5 of 5 (27 Votes)
Het leven tussen de regels in
Het leven tussen de regels in

Regels. Verkeersregels, gedragsregels, strafregels, regels hoe je aan boord gaat op een vliegtuig of ferrie of de trein..we hebben bijna voor alles regels moeten leren, maar voor zoiets als een levensbedreigende epidemie moeten we nog regels maken en leren. Wij zijn de proefkonijnen. Het gaat de Italiaan er duidelijk niet met gemak af en het handhaven van deze nieuwe regels (volgens decreet) is ook maar net waar de wind vandaan komt. Ik geef een voorbeeld: Ik loop 20 meter verder dan mijn deur met de hond wanneer een politieagent me stopt, ik zou niet verder mogen gaan, dit is toch ver genoeg om de behoeften te doen, een enthousiast sporter sprint intussen langs, twee tellen later nog een. Hè..

Genua, vrijdag 13 maart 2020. Scusa, en zij dan? Signora, die mensen zijn niet van plan om te socialiseren, dat is de regel, de eigenaars van honden mogen wel uit met de hond, maar zeker niet meer dan 500 meter van huis en socialiseren met andere hondeneigenaren wordt momenteel niet toegelaten. We doen maar wat ze (de wet, politie) voorschrijven want niemand wil een boete of een arrestatie riskeren, het is alleen niet altijd makkelijk de regels te kennen. We doen ons best met de informatie die we bij elkaar rapen in whatsapp groepjes van buren en kennissen, maar het blijft veel giswerk en soms gewoon het lot forceren. Dat brengt mij op een verhaal uit een ander land waar ze hopen het op het gezond verstand van de burger te kunnen doen.

Een Italiaanse vriendin van mij stapt in Den Haag op de trein richting Schiphol, ze neemt iedere week dinsdag dezelfde vlucht van KLM naar Genua, omdat haar man in Den Haag werkt. KLM staakt nu de vluchten naar Italië dus dit zal voorlopig de laatste keer zijn. De trein is vrij vol en niemand draagt maskers, niemand zit op afstand van elkaar. Ze fluistert in haar gsm tegen een collega in Italie, ze praat niet hard maar medereizigers kunnen waarschijnlijk horen dat ze Italiaans spreekt. Een (schijnbaar) nette heer loopt plots op haar af en stoort haar in het gesprek en begint in het Nederlands een donderpreek met beschuldigingen en beledigingen. Ze begrijpt niet alles behalve verschillende malen ...'Italianen en Coronavirus' ..hij wijst haar naar de deur van de trein, Eruit! Iedereen kijkt haar nu scheef aan en ze voelt zich alles behalve op haar gemak. Ze probeert zichzelf nog wat te verdedigen in het Engels maar duidelijk met weinig succes. Verslagen neemt ze een positie bij de deur in, gelukkig is Schiphol de volgende halte. Gearriveerd op Schiphol loopt ze boos en overstuur snel naar haar vlucht en neemt plaats in een leeg vliegtuig, naast, achter en voor haar zijn alle rijen stoelen leeg. Ik begrijp haar zucht van verlichting toen ze op dat toestel stapte.

Op weg naar huis

Nederlanders en Belgen, het is begrijpelijk dat er angst leeft en hopelijk gaat dit snel veranderen, maar tot die tijd zijn er nog steeds fatsoensregels. Ik schaam me voor de hypocrisie. Hetzelfde land waar zwarte piet uit het bestaan is verbannen, omdat het ons een ongemakkelijk gevoel geeft? Is dit wie we werkelijk zijn? Het begin van dit verhaal, mijn dagboek uit Italie, is letterlijk maar een paar dagen oud, laten we hopen dat het gedrag van mensen in dit verhaal maar een minuscuul vlekje vertegenwoordigt op de reputatie van een normaal gesproken hoog tolerant volk. Intussen lees ik het bericht dat China net een vliegtuig vol testen en beademingsapparatuur met bijbehorend personeel naar ons toestuurde. In nood leer je je vrienden kennen.

Over dit artikel