Er bestaan ook tientallen soorten radicchio, waarvan de meesten een wat bittere smaak hebben, net als ons witlof, maar er zijn er ook die wat zoeter van smaak zijn. Wat ze allemaal gemeen hebben is dat ze knapperig zijn waardoor ze veel in salades worden gebruikt. Daar bestaan genoeg recepten voor en trouwens wie heeft er nu een recept nodig voor sla bij de maaltijd, dat kon mijn kleinzoon al maken toen hij 3 was.
"Witlof consumptie daalt behalve in Italië"
Deze kop boven een artikel in een publicatie die zo af en toe over mijn bureaublad fladdert, intrigeerde me zodanig dat ik het van a tot z wilde lezen. Ik zal je verder niet vervelen met de details van het verhaal, behalve dat er zoiets als een ´Witlof Biënnale´ bestaat, waarbij ik me van alles kan voorstellen.
Maar wacht even, de Belgen, een van de drie grootproducenten van lof, hebben het in deze context ook over ´roodlof´, een term die ik nog niet eerder hoorde of misschien ben ik al te lang weg uit het noorden. Bedoelen ze hier radicchio mee? Ik ga er maar van uit want de twee groenten zijn geen verre familie van elkaar. Roodlof of radicchio leent zich bovendien goed voor kunstwerken, mooi van kleur en stilistisch perfect. De Italiaanse radicchio komt voornamelijk uit Treviso, een plaats bij Venetië waar de bekende biënnale plaatsvindt.
In Italië is de radicchio, witte of rode variant, inderdaad een geliefde groente en er bestaan dan ook veel manieren om het te verwerken. Met roodlof wordt voornamelijk de bekende witlof vorm aangeduid maar dan met rode in plaats van gele randen aan het blad. Bij het koken verliest het de rode kleur, dus voor effect moet je het eigenlijk alleen in salades gebruiken.
Ik heb gezocht naar iets wat als voorgerecht, of liever als eerste gang kan dienen en de kenmerkende smaak van radicchio goed laat uitkomen. Het werden gevulde cannelloni met radicchio en een pittige zabaione saus afgemaakt met geroosterde amandelschijfjes, met een knipoog naar Sicilië waar deze smaken veel voorkomen.
