Het zen gevoel van boodschappen doen – Stef Smulders

Tot mijn verrassing voel ik me heel ontspannen, zen bijna. Ik sta al een half uur buiten in de rij bij de supermarkt te wachten tot ik naar binnen mag. Ook hier, in de dunbevolkte Oltrepò Pavese, is het regime aangescherpt: waar je eerst nog gewoon met z’n allen naar binnen mocht, als je verder maar afstand hield, mogen er nu nog maar een paar winkelaars tegelijk in de winkel aanwezig zijn. Tot mijn verbazing wacht iedereen keurig op zijn beurt en vormt zich een min of meer ordelijke rij, zodat je je ook niet hoeft druk te maken om eventuele voorkruipers. Het is allemaal heel simpel: een klant eruit, een klant erin.

´Fare le spese´ - boodschappen doen in italie

Waarom zou ik me ook druk maken over de tijd die het duurt om vooraan te komen? Na bijna drie weken opgehokt te zijn is ons appartement onderhand wel schoon en zijn alle achterstallige klussen gedaan. Buiten ligt er nog wel wat werk maar daarvoor is de motivatie niet erg hoog nu het onzeker is of we dit jaar überhaupt nog gasten zullen krijgen. We houden het een beetje bij, dat is alles. We hebben, kortom, tijd te over. Een tijdje wachten bij de super is geen probleem, je bent er even uit en het zonnetje schijnt, wat wil je nog meer? (Opeens vraag ik me wel af hoe het zou zijn als het regent: blijven de Italianen, bevreesd als ze zijn voor nattigheid, dan massaal weg en kun je zonder te wachten naar binnen?)

Hamsteren, of gewoon wat meer inslaan

Ik sta vooraan en kijk naar de klant die nu bij de kassa staat. Haar (de meeste boodschappen worden zo te zien nog steeds door vrouwen gedaan) kar is bijna vol dus lang kan het niet meer duren. Ik zie eigenlijk alleen maar boordevolle boodschappenkarren naar buiten komen, maar of je dit hamsteren, accaparrarsi, kunt noemen? Als je iedere keer lang moet wachten, ben je vanzelf geneigd wat meer in te slaan, dat is logisch en bespaart uiteindelijk iedereen tijd. Alleen die karren vol met flessen water, daar erger ik me wel een beetje aan. Water! In onze streek smaakt het kraanwater goed en is van uitstekende kwaliteit, dus waarom ga je speciaal op pad om (met risico op besmetting) juist dat te halen wat je thuis zo uit de kraan kan laten stromen? Zijn ze soms bang dat het kraanwater met corona besmet kan raken? Ik hoop van niet want onzinverhalen hebben we nu niet nodig: de werkelijkheid is al erg genoeg.

een zak met feloranje sinaasappels als beloning

De deuren schuiven open, een volle kar rolt naar buiten en hoera, ik mag! De verplichte handschoenen heb ik thuis al aangetrokken en dus kan ik gelijk naar de groente-afdeling. Maar wat ziet het er opeens anders uit! Nu het winkelen als een privilege voelt, een beloning voor het lange wachten, een premie die alleen aan de allergeduldigsten is voorbehouden, krijgen de producten een bijzondere glans, alsof het allemaal hoofdprijzen zijn in een loterij. De sinaasappels kleuren veel dieper oranje dan voorheen. En wat zijn de tomaten mooi vol en rond! De perfecte vorm van de roosjes van de bloemkool maken dat ik er bijna verliefd op word. Ik zie dingen waar ik vroeger nooit op lette, het is gewoon mindfulness in de super! En gratis! Hoewel, de prijzen lijken wel gestegen te zijn.

Na twee uur ben ik weer thuis. Helemaal ontspannen, alsof ik toch mijn gebruikelijke baantjes in het (nu gesloten) zwembad getrokken heb. Zo’n epidemie, het heeft ook onverwacht goede kanten, collateral gains, denk ik even, je zou bijna blij zijn dat ..., maar dan verschijnen de vreselijke beelden en ooggetuigenverslagen van de taferelen in de ziekenhuizen weer voor mijn geestesoog en schrik ik terug van de onnozele gedachte die heel even in mijn hoofd opkwam. Er moet maar snel een einde komen aan de corona-ellende. Sinds drie dagen neemt het aantal nieuwe besmettingen af dus er is hoop. Nog even volhouden, dan kunnen we weer stressen…