5 of 5 (27 Votes)
Kruiden zoeken en heel hard zingen
Kruiden zoeken en heel hard zingen

In de serie ´Decamerone van de Giro Dolcevia´, vandaag het woord aan Bibi, die een van onze vaste medewerksters is en op de grens van Marche en Abruzzo woont. Ook voor haar geldt binnenblijven en ze vertelt over hoe ze dat ervaart. En dat doet ze met haar man aan de piano door uit volle borst Italiaanse strijdliederen te zingen. Gelukkig wonen ze geïsoleerd genoeg om dat te kunnen doen, want zoals ze zelf zegt is ze geen Maria Callas.  Ze draagt haar bijdrage op aan de mensen die dag en nacht werken in de ziekenhuizen.

´Sterk en vriendelijk´ is de bijnaam voor de inwoners van Abruzzo. En dat zijn ze, zeker in deze moeilijke tijd probeert iedereen elkaar te helpen en men begrijpt maar al te goed dat het menens is en dat ze zich aan de regels moeten houden. Ook hier zijn er nu zo’n 280 mensen met het virus besmet. Dit stukje draag ik op aan onze goede vriend en dokter Pierluigi Tarquini, die hoofd infectieziekten is in Teramo. ´Sterk en vriendelijk´, en samen met zijn team de helden van onze provincie!

copertina michetti

De oorsprong van de bijnaam van Abruzzo is relatief recent, het is geen oud gezegde, want het komt uit de pen van Primo Levi, een joodse schrijver, die redacteur van de krant ´La Riforma´ was. In 1883 gaf hij een van zijn boeken de titel "Abruzzo forte e gentile". Je zou dit boek als ´reisnotities´ van de schrijver kunnen definiëren, in 231 pagina's en 22 hoofdstukken, laat hij de door hem bezochte plaatsen in Abruzzo en haar inwoners de revue passeren. Levi probeerde de Abruzzese ziel te beschrijven, waar kracht en vriendelijkheid uit spreken van de mensen in deze streek. De zwart-witte omslag van het boek is gemaakt door de Abruzzese kunstenaar Francesco Paolo Michetti.

Het landelijke “lock down” leven in Abruzzo.

Ik woon aan de provinciale weg die van Teramo naar Ascoli Piceno gaat, en sinds de lockdown rijdt er nog maar heel af en toe een auto langs en hoor je opvallend veel vogels zingen. Ook in de stad Teramo zelf is alles heel rustig alleen bij de supermarkten en het postkantoor zie je wat mensen, af en toe kom je iemand tegen met masker op en hond aan de lijn, de mensen groeten elkaar.

Hier in mijn buitenwijk, speelden tot een paar dagen geleden nog wat jongens voetbal en stonden er wat oudere mannen voor de deur van hun dichte stamcafé met elkaar te praten. Maar dat mag nu niet meer en natuurlijk is dat voor veel italianen moeilijk, thuis zitten, vooral met dit mooie weer.

Voor mij ´kreeft alias huismus´, is binnen zitten geen straf, ook voor de periode van het Coronavirus werkte ik veel vanuit huis, ook omdat onze ontwerpstudio in hetzelfde pand zit waar wij wonen. Natuurlijk ligt ook in de bouw alles stil, eerst had je nog een bewijs (autocertificazione) nodig om te kunnen reizen buiten je woonplaats, omdat we ook klanten in de Marche hebben, maar dat mag nu ook niet meer! Daarnaast zijn de milieuparken voor sloopafval gesloten, net zoals de groothandel voor bouwmaterialen. Voor de mannen in de bouw is het te gevaarlijk, ze werken dicht bij elkaar en reizen meestal samen in een auto, dus zijn alle bouwwerkzaamheden stopgezet en zit iedereen thuis. Vervelen doen we ons niet, er is genoeg te doen, achterstallig werk in halen, het archief opruimen, ontwerpen afmaken en flink de boel schoonmaken, ook wil ik eerdaags de studio een likje verf geven.

De Piano

Kruiden zoeken en hÉÉÉÉl hard zingen

Behalve klusjes in de tuin te doen, lopen we dagelijks een rondje in de natuur, de bergen zijn aan de andere kant van de weg, behalve wat honden kom je niemand tegen, in de verte hoor je een tractor het land bewerken.

Ik ben begonnen om wat meer over kruiden en planten te leren, die ik pluk tijdens de wandeling om in gerechten te verwerken of kruidenthee van te maken. Ik heb altijd al een voorraadkast gehad met lang houdbare producten, mijn gewoonte is dan ook om maar 1 keer per week naar de winkel te gaan voor groente, fruit en vlees. Iets wat minder gebruikelijk is in Italie.

Het is nog steeds vreemd om iedereen van een afstand te begroeten verscholen achter maskers, handschoenen en brillen. De mensen proberen met respect voor andere klanten en personeel op een veilige afstand van elkaar hun boodschapjes te doen. Er is zelfs een service die de boodschappen thuis brengt, een goede regeling voor oudere en zieken. Mijn buurtwinkel (Conad) heb ik nooit leeg gehamsterd gezien er is volop eten in de schappen.

Het vroegere sanatorium nu Corona ziekenhuis en Dr Pierluigi Tarquini

Natuurlijk zit ik veel aan de telefoon, met mijn zusje in Den Haag die samen met haar man uit Bergamo een restaurant hebben, natuurlijk is hun zaak dicht en wonen de 2 koks uit Bologna en Bari op het moment boven de zaak. Regelmatig bel ik zijn ouders, die in Bergamo wonen en probeer ik hun moed in te spreken! Ook spreek ik met mijn vriendin, wiens man hoofd is van de afdeling infectieziektes in Teramo en enorme lange werkdagen maakt. Ik heb een reuze respect voor al de mensen die werken in de ziekenhuizen die de zorg hebben voor al de zieke en besmette mensen. De afdeling infectieziektes van Teramo ligt in een apart gelegen mooi gebouw, omringd door bomen, het was vroeger een sanatorium, maar maakt nu deel uit van het ziekenhuiscomplex.

Na het eten ´s avonds, proberen we ons te ontspannen door muziek te maken, mijn man speelt piano en ik zing, althans dat probeer ik, elke avond een ander lied, en ik moet zeggen het is heerlijk om hééél hard Italiaanse liederen te zingen!

Over dit artikel

Land: Italië