Noem het geen pizza! Je mag de Pinsa geen Pizza noemen want het is volgens de bewoners van Rome iets geheel anders, alhoewel het er wel sterk op elkaar lijkt. Pinsa heeft de vorm van focaccia of schiacciatina, het grote verschil is dat het deeg bereid wordt met rijstmeel, tarwe, soja en zuurdesem (gedroogde, gedehydrateerde natuurlijke gist), allemaal goed verteerbaar.

De naam is afgeleid van het Latijnse pinsa (pletten of rekken), de Pinsa die je nu ziet, is een soort moderne herinterpretatie, maar dan wel van een eeuwenoud recept. Een Pinsa werdt vroeger gemaakt van gerst en speltmeel, hier deden ze dan alleen wat zout en kruiden bij. De bereiding van het deeg is hetzelfde gebleven maar nu voegen ze er wat meer dan zout en kruiden bij en is het verschil met een Pizza is ver te zoeken. De belangrijkste verschillen zijn dus de een ovale of rechthoekige vorm, en door het feit dat het deeg gemakkelijker water vasthoudt, is Pinsa beter verteerbaar dan Pizza. Het water (80% in vergelijking pizza 50-60%) in het deeg is altijd koud en het deeg heeft minder koolhydraten en vetten. Voor de Pinsa wordt er een melange van 3 meelsoorten gebruikt met toevoeging van het rijsmiddel. Het rijzen van het deeg kan tot 120 uur duren naar gelang de sterkte van het meel. Omdat er minder bloem in het deeg gebruikt wordt zijn de hoeveelheid koolhydraten, calorieën en vet in het eindproduct aanzienlijk verminderd. Door het lange bereidingsprocess, maar ook de toevoeging van toppings is de Pinsa meestal duurder dan een pizza. Dit zou Italie niet zijn, als er geen vereniging bestond zou zijn om de bereiding en naam van de Pinsa te beschermen.

Wie meer wil weten over de Pinsa  kan terecht op de website van Pinsa Romana. Wie een perfecte Pinsa in Rome wil eten kan tercht bij Pinsa 'M Po bij de metrohalte Ottavio in Vaticaanstad.