Als ik op mijn scooter door Rome rij zie ik ze het hele jaar door. Vier of vijf grote witte trucks die langs de weg geparkeerd staan, vaak achter een geel lint van de gemeentepolitie.
Afhankelijk van het uur van de dag lopen er mensen omheen die met van alles en nog wat sjouwen. En als het me lukt om in een van de vrachtwagens naar binnen te gluren zie ik vaak rijen kledingstukken hangen of enorme rollen elektriciteitskabels. Alles wat je maar nodig hebt voor het maken van een film.
Rome is natuurlijk op zichzelf al de mooiste filmset ter wereld. Een skyline om te zoenen. Dat prachtige licht waar in voorbije eeuwen schilders uit Noord-Europa massaal op af kwamen en waar nu regisseurs uit de hele wereld als een blok voor vallen. Denk maar aan Woody Allen die hier onlangs nog een helaas zeer banale film kwam maken.
La Grande Bellezza van Paolo Sorrentino
De Eeuwige Stad het onderwerp van maar liefst twee heel bijzondere films. Het is La Grande Bellezza van Paolo Sorrentino, regisseur van ondermeer Il Divo, het lyrische portret van oud-premier Giulio Andreotti. Sorrentino ontpopt zich meer en meer als een waardig opvolger van de in Italië weinig geliefde (want veel te kritische) Federico Fellini.
In deze film laat Sorrentino de decadentie en immense leegte van het moderne Rome zien, waar hypocrisie en schone schijn de boventoon voeren tegen een achtergrond van corruptie en moreel verval. Het is een genadeloos portret van het Italië van nu. De Romeinen met wie ik de film eerder dit jaar zag reageerden bewonderend op de prachtige beelden van hun stad maar verlieten na afloop zwijgend en met een bedrukt gezicht de zaal. De film was duidelijk hard aangekomen.
Sacro GRA (Grande Raccordo Anulare), de documentaire van Gianfranco Rosi
Een veel positievere ontvangst kreeg het andere juweeltje dat dit jaar zelfs de Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië won: Sacro GRA, de documentaire van Gianfranco Rosi over de grote ringweg rond Rome. Meteen na de vertoning in Trastevere waar ik ook bij was, barstte het publiek los in een denderend applaus.
Het is de eerste keer dat niet een speelfilm maar een documentaire de Gouden Leeuw in de wacht sleept. Meer dan verdiend overigens, want Sacro GRA is een ontroerende kroniek van de zelfkant van Rome. Van de levens van een aantal gewone en minder gewone bewoners van de periferie van deze wereldstad: een ambulancebroeder, een man die zieke palmbomen probeert te genezen, een aan lager wal geraakte edelman, een palingvisser op de Tiber en nog veel meer. Doorspekt met werkelijk magische beelden van de brede ringweg in alle seizoenen.
