Volgens overlevering werd de Torta delle Rose voor het eerst in 1490 aan het hof van Gonzaga geserveerd, in eer van het huwelijk van de charmante 16 jarige Isabella d'Este die in Mantua aankomt voor haar bruiloft. Geïnspireerd door het mooie zestienjarige meisje dacht de kok van de Gonzaga-familie - de beroemde Cristoforo di Messiburgo (Ferrara) en daarnaast auteur van enkele ongelooflijke receptenboeken - aan een taart in de vorm van een bos rozen.
Vandaag is een passende dag voor een ode aan de roos want gedurende de eerste twee weken van de maand mei staan aan de Italiaanse Rivièra alle rozen in bloei. Als ik ze op de rode loper voor bloemen zou moeten plaatsen, zijn dit de supersterren. De volgende twee weken zijn ze in volle glorie te bewonderen naast de camelia's, bougainvilla, jasmijn en wisteria, die nu wel even een plaats op de achtergrond krijgen, hoewel alle bloesems het dit jaar buitengewoon goed doen.
Dit jaar hebben we echt het ideale weer gehad voor bloemen, een schone lucht, 4 dagen warme zon, 4 dagen vochtig weer met een vrijwel constante temperatuur van rond de 20 graden. De rozentaart is typisch voor de omgeving van het Lago di Garda, maar komt dus oorspronkelijk uit Mantua en Brescia, ze wordt gemaakt met zuurdesem deeg, rijk aan boter en suiker, gerold in de vorm van grote rozenknoppen, vandaar de naam.
De Rozentaart wordt beschouwd als een geschenk aan nieuwe moeders, zodat ze na de bevalling weer op krachten kunnen komen, maar ik vond het wel passend als gerecht voor de renaissance van Italie, de wedergeboorte van een land geteisterd door een plaag die vooral in de regio Lombardije voor veel leed heeft gezorgd. Er bestaat een ware strijd om als koning van dit recept te worden genoemd en er zijn diverse koks in Italië die gedecoreerd werden met deze titel zoals Iginio Massari van Pasticceria Veneto in Brescia, Giulia Cerboneschi van Creazioni Caffè uit Manerba Riccardo Camanini van Lido 84 in Gardone (zie zwart/wit foto hieronder).
Het recept wat ze gebruiken zijn vergelijkbaar, maar bevatten ingrediënten die wat moeilijker te krijgen zijn zoals een kostbare vorm van vanille uit Tahiti. We houden onszelf aan het klassieke recept wat in een halve eeuw niet veel is veranderd behalve dat ik melk i.p.v. water gebruik bij de bereiding van het deeg. Wie avontuurlijk is doet er een scheutje rozenextract bij verkrijgbaar bij Dille & Kamille of gebruikt als vulling een dikke laag zabaione.
