordening. Ik begrijp wél dat ik met de hond naar buiten kan, dat wordt gezien als voorziening in de eerste levensbehoeften. Ik loop vandaag de lange weg af naar het strand van Vernazzola en niet naar het park, ik kom vandaag verrekte veel hondenwandelaars tegen en één meneer draagt een maskertje, ik moet eerlijk zijn dat ik er een beetje van schrik, want het is voor mij de eerste keer dat ik dit zie in mijn buurt. Ik loop langs de lokale bar, de eigenaar zit eenzaam achter zijn kassa en hoest een paar keer, duidelijk een rokershoest. Bars en restaurants mogen open zijn, maar alleen tussen bepaalde uren. Maar niemand gaat uit, van een kennis had ik al vernomen dat de restaurants in Milaan al een maand leeg zitten, dat houdt niemand vol, er volgen vast veel faillissementen. Op het strand is het niet zo druk als normaal, het is half negen en ik gooi een stok een paar keer in het water in die de hond netjes apporteert.

Tegen negen uur zijn er nog twee mensen met honden opgedoken, het enige wat mij eigenlijk opvalt, is dat deze goed afstand houden, normaliter is dat anders, er wordt altijd veel gekletst op het strand tussen de hondeneigenaren, vooral over eten, sport en politiek. Iedereen heeft duidelijk vanmorgen het stuk in Il Messagero gelezen waarin staat de minimale afstand 4.5m moet zijn en dat de virus wel 30 minuten in de lucht kan blijven hangen, ik had dat artikel overigens op dat moment nog niet gelezen.

Het strand van Vernazzola blijft vandaag rustig, het is ontspannend, ik zie geen vliegtuigen in de lucht behalve een militair toestel wat voorbij komt vliegen, de Ferry van Tirrena zie ik in de verte, die komt de haven van Genua binnen, waarschijnlijk uit Sardinië waar nog nauwelijks gevallen zijn geconstateerd. Wat echt opvalt, is dat er na 9 uur geen getoeter meer is vanaf de drukke Via Caprera achter het strand, geen sirenes van ambulances, duidelijk weinig motorini op de weg, veel minder dan normaal. Ik begin aan mijn wandeling terug naar huis rondom kwart na negen, want de hond wil weer niet mee, hij loopt nu achter de staart van een golden retriever aan die net is aangekomen. Ik check nog even Twitter voor berichtjes, het Ministerie van Gezondheid stelt nu dat 20 seconden handen wassen niet meer voldoet, het ritueel is nu opgewaardeerd naar een duur van minimaal 50 seconden. Ik ga m'n best doen. Gelukkig vang ik de hond door hem in een doodlopend steegje te lokken met een biscotto.

We lopen terug naar huis nog even langs de Carrefour supermarkt van de buurt. De bediende achter de kassa draagt vandaag ook handschoenen, ik doe dat trouwens al sinds een week. Het biologische tarwebloem dat ik uit Padua bestel heb een week terug, is vandaag weer niet aangekomen en de vraag is nu niet meer wanneer, maar of het ooit aan gaat komen, voor die reden pak ik maar 3 pakken volkoren bloem mee naar huis. Een man die op het hetzelfde moment een pak Manitoba bloem wil pakken zit me een beetje in de weg, ik wil niet dichtbij komen, maar hij maakt het me onmogelijk, ik weet sommige mensen zijn zo. In het park liep ook niemand op anderhalve meter afstand van elkaar. In Italië zijn de mensen heel vriendelijk en persoonlijk, die dichtbijheid is heel gewoon, dat wordt dus een moeilijk les.

Over dit artikel