“Ik herken de toren van de woning waar Boccaccio, schrijver van de Decamerone ooit woonde. Een paar duiven fladderen erom heen. Het oude monumentale stadje Certaldo in Toscane ligt te stralen in de zon. Vredig, alsof er geen virus rondwaart.” Zo vertelt Anja de Vries haar verhaal. Ze werkt als gids in Toscane, een seizoensgebonden beroep in het toerisme. Hoe passend om haar aan het woord te laten in onze decamerone 2020.
Vergelijk nu hotelprijzen in Certaldo
Elk jaar is het de grote vraag: heb ik dit seizoen genoeg gewerkt om de winter door te komen? Het beroep van gids is een precair bestaan. Het zou fijn zijn als je in de winter ander werk zou kunnen doen, maar alles draait hier in Toscane rond het toerisme. Ik ging fluitend naar mijn werk, want mijn werk, kunst en geschiedenis – is mijn passie. Dit jaar was ik optimistisch. Ik had genoeg geld op mijn rekening, dit jaar zou ik geen problemen hebben. En ondertussen kwamen er elke dag wel boekingen binnen via e-mails. Je kon langzaam beginnen met de grote puzzel: proberen elke dag in het seizoen te benutten en je agenda vol te krijgen, zeven dagen per week.
In februari echter kwamen er de eerste gevallen van Covid-19. Ik ergerde mij aan de algehele ophef over, wat ik zag als een wat slechtere vorm van griep. Ik weet hoe Amerikanen zich meteen laten beïnvloeden door dit soort zaken, dat enge Europa dat je bezocht moet hebben, maar ondertussen de bron van al het kwaad.
Ik maakte me zorgen over de effecten in mijn agenda en verzette me tegen de berichtgeving en gaf de pers de schuld van een negatieve reactie van de reizigers. Maar zoals we allemaal weten ging het van kwaad tot erger. De opmerkingen van doktoren die beweerden dat het alleen een vorm van griep was, dat alleen zwakke mensen gevaar liepen verdwenen opeens. Ze maakten plaats voor oververmoeide doktoren en verplegers die huilend vertelden hoe er niet genoeg beademingsapparatuur was en de intensive care die de aanloop van nieuwe patiënten niet meer aankon. De Italiaanse regering reageert en neemt strenge maatregelen waar ik me in het begin tegen verzette. Al snel zag ik de noodzaak van de maatregelen in.
Terwijl buiten de zon scheen regende het afzeggingen van boekingen. Maar toen sloeg de paniek bij mij toe. Een negatief reisadvies voor het noorden van Italië gaat over in een negatief reisadvies voor Italië. Beelden van een drone in de straten van een leeg Florence. Deze beelden doen soms denken aan de schilderijen van de Chirico, maar tegelijkertijd tonen ze de schoonheid van de architectuur, ontdaan van de massa's bezoekers die er normaliter de straten vullen. Ik besefte opeens dat ik niet té weinig werk zou hebben dit jaar maar… helemáál geen werk. Mijn rekening zou gewoon leeg raken, mijn huur niet betaald. En wat met de boodschappen? de benzine…?
"Is het toeval dat ik juist in Italië woon waar Boccaccio verbleef die de Decamerone schreef. Hij was getuige van de pest van 1348 in Florence die daar toen dood en verderf zaaide. Naar aanleiding hiervan schreef hij zijn raamvertelling van 10 mensen die de pest ontvluchtten en in een villa buiten Florence elkaar verhalen vertellen."
Na een kort bezoek aan Nederland begin maart kom ik met het laatste vliegtuig van Nederland naar Italië naar huis. De dag er na wordt de lock down afgeroepen, we zijn aan huis gekluisterd. Ik heb het voordeel dat ik midden tussen de wijngaarden en de bossen woon op een heuvel. Ook al wordt het wandelen en hard lopen zelfs verboden in Toscane, in mijn vallei is er simpelweg niemand die mij kan controleren. Al wandelend met mijn twee hondjes kan ik het gevoel hebben dat ik de laatst overgebleven bewoner ben op aarde, zoals in de film “I am Legend”, zelfs geen vliegtuigstrepen in de strak blauwe hemel die de aanwezigheid van enig ander leven zou verraden.
Alleen dit wandelen gaf me opluchting, liet me ademen. Dit fantastische landschap, de weidse vallei. De lente brak uit in al z'n glorie, sleutelbloemen aan de rand van het bos, speenkruid en wilde viooltjes. De kikkers en salamanders in de sloot waren weer wakker, de bronst brul van de reeën, de bloesems aan de bomen, beginnend met de sleedoorn, de amandel, de wilde pruim en uiteindelijk ook de kersenbomen in de houtplantage. Een zonovergoten glooiende vallei, alsof er niets aan de hand was in de wereld.
Als ´Liberia professionista´, val je in Italië onder geen enkele categorie waar een uitkering voor bestaat als er geen werk is. Je bent dus gewoon aan het lot overgeleverd. Gelukkig komt de Italiaanse regering met een rampenfonds. Elke dag bekeek ik het journaal om te zien of er misschien wat hulp zou komen.
Er kwam een regeling voor kleine ondernemers met op z’n minst één man personeel, geld voor families met kinderen, ik viel nergens onder. Tot er een eenmalige uitkering werd beloofd aan zelfstandigen in het toerisme. Maar door een te grote stroom van aanvragen loopt de site vast en alles wordt weer uitgesteld. Het is raar om te bedenken dat architecten en advocaten onder dezelfde categorie vallen en ook recht hebben op deze som van 600 Euro die de Italiaanse regering heeft beloofd om uit te keren.
Mijn oorspronkelijke wanhoop en depressie slaat om in een soort van apathie. Vrijwel alle sectoren lijden onder de crisis en er worden overal mensen ontslagen, niet aangenomen. Mijn beste vriendin zet ongevraagd een som geld op mijn rekening, de schat.. Een chauffeur die ik nauwelijks ken en waarmee ik een paar keer heb gewerkt in Florence, vraagt me om mijn IBAN en geeft me geld “voor boodschappen”. “Mijn klanten waren altijd blij met je rondleiding dus dit krijg je nu van mij”. De tranen stromen over m’n wangen. Ik zal mijn trots moeten inslikken en er zit niets anders op dan accepteren. Ik zit diep in de put en bedenk dat ik er uit kan komen door me te richten op iets positiefs. Daarom meld ik me aan bij het Rode Kruis. Ik ga boodschappen brengen naar kwetsbare mensen die zelf de deur niet uit kunnen.
Terwijl ik in mijn auto naar het verzamelpunt van het Rode Kruis rij, zie ik boven de nieuwe stad Certaldo alto liggen. Ik herken de toren van de woning waar Boccaccio ooit woonde. Een paar duiven fladderen erom heen. Het oude monumentale stadje ligt te stralen in de zon. Vredig, alsof er geen virus rondwaart.
Ik realiseer me dat dit seizoen steevast is verloren, ook al overwinnen we het virus over een paar maanden. Dit jaar zal Italië taboe blijven voor de Amerikanen -zij vormen de grootste groep toeristen en die in het algemeen niet heel nuchter reageren op dit soort crises. En dan… wordt het weer winter….. Een jaar zonder inkomen, een jaar zonder huur? Hoe moet dit verder? Ik heb geen idee. Er zijn mensen gestorven, bekenden die dierbaren hebben verloren, mensen die al lang aan de beademingsapparatuur liggen, je moet blij zijn dat je gezond bent. Ik leef in het moment.
Vergelijk nu hotelprijzen in Certaldo