5 of 5 (27 Votes)
De weg van Teramo naar Ascoli Piceno
De weg van Teramo naar Ascoli Piceno

Er staan heel wat leuke huisjes te koop in mijn omgeving (kijk maar eens op mijn FB pagina), maar dit was toch iets bijzonders, ik noem het dan ook 'La Casa della Felicità', het huisje van geluk.
Als het even kan spring ik op mijn racefiets en rij over rustige wegen door de natuur, genietend van het landschap dat telkens veranderd. Voor het gemak noem ik het hier ‘Marcuzzo’, de grens van de regio Marche en Abruzzo. Mijn favoriete ritje is vanaf Teramo langs het burchtstadje Civitella del Tronto, richting Ascoli Piceno.

Maar eerst passeer je Campli het stadje met de ‘heilige trap’, soms koop ik hier een broodje porchetta om onderweg op te peuzelen. Iets verder ligt het gehucht Campovalano, bekend van truffels en archeologische opgravingen. Een slingerweg brengt je dan naar Ascoli Piceno, de stad van de ‘honderd torens’ waar veel moois te zien en een zakje gefrituurde olijven (Olive Ascolano) vaste prik is.

Het huisje in het groen

Vanaf de allereerste keer dat ik deze rit maakte, viel mijn oog op een oud stenen huisje, mooi door zijn eenvoud, gelegen aan een flauwe bocht in de weg.

20180606 3

Dikwijls zag ik een oude dame die rondliep in de tuin of op een bankje voor het huisje zat. Wanneer ik langs fietste keek ze aandachtig en riep dan vrolijk “buongiorno signorina”.

Op een warme ochtend toen ik weer eens langs reed nodigde zij mij uit om even iets te komen drinken. Ik kreeg een glas paarse limonade, ‘succo di Sambuco’, noemde ze het. “Die maak ik van de bessen van die boom daar”, zei ze, wijzend op een boom met witte bloemschermen, “de bloemen frituur ik en van de bessen maak ik dit sap en jam, erg gezond”, lachte ze nog.

20180606 4

Bijna 100 en zo druk als een klein baasje

Ze vertelde dat zij Anna heette, 95 jaar was en hier al lang woonde, samen met haar hond ‘Sambuco' die haar dag en nacht gezelschap houdt. Ik vroeg haar of ze zich hier niet alleen voelde en zich verveelde. “Nooo! Ik verveel me geen moment, er is hier zoveel te doen, al bijna 80 jaar heb ik mijn moestuin en bloemen waar ik voor zorg. Vaak stopt er iemand uit het dorp om even een praatje te maken, of een boodschapje mee te nemen. Bijna iedere middag komt de pastoor mij ophalen om de mis bij te wonen, mijn dag vliegt voorbij!”

20180606 6

Ik vertelde haar, hoe mooi ik het huisje vind, dat er een beetje vervallen uitziet, met vaal groene deur en het gietijzeren balkonnetje overwoekerd door rozen en druivenranken.
“Kom dan laat ik je de moestuin zien”, zegt ze. Samen lopen we door het koele huisje waar oude meubeltjes staan, misschien nog wel uit haar jeugd, aan de muur hangen zwart-witte foto van mensen die dansen. “Dat ben ik met mijn verloofde Leonardo”, zegt ze wijzend naar een man, “lang geleden, in de oorlog, is hij neergeschoten door een Duitser. Daarna heb ik nooit meer een ‘amore’ gehad”, en ze aait liefkozend over de foto.

Een tuin vol schatten

Dan opent ze de tuindeur van de keuken. “Oh, wat een weelde” roep ik uit. We staan voor een tuin vol bloemen, fruitbomen en stokken waar paprika’s en tomaten langs groeien. “Straks ga ik de ‘pomodoro’ inmaken voor de winter”, en natuurlijk belooft ze dat ik de volgende keer een paar flessen van haar krijg.

Als ik weer op mijn fiets stap zeg ik haar dat ik vind dat zij in ‘la casa della felicita’ (een huisje van geluk) woont en aan haar ogen zie ik dat ze een beetje geëmotioneerd is.

20180606 8

Wat groenten of olijfolie, ik krijg altijd wel wat mee

Onze ontmoetingen gaan jaren door. Als ik langs fiets zwaai ik of stap even af om te vragen hoe het met haar gaat en of ze soms iets nodig heeft. Maar nee hoor, het gaat altijd ‘molto bene’ en ze heeft helemaal niets nodig! Vaak vertelt ze mij verhalen uit haar jeugd , maar ook recepten en allerlei weetjes over groenten, bloemen en kruiden die in haar tuin groeien. Altijd krijg ik wel iets in mijn handen gedrukt, als ik van mijn fietstochtjes terug kom, een tasje met groenten of een flesje olijfolie. Natuurlijk vertel ik haar over wat ik heb gezien en meegemaakt in Ascoli Piceno, de stad waar zij geboren werd en waar zij jaren in de zijde-industrie werkte. Soms rij ik door, want dan zit ze in haar stoel voor het huisje te dutten met de hond naast haar.

20180607 casa felicita

Dicht

Op een middag in de herfst als ik langs fiets, lijkt het huisje onbewoond, de ramen en deuren zijn potdicht. “Signora Anna”, roep ik, kloppend op de groene deur. Ik fiets door naar de kerk waar ik bij de pastoorswoning aanbel, als ik vertel wie ik ben vraagt ‘Don Onorato’ mij binnen te komen.
“Twee dagen geleden is ‘la signorina’ in haar slaap overleden”, zegt hij plechtig. “Ze heeft een goed leven gehad dat 102 jaar heeft geduurd, een prachtige leeftijd vinden wij”.
Uit haar verhalen weet hij wie ik ben en hij vertelt me hoe trots zij wel niet was dat ik haar huis ‘het huisje van geluk’ noemde. Ik moet, zo zegt hij, contact opnemen met de notaris in Teramo. Een paar dagen later loop ik beduusd en stralend het notariskantoor uit. “Jeetje”, zeg ik tegen M., “‘la casa della felicità´ is van mij.”

Ook op zoek naar een huisje op het platteland van de Marche & Abruzzo? Vaak zijn er kennissen en dorpsgenoten die mij hun huisjes aanbieden voor verkoop, wie weet zit jouw ´gelukshuisje´ er wel tussen. Informatie: zie hieronder.

Over dit artikel

Maurizio de Siati - architectuur- en adviesbureau in de Abruzzen.
c.piano della lenta, n 114
64100
Teramo
Teramo

Disclaimer

Deze gids is bedoeld als een algemene inleiding op het onderwerp en mag niet worden beschouwd als juridisch, financieel of professioneel advies. We raden altijd aan om professioneel advies in te winnen voordat je beslissingen neemt op basis van de verstrekte informatie.