Tijdens mijn laatste dagen in Rome deed ik een vrij wonderlijke culinaire ontdekking bij Restaurant Due Ladroni (de twee dieven) op de Piazza Nicosia aan de Tiber vrijwel direct tegenover de Piazza Cavour. Ik hoorde op het laatste moment dat een vriend uit Florence mij daar wilde treffen, maar omdat ik al een afspraak had die avond voelde ik me dermate schuldig dat hij zolang in de auto had gezeten alleen om mij te verrassen dat ik me liet overhalen om het dessert met hem te delen. Maar zoals gewoonlijk werd het dessert rond 11 uur geserveerd zodat ik pas na middernacht op mijn afspraak verscheen en dit werd me uiteindelijk door beide personen die avond niet in dank afgenomen.
De Pastiera Napoletana werd zodoende het hoogtepunt van die avond en de smaak blijft me tot vandaag achtervolgen met een schuldgevoel. Ik zou en moest het recept achterhalen waarvan er uiteraard wel heel wat variëteiten van bestaan, maar uiteindelijk was het Paola de vrouw van mijn Napolitaanse programmeur die me haar familierecept toestuurde. Dit recept evenaart zelfs de Pastiera waarvan ik mocht genieten in restaurant Due Ladroni. Wie in Rome is raad ik echt aan een reservering te maken en neem de tijd om te genieten van dit prachtige gerecht. Ze zeggen dat deze Pastiera Napoletana van oorsprong een recept is uit een geheim klooster in de omstreken van de stad Napels. Een non maakte de taart als een symbool voor de Opstanding van Christus. De subtiele smaak van oranjebloesem en een handvol graan symboliseren de geur van de aarde tijdens de lente en Pasen.
*Een pot gekookte tarwe (zie foto, moeilijk om zo te kopen in nederland, we denken dat je dit het beste kunt vergelijken met ingekookte tarwegranen, de hoeveelheid is niet gespecificeerd, ik denk ingekookt ongeveer 400 gram).
